«Ἐγὼ ἡ δούλη σου, ἅγιε Πνευματικέ, καθὼς ἐζήτησα, ἠγέρθην καὶ ἀνεκάθισα εἰς τὴν κλίνην μου στηριζομένη ἀπὸ τὰς γυναῖκας, αἵτινες μὲ ἐκράτουν, εἶχε δὲ ἡ καρδία μου λιποθυμίαν καὶ φλόγα μεγάλην. Τότε εἶδον εἰς σχῆμα εὐνούχου βασιλικοῦ ἕνα νεανίαν εὐπρόσωπον, τὸ δὲ εἶδος τοῦ προσώπου του ἤστραπτεν ἀπὸ διαφόρους λάμψεις φωτὸς καὶ χάριτος καὶ τὸ σῶμά του ἦτο κατεστολισμένον μὲ ποικίλας ὄψεις, ἐξήρχοντο δὲ ἐξ αὐτοῦ ἀκτῖνες φωτός. Τὸ ἐσωτερικόν του ἔνδυμα ἦτο ἐρυθροπόρφυρον καὶ τὸ ἐξωτερικὸν ἦτο χιτὼν λαμπρός, ἔχων ἐπ’ αὐτοῦ ὑφασμένα κρίνα καὶ ἄνθη διάφορα, ἐφαίνετο δὲ ὡς ἀστραπὴ φωτός. Εἰς τὰς χεῖρας του ἐκράτει δοχεῖον χρυσοῦν καθαρὸν καὶ διαυγὲς ὡς ἤλεκτρον, πλῆρες ὕδατος καθαροῦ καὶ ψυχροτάτου καὶ λέγει μοι· «Σοφιανή, γνωρίζω ὅτι ἔχεις μεγάλην δίψαν καὶ ἡ καρδία σου φλέγεται ἀπὸ τὴν ἀσθένειαν· ἂν ὅμως δυνηθῇς νὰ πίῃς ἀπὸ τὸ ζωοπάροχον τοῦτο ὕδωρ, ὅπερ κρατῶ, θέλεις ὑγιάνει ψυχῇ τε καὶ σώματι, θὰ ἔχῃς δὲ καὶ χαρὰν παντοτεινήν». Εὐθὺς ὡς ἤκουσα ταῦτα ἐσκίρτησεν ἡ ψυχή μου καὶ πλέον περὶ τοῦ κόσμου τούτου δὲν ἐφρόντιζα, ἀλλ’ ἔβλεπον πρὸς τὸν φαινόμενον. Τότε ἔτεινεν ἐκεῖνος τὸ δοχεῖον διὰ νὰ μοῦ τὸ δώσῃ, ἁπλώσασα δὲ ἐγὼ τὰς χεῖράς μου διὰ νὰ τὸ λάβω, δὲν γνωρίζω πῶς, ἡρπάγην ἀπὸ τὴν παροῦσαν ζωὴν καὶ ἔλειπον τρία ἡμερονύκτια ἀπὸ τὸ σῶμά μου, ἡ δὲ ψυχή μου ἠκολούθησεν αὐτόν, μοῦ ἐφαίνετο δὲ ὅτι ἀνηρχόμεθα εἰς τὸν οὐρανόν».
«Διήλθομεν οὕτως ἑπτὰ σφαιροειδεῖς κύκλους, οἵτινες λέγουν ὅτι εἶναι αἱ ἑπτὰ βαθμίδες τοῦ οὐρανοῦ, ἐν μέσῳ δὲ ἀέρος πεπηγμένου ἦτο σκότος βαθὺ καὶ θόρυβος μέγας· ἀφοῦ δὲ ἀνήλθομεν ἄνωθεν αὐτῶν ἐφθάσαμεν εἰς τόπον φωτεινόν, πανευώδη καὶ πάντερπνον, πρὸ τοῦ ὁποίου εὑρίσκοντο δύο πύλαι ὑψηλαὶ καὶ πανθαύμαστοι. Ἐκ τούτων ἡ μὲν μία, ἡ δεξιά, ἦτο κατεσκευασμένη ἀπὸ χρυσὸν καθαρὸν καὶ λίθους πολυτίμους καὶ μαργαρίτας, εἰς τρόπον ὥστε γλῶσσα ἀνθρώπου νὰ μὴ δύναται νὰ διηγηθῇ τὴν ὡραιότητά της, ἡ δὲ ἑτέρα, ἡ ἀριστερά, ὁμοία εἰς τὸ ὕψος καὶ πλάτος τῆς πρώτης, ἦτο κατεσκευασμένη ἀπὸ χαλκὸν καὶ σίδηρον ἀνημμένους ὡς ἄνθρακες φλογεροί. Πέριξ τούτων ἵσταντο πλῆθος γιγάντων φρικωδεστάτων ὡπλισμένων, φυλαττόντων τὰς πύλας ἀσφαλῶς, ἐγὼ δὲ ἀπὸ τὸν πολύν μου φόβον ἔμεινα ἄφωνος.