Τὴν ἐνάτην ἡμέραν τῆς ἁγίας αὐτῆς μεταστάσεως εἶχεν ὀλίγον ἔλαιον ἡ κανδήλα ὅπου ἐκρέματο εἰς τὸν τάφον της· τὸ φῶς ἦτο πολύ, καὶ δὲν τῆς ἔβαλαν αἱ Μοναχαὶ ἄλλο ἔλαιον, διὰ νὰ καῇ, νὰ τὴν πλύνωσι τὴν ἑπομένην· καὶ τὴν ἄλλην ἡμέραν τὴν εἶδον καὶ ἦπτεν ἀκόμη θαυμασιώτατα, χωρὶς νὰ φαίνεται ἔλαιον δι’ ὅλου. Ὅθεν ἀφῆκαν αὐτήν, καὶ δὲν τὴν ἔπλυναν, διὰ νὰ ἴδωσιν ἕως ποῦ θὰ φθάσῃ τὸ θαυμάσιον. Καὶ τὴν ἄλλην ἡμέραν, ἤτοι τὴν ἐνάτην τοῦ Σεπτεμβρίου καὶ ἑνδεκάτην τῆς κοιμήσεως τῆς Ὁσίας, βλέπουσι τὴν κανδήλαν καὶ ἀνέβλυζε τόσον ἔλαιον, τὸ ὁποῖον ἐχύνετο γύρωθεν, καθὼς χύνεται τὸ νερὸν ὅταν βράζῃ ἀπὸ τὴν πολλὴν θερμότητα ὁ λέβης. Τοῦτο τὸ θαῦμα θεωροῦσαι αἱ Μοναχαὶ τὸ ἀνήγγειλαν εἰς τὴν Ἡγουμένην. Ἡ δέ, ἐνθυμουμένη τῆς μητρὸς τὴν πρόρρησιν, ἔδραμεν εἰς τὸν Ναὸν μὲ φόβον καὶ ἀγαλλίασιν, καὶ εὐχαριστοῦσα ἐδόξαζε τὸν Κύριον εἰς τὴν ἐξαίρετον ταύτην ἐπισκοπήν, τὴν ὁποίαν διὰ τῆς δούλης αὐτοῦ Θεοδώρας ἐποίησεν.
Αὕτη ἡ φήμη ἠκούσθη εἰς ὅλην τὴν πόλιν τῆς Θεσσαλονίκης. Ὅθεν ἔδραμον ἄνδρες τε καὶ γυναῖκες λαὸς ἀναρίθμητος, ὥστε δὲν τοὺς ἐχώρει τὸ Μοναστήριον· βλέποντες δὲ ὅλοι ἐκεῖνοι τὸ πάράδοξον θέαμα, πῶς ἔτρεχεν ἀπὸ τὴν κανδήλαν, ὡς ἀπὸ βρύσιν, κρουνηδὸν τὸ μυρίπνοον ἔλαιον, ἐχρίοντο ἀπ’ αὐτὸ μετὰ πίστεως καὶ ὑπέστρεφον ὑμνοῦντες τὸν Κύριον. Ἔβαλαν δὲ, καὶ ἀγγεῖον ὑποκάτω, νὰ δέχεται τὸ ἐκχεόμενον· καὶ ἀπὸ τότε ἕως τὴν σήμερον ἀναβλύζει πυκνότατα ὡς ἀπὸ φλέβα ἄδηλον ἢ νὰ εἴπω, ἀπὸ θείαν εὐλογίαν ἀναδιδόμενον, καὶ οὐδέποτε θὰ παύσῃ. Διότι ἐκεῖνος ὅπου ηὐλόγησε τὸν καμψάκην τοῦ ἐλαίου τῆς γραφικῆς χήρας, ὁ αὐτὸς διὰ τῆς Ὁσίας Θεοδώρας θὰ χαρίσῃ καὶ τὴν παράδοξον ταύτην χορηγίαν τοῦ ἀειρρύτου ἐλαίου, εἰς θεραπείαν τῶν ψυχικῶν καὶ σωματικῶν ἀρρωστημάτων μας, ἵνα κηρύττηται ἁπανταχοῦ ἡ ἐλεημοσύνη καὶ συμπάθεια, ὅπου εἶχεν ἡ Ὁσία πρὸς τοὺς πάσχοντας.
Διότι διδαχθεῖσα ἡ Ὁσία Θεοδώρα ἐκ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ὅτι ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον δεικνύεται μάλιστα εἰς τὴν τῶν ἀσθενῶν βοήθειαν, ὅταν ἠσθένει καμμία ἀδελφὴ τοῦ Μοναστηρίου, ἐλάμβανεν ἀπὸ τὴν Ἡγουμένην συγχώρησιν, καὶ ἔκαμνε μὲ πολλὴν ἀγάπην τὴν ὑπηρεσίαν καὶ τὸν κανόνα τῆς ἀσθενοῦς ἡ χριστομίμητος. Ἠγάπα δὲ νὰ τρέφῃ καὶ τοὺς πεινῶντας, νὰ ποτίζῃ τοὺς διψῶντας, νὰ ἐνδύῃ τοὺς γυμνούς, καὶ ὅλους τοὺς ξένους νὰ ὑποδέχηται πρὸς τὴν τῆς ἀρετῆς τελειότητα.