Παρευθὺς τότε ἐγερθεῖσα ἔκαμα τὸν σταυρόν μου καὶ τοὺς προσεκύνησα μὲ φόβον μέγαν, μοῦ λέγουσι δὲ ἐκεῖνοι· «Μὴ φοβεῖσαι, Σοφιανή, ἡμεῖς εἴμεθα οἱ τρεῖς Ἱεράρχαι καὶ θέλομεν νὰ ἀφιερώσῃς εἰς τὸν Θεὸν τὸν οἶκόν σου τοῦτον διὰ νὰ γίνῃ Ἐκκλησία εἰς τὸ ὄνομά μας, ἡμεῖς δὲ θὰ πρεσβεύωμεν ὑπὲρ τῆς σωτηρίας σου». Τολμήσασα δὲ ἐγὼ λέγω· «Δεσπόται μου Ἅγιοι! Εἶναι ὁ οἶκος οὗτος ἄξιος διὰ δοξολογίαν Θὲοῦ καὶ κατοικίαν ἰδικήν σας, ἀφοῦ μάλιστα εἴμεθα πτωχοὶ καὶ δὲν ἔχομεν τὸν τρόπον νὰ τὸν κάμωμεν Ἐκκλησίαν ὡς ὁρίζετε; Ἐκτὸς δὲ τούτου, δὲν γνωρίζω καὶ τὴν θέλησιν τοῦ ἀνδρός μου, ἂν συμφωνῇ, εἶναι δὲ καὶ πολὺ δύσκολον νὰ λάβωμεν ἄδειαν βασιλικήν». Ἐκεῖνοι δὲ μοῦ εἶπον· «Μὴ στενοχωρεῖσαι, διότι εἶναι ἀκάθαρτος καὶ κοπρώδης οὔτε νὰ φοβῆσαι διὰ τὴν βασιλικὴν ἄδειαν, μόνον φρόντισε σὺ νὰ μᾶς τὸν ἀφιερώσῃς καὶ ἡμεῖς ὅλα αὐτὰ θὰ τὰ τακτοποιήσωμεν. Διότι καὶ κατὰ τὴν παλαιὰν ἐποχὴν ὁ ἀχυρὼν αὐτὸς ἦτο Ναὸς ἰδικός μας. Ἂν ὅμως ἀμελήσῃς καὶ δὲν κάμῃς, καθὼς σοῦ λέγομεν, θέλομεν δεηθῆ τοῦ Παντοκράτορος Θεοῦ νὰ σοῦ ἀφαιρέσῃ τὴν ζωὴν ὡς παρηκόου».
«Ταῦτα εἰπόντες οἱ Ἅγιοι ἐγένοντο ἄφαντοι, ὅταν δὲ συνῆλθον ἦλθε καὶ ὁ ἀνήρ μου, εἰς τὸν ὁποῖον ἀνήγγειλα πάντα τὰ γενόμενα. Μετὰ τρεῖς ἡμέρας, ἀφ’ οὗ εἴπομεν τὸ ἀπόδειπνον καὶ τὴν μικρὰν προσευχήν μας, ἐφάνησαν πάλιν οἱ Ἅγιοι μὲ σεισμὸν καὶ λέγουσι μεγαλοφώνως· «Σοφιανή, διατί δὲν ἔκαμες ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον σοῦ ὡρίσαμεν καὶ μέλλεις νὰ ἀποθάνῃς μὲ αἰφνίδιον θάνατον;». Λέγω τότε τοῦ ἀνδρός μου· «Ἀκούεις τί προστάζουσιν οἱ Ἅγιοι;». Αὐτὸς δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε· «Δεσπόται μου Ἅγιοι, ἡ Σοφιανὴ μοῦ τὰ εἶπεν ὅλα, ἀλλ’ ἐπειδὴ εἴμεθα πτωχοὶ καὶ δὲν ἔχομεν τὸν τρόπον, φοβούμεθα δὲ καὶ τὴν βασιλείαν, διὰ τοῦτο ἐσιώπησα. Ὅμως, ἐπειδὴ ὁρίζετε, νὰ τὸν ἀφιερώσω εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἰς τὴν ἁγιωσύνην σας, ἀπὸ δὲ τὴν σήμερον ἂς εἶναι ἰδικός σας». Οἱ δὲ Ἅγιοι εἶπον· «Αὔριον τὸ πρωῒ σκάψον ἐντὸς τοῦ ἀχυρῶνος καὶ θέλεις εὕρει μάρμαρα καὶ σταυρούς, ὡς καὶ τὴν ἁγίαν Τράπεζαν καὶ τότε θὰ πεισθῇς εἰς τοὺς λόγους μας· ὕπαγε δὲ καὶ εἰς τὸν σουλτᾶνον καὶ ζήτησον ἄδειαν, ἡμεῖς δὲ τὸν καταπείθομεν νὰ σοῦ δώσῃ αὐτήν».