Ἀνάμνησις ὀπτασίας φοβερᾶς γυναικός τινος εὐσεβοῦς, Σοφιανῆς καλουμένης, τῆς διὰ τοῦ θείου Ἀγγελικοῦ σχήματος μετονομασθείσης Σωφρονίας Μοναχῆς, ἣν εἶδε κατ’ Αὔγουστον τοῦ ἔτους 1607.

Εἰς τὴν κατάστασιν ταύτην εὑρίσκετο ἡ γυνὴ ἐπὶ τρία συνεχῆ ἡμερονύκτια, τὴν δὲ ἕκτην Αὐγούστου, ἑορτὴν τῆς Μεταμορφώσεως, περὶ ὥραν δευτέραν τῆς ἡμέρας, ἦλθε καὶ ἡ ἀδελφή της ἀπὸ τὸ χωρίον. Ὡς δὲ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον ἤρχισε νὰ θρηνῇ σφοδρῶς, ἀπὸ δὲ τὰς φωνάς της συνήχθη πλῆθος ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, αὕτη δὲ λαβοῦσα μὲ τὰς παλάμας της ὕδωρ ψυχρὸν ἐρράντισε τὸ πρόσωπον τῆς Σοφιανῆς, ἀπὸ δὲ τὸ ράντισμα τοῦ ψυχροῦ ὕδατος αἰσθανθεῖσα ἡ νομιζομένη νεκρὰ ἦλθεν εἰς ἑαυτὴν καὶ ἤκουσε τὴν ἀδελφήν της Ἄνναν νὰ λέγῃ· «Ἡ ἀδελφή μου δὲν ἀπέθανε». Συνελθοῦσα δὲ ἠγέρθη εὐθὺς ἀπὸ τὴν κλίνην της καὶ καθίσασα εἶπεν εἰς τὴν ἀδελφήν της πεπληρωμένη ἀπελπισίας· «Ὦ γύναι, ἄμποτε μὴν ἤθελες ἔλθει ἐδῶ, διότι περισσοτέραν ζημίαν καὶ θάνατον μοῦ ἐπροξένησες παρὰ ζωὴν πρόσκαιρον, ἐπειδὴ αἱ φωναί σου μὲ ἐξέβαλον ἀπὸ τὸν φωτεινὸν ἐκεῖνον Παράδεισον καὶ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ τὴν ἀνέκφραστον. Σοῦ ἔτρεπεν, ἀθλία, ὅταν μὲ εἶδες νεκράν, νὰ χαίρεσαι περισσότερον καὶ νὰ εὐχαριστῇς τὸν Θεὸν παρὰ τώρα ὅπου μὲ βλέπεις πὼς ἀνέζησα». Ταῦτα καὶ ἄλλα παρόμοια ἔλεγεν ἡ Σοφιανὴ πρὸς τὴν ἀδελφήν της, οἱ δὲ ἐκεῖ παρευρισκόμενοι μεγάλως θαυμάζοντες τὴν παρεκάλουν νὰ τοὺς διηγηθῇ, τὰ ὅσα εἶδε καὶ ἤκουσε μυστήρια τοῦ Παραδείσου· ἡ δὲ Σοφιανὴ εἶπε πρὸς αὐτούς· «Ἀφήσατέ με ὀλίγον, ἀδελφοί, νὰ ἔλθω εἰς αἴσθησιν καὶ νὰ ἐνθυμηθῶ ὅσα εἶδον καὶ ἤκουσα, καὶ τότε θέλω σᾶς τὰ διηγηθῆ, πλὴν πρέπει πρῶτον νὰ μοῦ φέρετε πνευματικὸν ἐνάρετον, εἰς τὸν ὁποῖον νὰ τὰ ἐξομολογηθῶ· ἂν δὲ ἐκεῖνος τὸ κρίνῃ εὔλογον, τότε θέλετε τὰ μάθει καὶ σεῖς».

Προσκληθεὶς ὅθεν ὁ ἐλλογιμώτατος ἱερομόναχος καὶ πνευματικὸς Κύριος Ἱερόθεος, τοὐπίκλην Κουκουζέλης, ἀνὴρ Κύπριος καὶ Προηγούμενος τῆς ἐν Κύπρῳ Μονῆς Σταυρονικήτα, προερχόμενος ἐκ τοῦ ἁγιωνύμου ὄρους τοῦ Ἄθωνος, εὐλαβὴς καὶ θεοφοβούμενος, ἦλθε διὰ πατριαρχικῆς προσταγῆς νὰ γράψῃ ὅσα ἀκούσῃ ἐπακριβῶς, διὰ νὰ κηρυχθῶσι μετέπειτα εἰς ἅπαντα τὸν λαόν, εἰς δόξαν καὶ φόβον τοῦ Θεοῦ. Πορευθεὶς ὁ πνευματικὸς εἰς τὸν οἶκον τῆς Σοφιανῆς ἐκάθισε καὶ ἤρχισε νὰ τὴν ἐρωτᾷ περὶ τῆς ἀσθενείας της, ὡς καὶ περὶ τοῦ τί ἔπαθε καὶ τί εἶδεν εἰς τὴν ὀπτασίαν της. Τότε ἤρχισεν ἐκείνη μὲ δάκρυα νὰ διηγῆται καὶ νὰ λέγῃ ταῦτα.