Ἀνάμνησις ὀπτασίας φοβερᾶς γυναικός τινος εὐσεβοῦς, Σοφιανῆς καλουμένης, τῆς διὰ τοῦ θείου Ἀγγελικοῦ σχήματος μετονομασθείσης Σωφρονίας Μοναχῆς, ἣν εἶδε κατ’ Αὔγουστον τοῦ ἔτους 1607.

Οἱ δὲ Ἄγγελοι ἔφερον τὰς ψυχὰς τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὴν γῆν καὶ ἀφ’ οὗ προσεκύνουν τὰς ὡδήγουν εἰς ἐξέτασιν, παρευθὺς δὲ τότε βίβλοι ἠνοίγοντο καὶ ἠρευνῶντο τὰ ἔργα αὐτῶν, εἴτε δικαίως εἴτε ἀδίκως ἐπολιτεύθησαν· καὶ τὰς μὲν καλὰς πράξεις αὐτῶν ἔθεταν εἰς τὴν δεξιὰν πλάστιγγα τῆς ζυγαριᾶς, τὰς δὲ κακὰς εἰς τὴν ἀριστεράν. Πολλῶν δὲ ψυχῶν αἱ πράξεις ἐφαίνοντο παρρησίᾳ ἄνευ τινὸς ἐξετάσεως, ἐπειδὴ ἦσαν ἀναγεγραμμέναι ἐπὶ τῶν ἐνδυμάτων αὐτῶν, τόσον αἱ καλαὶ ὅσον καὶ αἱ κακαί. Τότε διὰ μὲν τὰς ψυχάς, αἵτινες ἐκρίνοντο δίκαιαι ἀπὸ τὴν ζυγαριὰν καὶ ἀπὸ τὰς βίβλους, ἔνευεν ὁ Δεσπότης μὲ τὴν ἁγίαν του δεξιὰν καὶ τὰς ὡδήγουν οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον εἰς τὸν ὁποῖον εὑρίσκοντο αἱ θαυμασταὶ πύλαι καὶ τὰς ἔθετον ἔμπροσθεν τῆς χρυσῆς πύλης. Διὰ δὲ πάλιν τὰς ψυχάς, αἵτινες ἐκρίνοντο ἁμαρτωλαί, ἔνευε μὲ τὴν ἀριστεράν του χεῖρα, καὶ εὐθὺς τὰς ἔρριπτον οἱ Ἄγγελοι εἰς ἐκεῖνο τὸ χάος. Οἱ δὲ Ἅγιοι Ἄγγελοι ἔχαιρον μὲν καὶ ηὐφραίνοντο διὰ τὰς σεσωσμένας ψυχάς, ἐλυποῦντο δὲ καὶ ἐσκυθρώπαζον διὰ τὰς κολαζομένας».

«Μεταξὺ τούτων ἔφεραν καὶ μίαν ψυχήν, ἥτις, ἀφοῦ προσεκύνησε, παρέστη εἰς ἐξέτασιν, ἐπλεόναζον δὲ αἱ ἁμαρτίαι της ἀπὸ τὰς δικαιοσύνας, ἔμελλε δὲ νὰ νεύσῃ ἡ ἀριστερὰ χεὶρ τοῦ Κυρίου διὰ νὰ ριφθῇ εἰς τὸ χάος. Τότε ὅμως ἐνεφανίσθη ἡ Κυρία Θεοτόκος καὶ ὁ Τίμιος Πρόδρομος καὶ ἐπρέσβευον ὑπὲρ αὐτῆς πρὸς τὸν Κύριον λέγοντες· «Οἱ οἰκτιρμοί Σου, μακρόθυμε, νικοῦν τὴν ὀργήν Σου· ἂν καὶ ἁμαρτωλὸς τυγχάνει ἡ ψυχὴ αὕτη, ὅμως ἐφύλαξε τὴν εἰς Σὲ πίστιν βεβαίαν, διὰ τοῦτο δεόμεθά Σου συγχώρησον αὐτήν». Ἐνῷ δὲ οὗτοι ἐμεσίτευον, ἦλθον καὶ οἱ Ἄγγελοι φέροντες τὰς ἐλεημοσύνας, τὰς λειτουργίας, τὰ κηρία, τὸ ἔλαιον, τὰς προσφορὰς καὶ τὰ μνημόσυνα, τὰ ὁποῖα τελοῦνται συνήθως διὰ τοὺς νεκρούς. Προσέτι ἀνῆλθον οἱ προσευχαὶ τῶν ἱερέων, οἵτινες ἐλειτουργοῦσαν διὰ τὴν ψυχὴν ἐκείνην καὶ αἱ ἀγαθοεργίαι τῶν γονέων καὶ συγγενῶν αὐτῆς, αἵτινες ἐτελὲσθησαν δι’ αὐτήν, καὶ παρέστησαν πέριξ τῆς ψυχῆς. Ἐπὶ πλέον ἠκούσθησαν αἱ δεήσεις τῶν πτωχῶν, οἵτινες ἔλαβον ἐλεημοσύνην, λέγουσαι· «Ὁ Θεὸς συγχωρήσοι σοι». Τότε ἠκούσθη ἡ φωνὴ τοῦ Δεσπότου λέγουσα· «Ἰδοὺ διὰ τὴν δέησιν τῶν Ἱερέων μου καὶ τῶν ἀδελφῶν μου τῶν πτωχῶν, δίδω συγχώρησιν εἰς αὐτήν».