«Ἐνῷ δὲ ἔμελλε νὰ νεύσῃ ἡ δεξιὰ χεὶρ διὰ νὰ τὴν ὑπάγουν οἱ Ἄγγελοι μὲ τοὺς δικαίους, ἔφθασαν ἐκεῖ καὶ οἱ ὀδυρμοί, αἱ φωναί, οἱ κλαυθμοί, τὰ μοιρολογήματα, αἱ ἀγανακτήσεις τῶν γονέων της καὶ αἱ βλασφημίαι κατὰ τοῦ Θεοῦ, τὰς ὁποίας ἀπὸ τὴν λύπην των ἀνεπιγνώτως λέγουσιν εἰς τοὺς ἀποθνῄσκοντας, μὲ τὰς ὁποίας ἐκδηλοῦν τὴν ἀπιστίαν των πρὸς τὸ ἑνδέκατον ἄρθρον τῆς πίστεως, τό: «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν» ἀπελπιζόμενοι διὰ τὸν νεκρὸν καὶ οὕτω ἀθετοῦντες τὴν ἀνάστασιν. Ὡς δὲ ἠκούσθησαν αὗται, ὀργισθεὶς μεγάλως ὁ Κύριος εἶπεν· «Ἐπειδὴ δὲν ἠρκέσθησαν εἰς τὰς δεήσεις τῶν Ἱερέων μου, ὅπως ἡ Ἐκκλησία παρέλαβεν, ἀλλὰ ἀντιμάχονται κατ’ ἐμοῦ, ἄρατε αὐτὴν καὶ ἀπορρίψατέ την εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον». Παρευθὺς τότε οἱ Ἄγγελοι μεγάλως λυπηθέντες ἔρριψαν αὐτὴν εἰς τὸ ἀχανὲς ἐκεῖνο βάραθρον τῆς κολάσεως. Τότε ἐτόλμησα καὶ ἐγὼ ἡ ταλαίπωρος νὰ ἐρωτήσω μυστικῶς τὸν ὁδηγόν μου λέγουσα· «Διατί, κύριέ μου, λυποῦνται τόσον οἱ Ἄγγελοι, ὅταν ρίπτεται ψυχή τις εἰς ἐκεῖνο τὸ βάραθρον;». Ἀποκριθεὶς δὲ ἐκεῖνος λέγει μοι· «Αὐτὸ τὸ χάος εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον χωρίζει τοὺς δικαίους ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ βυθίζει ὅσους πέσουν εἰς τὸ ἀφεγγῆ τόπον τοῦ ᾍδου, εἰς τὸν ὁποῖον κολάζονται αἰωνίως· ἐὰν δὲ ἔχωμεν ὅλοι οἱ Ἄγγελοι χαρὰν διὰ τοὺς σεσωσμένους, πολὺ περισσότερον θλιβόμεθα διὰ τοὺς κολαζομένους».
«Ἐνῷ μοὶ ἔλεγε ταῦτα ὁ Ἄγγελος, ἀκούω αἴφνης θόρυβον μέγαν, διότι ἤρχοντο Ἄγγελοι φέροντες ψυχὴν μὲ ψαλμῳδίας, θυμιάματα, λαμπάδας καὶ φωτοχυσίας καὶ τὴν συνώδευον μὲ ἄπειρον λαμπαδηφορίαν, ἤρχετο δὲ αὕτη μὲ μεγάλην χαρὰν καὶ παρρησίαν, αἱ δὲ ψυχαὶ τῶν δικαίων ἦλθον εἰς ἀπάντησίν της. Εἶχε δὲ ἡ μακαρία ἐκείνη ψυχὴ τὸ ἔνδυμά της λευκὸν καὶ καθαρὸν ὡς τὸν ἥλιον καὶ δὲν ἔφερεν ἐπ’ αὐτοῦ οὐδένα ρύπον ἢ σημεῖον ἁμαρτίας, ὅπως εἶχον αἱ ἄλλαι ψυχαί. Τὸ ἔνδυμα τοῦτο ὑπολαμβάνω ὅτι ἦτο ἡ στολὴ τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος, ὅπερ ἐφύλαξεν ἀμόλυντον καὶ διὰ τὸν λόγον αὐτὸν ἔλαμπεν· ὅμως δὲν ἠδυνήθην νὰ γνωρίσω ἀπὸ ποῖον τάγμα ἦτο. Ἦλθεν ὅθεν ἡ ψυχὴ αὕτη καὶ προσεκύνησεν ὅπως καὶ αἱ ἄλλαι ψυχαί, ἅπαντες δὲ οἱ Ἄγγελοι ἐβόησαν τότε μεγαλοφώνως λέγοντες· «Εὐχαριστοῦμέν Σοι, Παντοκράτορ Δέσποτα, ὅτι εἴδομεν ψυχὴν δικαίου καθαρὰν καὶ ἀρρύπωτον ἀπὸ ἁμαρτίας». Ἠκούσθη δὲ πάλιν φωνὴ βροντώδης ἐκ τοῦ Δεσπότου λέγουσα· «Λάβετε αὐτὴν καὶ ἀναπαύσατε μετὰ τῶν Ἁγίων».