Ἔρρεε λοιπὸν τὸ αἷμα κρουνηδὸν ἀπὸ τοὺς πόδας τοῦ Μάρτυρος καὶ ἔγινε τὸ ἔδαφος ὅλον κόκκινον. Αὐτὸς δὲ εἶχε τὴν ὄψιν φαιδράν, τὴν ψυχὴν πρὸς τοὺς κινδύνους νεαρὰν καὶ ἀκμάζουσαν καὶ τὴν γλῶσσαν πεπαρρησιασμένην πρὸς ἔλεγχον καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν ἦτο χωρὶς φόβον ἢ δειλίαν τινὰ πρὸς τὰ κολαστήρια. Τότε τὸ θέατρον ὅλον ἐκρότησε τὰς χεῖρας, διότι ἐνικήθη ὁ ἔπαρχος, ὅστις διὰ νὰ φύγῃ τὸν ἔλεγχον τοῦ Ἁγίου καὶ νὰ τὸν κάμῃ νὰ μὴ δύναται πλέον νὰ ἀντιλογῇ προστάσσει νὰ τοῦ ἀνασπάσουν τὴν γλῶσσαν ἀπὸ τὸν φάρυγγα. Ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· «Ἐὰν ἐκβάλῃς καὶ τὰς κόρας τῶν ὀφθαλμῶν μου, ὦ ἔπαρχε, δὲν θέλω προσκόψει, διότι ὁ νόμος τοῦ Χριστοῦ θὰ εἶναι ὡς λύχνος εἰς τοὺς πόδας μου». Ὅταν δὲ ἀνέσπων μὲ σπουδὴν οἱ ὑπηρέται τὴν γλῶσσαν τοῦ Μάρτυρος, ἔπασχε μὲν ὁ γενναιότατος καὶ ἀήττητος ἀγωνιστής, αἰσθανόμενος πόνον πολὺν καὶ ἀνείκαστον βάσανον, ἀλλὰ ἠνδρίζετο καρτερικῶς, ἔχων εἰς τὸν Χριστὸν ὅλην αὐτοῦ τὴν διάνοιαν. Μετὰ ταῦτα ἐξησθένησε μὲν ἡ σωματικὴ δύναμις τοῦ Ἁγίου, ὁ ψυχικὸς ὅμως πόθος πρὸς τὸν Χριστὸν ἐνεδυναμοῦτο καὶ ἐδείκνυε μὲ νεύματα πρὸς τὸν ἔπαρχον καὶ τοὺς παρεστῶτας, ὅτι ὄχι μόνον ὑπέμενε μὲ καρτερίαν τὰ λυπηρά, ἀλλὰ καὶ εἶχε ταῦτα διὰ τρυφὴν καὶ ἀγαλλίασιν, ἐπιθυμῶν μάλιστα καὶ αὐτὸν τὸν θάνατον. Ὁ δὲ ἔπαρχος ἐσκανδαλίσθη, διότι δὲν ἐλάμβανεν ὑπ’ ὄψιν τὴν τιμωρίαν ὁ Ἅγιος, ἀλλ’ ἔθετε καὶ τὸν λαὸν μάρτυρα τῆς ἀνδρείας του, καὶ προστάσσει νὰ ἐξορύξουν τοὺς ὀφθαλμούς του. Οἱ δὲ ὑπηρέται, χωρὶς καμμίαν συμπάθειαν, ἐξέβαλον εὐθὺς ἀνηλεῶς τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ Μάρτυρος, ὅστις ὑπέμεινε καὶ τὴν βάσανον ταύτην γενναίως καὶ ἔκλινε πολλάκις τὴν κεφαλήν, εὐχαριστῶν τὸν Θεόν, ὅστις τὸν ἠξίωσε τοσούτων ἀγαθῶν.

Βλέπων ταῦτα ὁ ἔπαρχος ἐπικράνθη καὶ ἦτο εἰς τὴν ψυχὴν σκυθρωπός· ὅθεν ἐγερθεὶς ἐκ τοῦ θρόνου προσέταξε νὰ φυλάττουν τὸ λείψανον ἕως τὴν αὔριον, διὰ νὰ τὸ δώσωσιν εἰς τὰ θηρία νὰ τὸ φάγουν, νὰ μὴ μείνῃ οὐδὲν εἰς ἐνθύμησιν. Οἱ δὲ στρατιῶται, λαβόντες τὸν Ἅγιον, ὅστις εἶχεν ἀκόμη ὀλίγην πνοήν, τὸν ἔρριψαν εἰς τὴν φυλακὴν ἄνευ ἐπιμελείας τινός. Κατὰ δὲ τὴν τρίτην ὥραν τῆς νυκτὸς ἦλθεν ἄμετρον φῶς εἰς τὸ δεσμωτήριον καὶ ἐξαίφνης παρουσιάζεται ὁ Δεσπότης Χριστὸς εἰς τὸν τόπον, εἰς τὸν ὁποῖον ἦτο ἐρριμμένος ὁ Ἅγιος καὶ πρῶτον μὲν τοῦ ἔδωκε θάρρος καὶ προθυμίαν πολλήν, ἔπειτα ἀνέπλασε τὴν γλῶσσαν, τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ τοὺς πόδας του καὶ ἁπλῶς ἀπ᾽ ἐκεῖ ὅπου ἦτο σχεδὸν νεκρός, τὸν κατέστησεν ὅλον ὑγιᾶ καὶ οὔτε μικρότατον σημεῖον πληγῆς τινος ἔμεινεν, ἀλλ’ ἔγινεν ὑγιέστερος καὶ δυνατώτερος ἀπὸ πρίν.