Ὅταν λοιπὸν ἔφθασεν ἡ Θεοδώρα εἰς τοὺς 56 χρόνους τῆς ἡλικίας της, ἐψήφισαν Ἡγουμένην τὴν θυγατέρα της ὁ ἁγιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Θεόδωρος καὶ οἱ Ἀρχιμανδρῖται Ἱλαρίων καὶ Δωρόθεος, κοινῇ γνώμῃ τῆς Προεστώσης Ἄννης καὶ πάσης τῆς Ἀδελφότητος, ἐπειδὴ αὐτὴ ἐγήρασε πολλὰ καὶ δὲν ἔβλεπεν οὔτε ἤκουεν. Ἔγινε λοιπὸν ἡ κατὰ σάρκα θυγάτηρ, μήτηρ πνευματικὴ τῆς Θεοδώρας· καὶ τότε μᾶλλον αὕτη ἠνδρίζετο εἰς τοὺς πόνους τῆς ὑπακοῆς, ὡς μισόδοξος καὶ φιλόθεος. Ἐν μιᾷ δὲ τῶν ἡμερῶν ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν καὶ ἐπληγώθη βαρύτατα ἡ Προηγουμένη Ἄννα εἰς μίαν ὥραν καθ’ ἣν δὲν εἶχε χειραγωγόν, καὶ ἔπαθε κάταγμα τὸ ὀστοῦν τοῦ μηροῦ της καὶ ἑπομένως ἐκείτετο εἰς τὴν κλίνην τέσσαρα ἔτη. Ἕνεκα δὲ τοῦ γήρατος ἔπαθε νοερῶς, καὶ ἡ μακαρία Θεοδώρα τὴν ὑπηρέτει ὅλον τὸν καιρὸν ἐκεῖνον, καὶ τρία ἀκόμη ἔτη ὅπου ἔζησε μὲ τὴν φρενοληψίαν ὕστερον, τῆς ἐμαγείρευε, τῆς ἔπλυνε τὰ ἱμάτια, καὶ τὴν ἐπεμελεῖτο ὡς ἰδίαν μητέρα εἰς τὰς ἀπολύτους ἀνάγκας τῆς φύσεως, ὑβριζομένη μάλιστα καὶ τυπτομένη ὑπὸ τῆς φρενοβλαβοῦς γραίας.
Ὅτε δὲ ἡ Θεοδώρα συνεπλήρου τὸ 68ον ἔτος τῆς ἡλικίας της, ἀνεπαύθη ἡ ὁμολογήτρια ἐκείνη Ἄννα, γενομένη ἐτῶν 120, ἡ δὲ μακαρία Θεοδώρα ἠνδρίζετο εἰς τοὺς πόνους τῆς ὑπακοῆς καὶ ἠγωνίζετο περισσότερον, ἀπὸ δόξης εἰς δόξαν προκόπτουσα· καὶ προκειμένη εἰς ὅλας καλὸν παράδειγμα, τὰς ἐνουθέτει δι’ ἔργων τε καὶ λόγων. Τοσοῦτον δὲ τὴν γλῶσσαν ἐκράτει, ὥστε δὲν ὡμίλησε ποτὲ λόγον ἄσχημον. Οὕτω καὶ τὴν ὅρασιν ἐχαλίνωσε, καὶ δὲν ἐκύτταξε νὰ ἴδῃ ἄνδρα πώποτε· ἀλλ’ ὅταν ἐτύγχανεν ἐξ ἀνάγκης νὰ τῆς ὁμιλήσῃ τις, ἔβλεπε κατὰ γῆς, καὶ ἐκεῖνον ποσῶς δὲν παρετήρει· ὅθεν ἀπέκτησε πάσας τὰς ἀρετὰς τοῦ Χριστιανοῦ καὶ μάλιστα τὰς δύο μεγάλας, χωρὶς τῶν ὁποίων οὐδεὶς σῴζεται, ἤτοι τὴν ἄκραν ἀγάπην καὶ τὴν ὑψοποιὸν ταπείνωσιν. Ὅθεν ἐπειδὴ διῆγεν ἀγγελικὴν πολιτείαν, πολλάκις ἤκουεν, ὦ τοῦ θαύμιατος! αὐτοὺς τοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους μελῳδικῶς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ψάλλοντας, καθὼς αὕτη μόνη της τὸ εἶπε πολλάκις κρυφίως εἰς τὴν Θεοπίστην, ὅταν ἦσαν ὅλαι αἱ ἀδελφαὶ εἰς τὸν νάρθηκα, λέγουσα· «Ἀκούεις τὴν γλυκυτάτην τῶν Ἀγγέλων αἴνεσιν, ὅπου δοξάζουσι τὸν Θεὸν μέσα εἰς τὸ θυσιαστήριον;». Τοῦτο ἔλεγεν ἡ μακαρία, ὄχι πρὸς καύχησιν, ἀλλὰ διὰ νὰ παρακινήσῃ καὶ τὴν θυγατέρα της πρὸς τὸν θεῖον πόθον περισσότερον.