Ἀνάμνησις ὀπτασίας φοβερᾶς γυναικός τινος εὐσεβοῦς, Σοφιανῆς καλουμένης, τῆς διὰ τοῦ θείου Ἀγγελικοῦ σχήματος μετονομασθείσης Σωφρονίας Μοναχῆς, ἣν εἶδε κατ’ Αὔγουστον τοῦ ἔτους 1607.

«Ταῦτα εἰπόντες οἱ Ἅγιοι ἀνεχώρησαν· καθ’ ὅλην δὲ τὴν νύκτα ἐκείνην ἠγρυπνήσαμεν δοξολογοῦντες τὸν Θεόν, τὴν δὲ πρωΐαν ἀνέφερεν ὁ ἀνήρ μου εἰς τοὺς Γέροντας τοῦ χωρίου ἅπαντα τὰ λαληθέντα ἀπὸ τοὺς Ἁγίους, οἱ δὲ φιλόθεοι ἐκεῖνοι γέροντες τῆς Ἀβύδου, ἀκούσαντες ταῦτα, ἥρπασαν εὐθὺς ἄλλοι μὲν σκαπάνας, ἄλλοι δὲ πτυάρια καὶ ἀπῆλθον εἰς τὸν ἀχυρῶνα καὶ ὦ τοῦ θαύματος! εὐθὺς ὡς ἤρχισαν νὰ σκάπτουν, ἐφάνη ἡ ἁγία Τράπεζα ἐξ ὡραιοτάτου λευκοῦ μαρμάρου, ὅπως ἐπίσης καὶ ἄλλα μάρμαρα καὶ σημεῖα ἐκκλησιαστικά, τὰ ὁποῖα ἦσαν ἐκεῖ κατακεχωσμένα. Ἐγνώρισαν ὅθεν ὅτι ἦτο ἐκεῖ παλαιόθεν Ἐκκλησία, ἀφοῦ δὲ ἐκαθάρισαν τὸν τόπον, μετέβησάν τινες μὲ τὸν ἄνδρα μου εἰς τὸ Διβάνιον τοῦ βασιλέως καὶ ἐζήτησαν ἄδειαν δι’ ἀνακαινισμὸν Ἐκκλησίας, οὕτω δὲ Θεοῦ συνεργείᾳ καὶ βοηθείᾳ τῶν Ἁγίων ἐδόθη ἡ ἄδεια διὰ νὰ γίνῃ Ἐκκλησία τῶν Χριστιανῶν».

«Πωλήσαντες τότε μίαν ἄμπελον, ἕνα λιβάδιον ὡς καὶ ἕτερά τινα πράγματα, τὰ ὁποῖα εἴχομεν, τὰ ἐδαπανήσαμεν εἰς οἰκοδομὴν Ναοῦ, ἱστορήσαμεν ἁγίας εἰκόνας, ἠγοράσαμεν σκεύη ἱερά, βιβλία ἐκκλησιαστικὰ καὶ ὅλα ἐν γένει ὅσα ἀπαιτοῦνται διὰ μίαν Ἐκκλησίαν καὶ ἐζητήσαμεν ἄδειαν πατριαρχικήν· ἦλθεν ὅθεν ὁ Ἅγιος Κίτρων, ὅστις ἐνεκαινίασε τὸν Ναὸν ὡς ἔπρεπε καὶ μὲ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ λειτουργεῖται ἕως τὴν σήμερον, ἡμεῖς δὲ ἀνεχωρήσαμεν ἀπὸ τὴν χώραν μας καὶ ἤλθομεν ἐδῶ εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν. Πλὴν παρακαλῶ σε, Ἅγιε πνευματικέ, ὅπως πείσῃς τὸν ἄνδρα μου καὶ μοῦ ἐπιτρέψῃ νὰ γίνω Μοναχὴ διὰ νὰ κλαύσω τὰς ἁμαρτίας μου κατὰ τὰ τρία αὐτὰ ἔτη, τὰ ὁποῖα μέλλω νὰ ζήσω ἀκόμη, καθὼς ἤκουσα τὸν Δεσπότην Χριστὸν νὰ μοῦ λέγῃ». Ὁ δὲ πνευματικός, ὡς ἤκουσεν αὐτὰ ἀπὸ τὴν Σοφιανήν, λέγει πρὸς τὸν ἄνδρα της· «Ἀκούεις, ὦ ἄνθρωπε, τὰ φοβερὰ καὶ παράδοξα πράγματα, τὰ ὁποῖα ἐφανέρωσεν ὁ Θεὸς εἰς τὴν σύζυγόν σου; Λοιπὸν μὴ τὴν ἐμποδίσῃς εἰς αὐτὸ ποὺ σὲ παρακαλεῖ, ἀλλ’ ἐπίτρεψον εἰς αὐτὴν νὰ μονάσῃ, διότι εἶναι τοῦτο καλὸν καὶ διὰ σέ, διότι μετὰ τρεῖς χρόνους ἀποθνῄσκει πάλιν. Σὲ παρακαλῶ ὅθεν καὶ ἐγὼ νὰ τῆς τὸ ἐπιτρέψῃς». Ὁ δὲ Χρῆστος, ἀκούσας τὴν καλὴν συμβουλήν, ὑπεσχέθη ὅτι μετὰ δύο ἔτη θὰ μεταβῇ μὲ τὴν Σοφιανὴν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ θὰ μονάσουν ἐκεῖ ἀμφότεροι.