«Δεξιόθεν τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ μοῦ ἐφαίνετο, ὅτι ἵστατο ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἀριστερὰ δὲ ὁ Τίμιος Πρόδρομος, καθὼς τοὺς εἰκονίζουν οἱ ζωγράφοι. Καὶ οἱ μὲν Ἄγγελοι, ὅταν ἐτελείωνον τὴν δοξολογίαν των, κλίνοντες τὰς κεφαλὰς αὐτῶν προσεκύνουν τὸν Κύριον, ὁ δὲ Κύριος ἄνωθεν, ὑψῶν τὰς ἀχράντους χεῖράς του, ηὐλόγει αὐτούς. Ἔρρεον δὲ ἀπὸ τοὶς Δεσποτικοὺς δακτύλους Αὐτοῦ, ἐκ μὲν τῆς δεξιᾶς χειρὸς λίθοι πολύτιμοι καὶ μαργαρῖται ποταμηδὸν κατερχόμενοι εἰς τὴν γῆν, ἀπὸ δὲ τῆς ἀριστερᾶς κόμβοι πύρινοι φλογοειδεῖς. Βλέπουσα ἐγὼ τὰ τοιαῦτα ἔφριττον καὶ ἀπὸ τὸν πολὺν φόβον ἔτρεμον ὡς κάλαμος καὶ ἤθελον νὰ ἐρωτήσω τὸν ὁδηγόν μου τὶ ἦτο τὸ φοβερὸν τοῦτο μυστήριον τοῦ Δεσπότου, αὐτὸς δὲ προφθάνει τὴν ἐρώτησιν καὶ λέγει· «Βλέπεις, Σοφιανή, τοὺς μαργαρίτας καὶ τοὺς πολυτίμους λίθους, οἵτινες ρέουσιν ἐκ τῆς δεξιᾶς τοῦ Δεσπότου καὶ κατέρχονται εἰς τὴν γῆν; οὗτοι εἶναι τὸ ἄφατον ἔλεος, ἡ ἄπειρος εὐσπλαγχνία καὶ ἡ ἀνυπέρβλητος ἀγάπη, τὴν ὁποίαν ἔχει πρὸς τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, διὰ τοῦτο δὲ πέμπει τὰς εὐλογίας του καὶ δωρεὰς εἰς τοὺς οἴκους τῶν ἀγαθῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, τοὺς φυλάττοντας ἀπαρασάλευτον τὴν πίστιν πρὸς Αὐτόν· καὶ ὅσοι ἐξομολογοῦνται καθαρὰ τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν καὶ ἀπέχουν ἀπὸ τὰ θελήματα τοῦ διαβόλου καὶ φυλάττουν τὰς ἐντολάς Του, τοὺς εὐλογεῖ καὶ τοὺς λυτρώνει ἀπὸ κάθε κακόν. Οἱ ἐλεήμονες καὶ οἱ ἀγαπῶντες τὸν πλησίον των, τοιαύτας εὐλογίας ἀπολαμβάνουν ζῶντες, μετὰ θάνατον δὲ κληρονομοῦσι τὴν ἐνταῦθα διαμονὴν καὶ μακαριότητα. Οἱ δὲ φλογοειδεῖς κόμβοι τῆς ἀριστερᾶς του χειρὸς σημαίνουν τὸν θυμόν, τὴν ὀργὴν καὶ τὴν ἀγανάκτησιν Αὐτοῦ, αἵτινες κατέρχονται εἰς τοὺς οἴκους τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ τῶν ἀδικούντων τοὺς πλησίον των, δι’ ὃ καὶ κατακαίονται ψυχῇ τε καὶ σώματι, ἀφανίζοται οἱ οἶκοι αὐτῶν καὶ ἐξολοθρεύονται ἀπὸ τὸ πρόσωπον τῆς γῆς· ὄχι δὲ μόνον ὅτι στεροῦνται τὴν πρόσκαιρον ζωήν, ἀλλὰ καὶ παραπέμπονται εἰς τὸ αἰώνιον πῦρ διὰ νὰ κολάζωνται αἰωνίως μὲ τοὺς ἀκαθάρτους δαίμονας».
«Ἀριστερὰ τοῦ θρόνου καὶ τῆς ζυγαριᾶς, περὶ ἧς προείπομεν, διεκρίνετο χάσμα μέγα, ἐκ τοῦ ὁποίου ἀνεδίδετο δυσωδία ἀφόρητος· ὁμοῦ δὲ μὲ τὴν δυσώδη καὶ θειαφώδη αὔραν τοῦ καπνοῦ, ἠκούετο βοὴ μεγάλη, φανεροῦσα τὴν ὀδύνην ἀναριθμήτων ἀνθρώπων, οἵτινες ἐφώναζον τὸ οὐαί! καὶ τὸ οἴμοι! Τὸ δὲ χάσμα τοῦτο διένευε πρὸς τὴν ἀριστερὰν χεῖρα τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, ἀναπέμπον φλόγα πυρός.