Ἀνάμνησις ὀπτασίας φοβερᾶς γυναικός τινος εὐσεβοῦς, Σοφιανῆς καλουμένης, τῆς διὰ τοῦ θείου Ἀγγελικοῦ σχήματος μετονομασθείσης Σωφρονίας Μοναχῆς, ἣν εἶδε κατ’ Αὔγουστον τοῦ ἔτους 1607.

Βαδίζουσα λοιπὸν μὲ βίαν πρὸς τὰ ἐμπρὸς εἶδον καὶ τοὺς Ἁγίους, οἵτινες ἦσαν εἰς τόπον ὑψηλὸν καὶ κατὰ πολὺ περισσότερον φωτεινὸν ἀπὸ τὸν κάτω, ἐπεριπάτουν δὲ ἅπαντες λευκοφορεμένοι καὶ ἐνδεδυμένοι μὲ φῶς ἄπειρον. Ἐνῷ δὲ διηρωτώμην καθ’ ἑαυτήν, ποῖοι νὰ ἦσαν ἆρά γε ἐκεῖνοι, στραφεῖσα ἡ Δέσποινα Θεοτόκος μοὶ εἶπε· «Σοφιανή, βλέπεις τὰς ἀναπαύσεις τῶν Ἁγίων;». Ἐγὼ δὲ ὡς ἤκουσα τὴν φωνὴν τῆς Θεοτόκου, πεσοῦσα εὐθὺς προσεκύνησα καὶ ὡς ἠγέρθην λέγει μοι ἡ Θεοτόκος· «Βάδιζε ταχέως διὰ νὰ προφθάσῃς νὰ ἴδῃς τὸν δίκαιον Ἀβραάμ, διότι δὲν θέλεις τὸν ἰδεῖ καθὼς ποθεῖς». Τρέχουσα ὅθεν ἐγὼ εἶδον μακρόθεν τὸν Ἀβραὰμ καθήμενον ἐπὶ θρόνου χρυσοῦ ὡραιοτάτου, πέριξ δὲ τούτου ἵσταντο ψυχαὶ ἀναρίθμητοι μὲ πολλὴν εὐφροσύνην καὶ χαράν. Ἐνῷ δὲ ἔσπευδον διὰ νὰ τὸν ἀπολαύσω, μὲ εἶδεν ἐκεῖνος καὶ μοῦ ἔνευσε νὰ πλησιάσω πρὸς αὐτόν· λαβοῦσα ὅθεν περισσότερον θάρρος ἔτρεχον διὰ νὰ τὸν φθάσω, ὅτε ἤκουσα τὰς ἀτάκτους φωνὰς τῆς ἀδελφῆς μου, ἀπὸ δὲ τὴν ψυχρότητα τοῦ ὕδατος, μὲ τὸ ὁποῖον μὲ ἐρράντισεν, ἦλθον εἰς ἑαυτὴν καὶ ἠσθάνθην μέγα βάρος καὶ ψυχρότητα εἰς τὸ σῶμά μου, τόσον ὥστε ἐνόμιζον ὅτι εὑρισκόμην εἰς πάγον· ὀλίγον ὅμως κατ’ ὀλίγον ἤρχισε νὰ ἐμψυχώνεται τὸ σῶμά μου ἕως ὅτου συνῆλθον τελείως».

Ἀφοῦ ἤκουσε ταῦτα μετὰ προσοχῆς ὁ πνευματικός, τῆς λέγει· «Εἶδες ἄλλο τίποτε μυστήριον, τέκνον μου; Εἶδες τελώνια δαιμόνων ἢ κολάσεις ἁμαρτωλῶν καθὼς καὶ ἄλλοι πολλοὶ εἶδον;». Ἡ δὲ Σοφιανὴ ἀπεκρίθη· «Δὲν εἶδα τίποτε περισσότερον, πάτερ μου, ἐκτὸς ἐκείνων τὰ ὁποῖα εἶπον». Λέγει πάλιν ὁ πνευματικός· «Γνωρίζεις κανὲν ἀγαθὸν ἔργον, τὸ ὁποῖον νὰ ἔπραξες εἰς τὴν ζωήν σου;». Ἀπεκρίθη ἡ Σοφιανή· «Τί καλὸν ζητεῖς ἀπὸ ἐμὲ τὴν ἁμαρτωλήν, πάτερ μου; πλὴν ἐπειδὴ μὲ ἀναγκάζεις θὰ σοῦ εἰπῶ ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον γνωρίζω. Πρὸ τριῶν ἐτῶν, ἐκεῖ ὅπου ἐκαθήμην καὶ ἔγνεθα εἰς τὸν πατρικόν μου οἷκον, μίαν ἡμέραν περὶ τὴν μεσημβρίαν ἤκουσα βοὴν μεγάλην καὶ ταραχὴν ὡς νὰ ἐσείετο ὁ οἶκός μας, μοῦ ἐφάνη δὲ ὅτι ἐσυννέφιασεν ὁ οὐρανὸς αἰφνιδίως καὶ τότε βλέπω ὀφθαλμοφανῶς τρεῖς ἱεροπρεπεῖς ἄνδρας μὲ ἀρχιερατικὰς στολάς, τοὺς ὁποίους ἀπὸ τὰς ἁγίας εἰκόνας ἐγνώρισα ὅτι ἦσαν οἱ Τρεῖς Μεγάλοι Ἱεράρχαι Βασίλειος, Γρηγόριος καὶ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος».