Τῇ Ι’ (10ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ΜΗΝΑ τοῦ Καλλικελάδου, ΕΡΜΟΓΕΝΟΥΣ καὶ ΕΥΓΡΑΦΟΥ.

Ταῦτα εἰπὼν ὁ Ἅγιος ηὐχήθη αὐτοὺς λέγων· «Ὁ Θεὸς νὰ σᾶς ἀξιώσῃ τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος καὶ νὰ σᾶς κάμῃ χρησίμους εἰς πᾶσαν Αὐτοῦ ἐργασίαν καὶ δούλευσιν. Ἐρωτήσατέ με δὲ ἀκόμη, ὅ,τι θέλει ἕκαστος περὶ Θεοῦ καὶ ἐγὼ μετὰ χαρᾶς θὰ ἀποκρίνωμαι». Ὁ δὲ ἔπαρχος μεθ’ ὅλου τοῦ πλήθους εἶπον πρὸς αὐτόν· «Δὲν ἔχομεν πλέον ἀμφιβολίαν περὶ τοῦ Θεοῦ σου, Ἅγιε, διότι ὅλα τὰ ἐγνωρίσαμεν φανερὰ καὶ πιστεύομεν ὅσα μᾶς εἶπες· ἓν μόνον ζητοῦμεν καὶ ποθοῦμεν, νὰ γίνωμεν φίλοι καὶ δοῦλοι Αὐτοῦ μὲ τὸ ἅγιον Βάπτισμα. Ἀληθῶς ἀπροσωπόληπτος εἶναι ὁ Θεός, ὅστις διὰ τὴν σωφροσύνην τοῦ ἐπάρχου καὶ τὴν πρὸς τοὺς πένητας παρεχομένην ὑπ’ αὐτοῦ προστασίαν ἔδωκεν εἰς αὐτὸν ἀμοιβὴν τὴν εὐσέβειαν». Τότε προστάσσει ὁ Ἅγιος νὰ φέρουν ὕδωρ καὶ κλίνας τὴν κεφαλὴν ὁ ἔπαρχος ἐβάπτισεν αὐτὸν ὁ Ἅγιος λέγων· «Δέχεται τὸ λουτρὸν τῆς ἀναγεννήσεως ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ Ἑρμογένης εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Οὕτως ἐβαπτίσθη ὁ ἔπαρχος πρὸς μεγίστην χαρὰν τῶν παρακολουθούντων. Μετὰ ταῦτα διελύθη τὸ θέατρον, καὶ ἀπῆλθεν ἕκαστος εἰς τὰ ἴδια.

Εὑρέθησαν δὲ τότε παρόντες εἰς τὴν πόλιν δεκατρεῖς Ἐπίσκοποι, οἵτινες ἦλθον ἀπὸ τὰ περίχωρα καὶ ἀπὸ τὴν ἔρημον διὰ νὰ ἴδουν τοὺς ἀγῶνας τοῦ Μάρτυρος καὶ νὰ ἐπισκεφθοῦν καὶ τοὺς πιστούς, οἵτινες ἦσαν εἰς τὴν χώραν. Λέγει δὲ πρὸς αὐτοὺς ὁ Ἅγιος· «Δὲν εἶναι δίκαιον, Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, νὰ στερηθῇ ἡ Ἐκκλησία τοιούτου ἀνδρὸς πολυμαθοῦς καὶ σώφρονος καὶ εἰς τὴν διάνοιαν ὑψηλοῦ, ἀλλὰ χειροτονήσατε αὐτὸν Ἀρχιερέα, ἂν φαίνεται πρέπον εἰς τὴν θεοφιλίαν σας». Τότε οἱ Ἀρχιερεῖς βλέποντες τὸν Ἑρμογένη ὅτι δὲν ἠναντιώθη οὐδόλως, διὰ τὴν πολλὴν εὐλάβειαν τὴν ὁποίαν εἶχε πρὸς τὸν Ἅγιον, τὸν ἐχειροτόνησαν Κληρικόν· ἔπειτα τοῦ ἔδωκαν κατὰ τάξιν ὅλους τοὺς βαθμοὺς καὶ τέλος τὸν ἐχειροτόνησαν Ἀρχιερέα. Ὁ δὲ Ἅγιος κατὰ τὴν ἑβδόμην ἀπὸ τῆς χειροτονίας του ἡμέραν συνήθροισεν ὅσον χρυσίον εἶχε καὶ ὅ,τι ἄλλα πολύτιμα πράγματα, καθὼς καὶ ἅπασαν τὴν περιουσίαν του καὶ τὰ διένειμεν εἰς χεῖρας τῶν πενήτων· ἔπειτα ἀπαρνησάμενος πᾶσαν τρυφὴν καὶ ὅλα ἐκεῖνα εἰς τὰ ὁποῖα χαίρονται οἱ φιλόκοσμοι, ἐγκαταλείψας δὲ καὶ πᾶσαν ἄλλην φροντίδα, ἐκίνησε μὲ τὴν βοήθειαν ὅλου τοῦ πλήθους πόλεμον κατὰ τῶν δαιμόνων, ἔχων πρὸς αὐτοὺς μνησικακίαν, διὰ νὰ ἐκδικηθῇ τὴν προτέραν πλάνην καὶ εἰς ὀλίγας ἡμέρας κατέσκαψε ὅλους τοὺς βωμούς των καὶ κρημνίσας πάντα τὰ εἴδωλα,


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἐν ἄλλοις γράφεται Μαξιμιανοῦ, ἡ διαφορὰ ὅμως αὕτη ἐξηγεῖται ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι κατὰ τὴν αὐτὴν ἐποχὴν ἐβασίλευε καὶ ὁ Μαξιμιανὸς καὶ ἄλλοι τινὲς ὡς ἐν συνεχείᾳ ἀναφέρομεν.

[2] Περὶ τῶν τότε βασιλευσάντων βλέπε λεπτομερέστερον ἐν τῷ βίῳ τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου, ἐν τόμῳ Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», τῇ καʹ (21ῃ) τοῦ μηνὸς Μαΐου.

[3] Ἕδρα τοῦ Μαξιμίνου ὑπῆρχε τότε ἡ Ἀντιόχεια, ἐνῷ τοῦ Γαλερίου Μαξιμιανοῦ ἦτο ἡ Θεσσαλονίκη, ὡς ἀνωτέρω ἀναφέρομεν.

[4] Ἐτελεύτησε δὲ ὁ Μαξιμῖνος, ἐκεῖ εἰς τὴν Ταρσὸν τῆς Κιλικίας, μετὰ τὴν ἧτταν του ἀπὸ τὸν Λικίνιον κατὰ τὴν ἐν Περίνθῳ τῆς Θρᾴκης μάχην τοῦ ἔτους 313, δικαίαν λαβὼν ἀνταμοιβὴν τῆς κακίας του. Βλέπε σχετικῶς καὶ ἐν τόμῳ Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», ἐν τῷ βίῳ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης, τῇ καʹ (21ῃ) τοῦ μηνὸς Μαΐου.

[5] Τὰ ἅγια ταῦτα Λείψανα εὑρέθησαν εἰς τὴν θέσιν αὐτὴν μετὰ παρέλευσιν τετρακοσίων ἐτῶν. (Βλέπε τὰ περὶ τῆς εὑρέσεως ταύτης εἰς τὴν ιζʹ (17ην) Φεβρουαρίου, ὅτε ἑορτάζεται ἡ μνήμη αὐτῆς, ἐν τόμῳ Βʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).