Χαῖρε λοιπὸν καὶ ἀγάλλου, σοφώτατε, διότι ἀντὶ τοῦ προσκαίρου τούτου καὶ φθαρτοῦ βασιλέως, τοῦ ὁποίου εἶσαι δοῦλος, γίνεσαι φίλος τοῦ ἀθανάτου καὶ αἰωνίου Βασιλέως καὶ συγκληρονόμος τῆς τῶν Ἁγίων μακαριότητος εἰς τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν».
Ταῦτα εἰπόντος τοῦ Ἁγίου ἐγνώρισεν ὁ ἔπαρχος τὴν ἀλήθειαν, μάλιστα διότι τὸν ἐπεσκίασεν ἡ θεία Χάρις καὶ τοὺς ψυχικοὺς ὀφθαλμούς του διήνοιξεν· ὅθεν ἤρχισεν ἀπὸ τοὺς λόγους τοῦ Μάρτυρος καὶ ἀπὸ τὸ φανερώτατον θαῦμα τῆς θεραπείας του νὰ ἐννοῇ τὸν ἀληθῆ Θεὸν καὶ νὰ δέχεται φωτισμοὺς εὐσεβείας εἰς τὴν ψυχήν. Ἐνεθυμεῖτο δὲ καὶ τὴν ὀπτασίαν, τὴν ὁποίαν εἶδεν εἰς τὸ πέλαγος, ὅτι ὁ φανεὶς εἰς αὐτὸν Θεὸς ἐβούλετο νὰ τὸν συναριθμήσῃ μὲ τοὺς ὑπηρέτας καὶ φίλους του καὶ ταῦτα συλλογιζόμενος ὁ Ἑρμογένης ἔχαιρε μὲν διὰ τὸ μεγαλεῖον τοῦ πράγματος, διηπόρει ὅμως καὶ ἐδίσταζε πῶς νὰ ἀξιωθῇ παρευθὺς νὰ γίνῃ φίλος τοιούτου Θεοῦ, ἀφοῦ ἐπὶ τόσα ἔτη εὑρίσκετο εἰς τὴν πλάνην τῆς εἰδωλολατρίας. Ἡ δὲ θεία Χάρις, διὰ νὰ τὸν φέρῃ εἰς ἐπίγνωσιν, τοῦ φανερώνει λαμπρότερα σύμβολα τῆς ἀληθείας καὶ εἶδεν αὐτὸς καὶ ἄλλοι τινές, οἱ ὁποῖοι ἦσαν πλησίον του, δύο ἄνδρας λευκοφόρους, λάμποντας ὡς ἀστραπή, καὶ φέροντας πτέρυγας, οἱ ὁποῖοι παρέστησαν ἔμπροσθεν τοῦ Ἁγίου μὲ ὅπλα πολεμικὰ καὶ ἔθεσαν εἰς τὴν τιμίαν αὐτοῦ κεφαλὴν στέφανον λαμπρὸν καὶ ὡραιότατον.
Ταῦτα βλέπων ὁ ἔπαρχος, ἠρώτησε τοὺς πλησίον ἐὰν τὰ ἔβλεπον καὶ αὐτοί, ἐκεῖνοι δὲ ἀπεκρίθησαν, ὅτι τὰ ἔβλεπον καθαρώτατα. Τότε ἠγέρθη τοῦ θρόνου περιχαρὴς καὶ ἐβόησε πρὸς τὸ πλῆθος λαμπρᾷ τῇ φωνῇ· «Ὄντως ἀληθινοῦ Θεοῦ εἶναι δοῦλος ὁ ἄνθρωπος οὗτος καὶ μέγαν Θεὸν μᾶς κηρύττει. Αὐτὸν ὁμολογῶ καὶ ἐγὼ Θεὸν ἀληθέστατον, ὅστις ἀναπλάσσει ὅσους ἀγωνίζονται δι’ αὐτὸν καὶ τοὺς βραβεύει, οὐρανόθεν χαρίζων εἰς αὐτοὺς νίκας κατὰ τῶν ἐχθρῶν, καθὼς φανερὰ τὸ βλέπομεν τὼρα ἐνώπιόν μας καὶ μὲ νοερὰν συμμαχίαν δικαιώνει καὶ σκέπει αὐτοὺς. Ὁμολογῶ λοιπὸν ὅτι ἕως τώρα εὑρισκόμη λανθασμένος, προσκυνῶν τοὺς πονηροὺς δαίμονας. Ταῦτα δὲ λέγων ἐπόθει νὰ σπεύση καὶ νὰ φιλήσῃ τοὺς πόδας τοῦ Μάρτυρος, ἀλλὰ δὲν ἐτόλμα διὰ τὴν θαυμάσιον ὄψιν καὶ παρουσίαν τῶν Ἀγγέλων, οἵτινες καὶ ἔγιναν πάραυτα ἄφαντοι ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν του, διὰ νὰ μὴ τοὺς φοβῆται. Τότε λοιπόν, ὢ τῶν θαυμασίων σου, Χριστὲ Βασιλεῦ! ἔδραμεν ὁ ἔπαρχος καὶ πίπτων ἔμπροσθεν τοῦ Ἁγίου καὶ καταφιλῶν εὐλαβῶς τοὺς πόδας του, ἔλεγεν·