Ἕτερος ἄνθρωπος, Ἠλίας ὀνόματι, τὸ γένος Ἀμαληκίτης, εἰκονομάχος τὴν αἵρεσιν, τὸν ὁποῖον πολὺ ἐπάσχισαν Ἱερεῖς τε καὶ λαϊκοὶ νὰ ἐπιστρέψωσιν εἰς τὴν ὀρθόδοξον πίστιν, ἀνωφελῶς ὅμως καὶ εἰς μάτην, ἀκούσας ποτὲ παρά τινος γνωρίμου του, Θεοδότου τὸ ὄνομα καὶ εὐλαβοῦς προσκυνητοῦ τῆς Ὁσίας, τὰς θαυματουργίας τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνος της, διὰ τοῦ ρέοντος μύρου, Θεοῦ συνεργείᾳ κατενύχθη τόσον τῇ καρδίᾳ ὥστε εἶπεν· «Ἂς ὑπάγωμεν νὰ ἴδω καὶ ἐγὼ τὴν εἰκόνα· καὶ ἐὰν εἶναι ἀληθινὰ ὅσα μοὶ εἶπες, νὰ ἀπαρνηθῶ τὴν θρησκείαν τῶν πατέρων μου». Ἀπελθόντες λοιπὸν εἶδον τὸ ἅγιον ἔλαιον, ὅπου ἐξεχύνετο καὶ δακρύσας ἔπεσε κατὰ γῆς ἐπὶ πρόσωπον, λαμβάνων δὲ ἐκ τοῦ ἐλαίου ἤλειψε τὸ ὀστοῦν τοῦ μηροῦ του, ὅπου εἶχε πόνον δεινὸν καὶ ἀνίατον, καὶ παρευθὺς δι’ εὐχῶν τῆς Ἁγίας ἔλαβε τὴν ἰατρείαν του, καὶ δοξάζων τὸν Κύριον ἔλεγεν· «Εὐχαριστῶ σοι, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐπειδὴ δὲν μὲ ἀφῆκας νὰ ἀπολεσθῶ εἰς τὴν μανίαν τῶν προπατόρων μου, ἀλλὰ μὲ ἠλέησας τὸν ἀνάξιον καὶ μὲ ἥρπασας ἀπὸ τοὺς ὀδόντας τοῦ ψυχοφθόρου λέοντος καὶ μὲ ὡδήγησας εἰς τὴν ἀληθινὴν ὁδὸν τῆς ἐπουρανίου Βασιλείας σου, συναριθμήσας με εἰς τὴν ποίμνην τῶν ἐκλεκτῶν προβάτων σου. Διὸ προσκυνῶ καὶ ἀσπάζομαι τὴν πανάχραντον εἰκόνα Σοῦ τε καὶ τὴν τῆς Ἀειπαρθένου Μητρός σου, μετὰ τῶν εἰκόνων πάντων τῶν Ἁγίων σου». Ταῦτα λέγων κατησπάζετο τὴν Εἰκόνα τῆς Ὁσίας, χριόμενος μὲ τὸ ἅγιον ἔλαιον, καὶ οὕτω ἀπῆλθεν ἀγαλλιώμιενος καὶ διακηρύττων στεντορείως εἰς ὅλους τὴν σωτηρίαν του.
Ὡσαύτως Μοναχοί τινες, ἔνθεν κἀκεῖθεν κατοικοῦντες εἰς ὄρη καὶ σπήλαια τῆς Θεσσαλονίκης, συναχθέντες ἐπὶ τὸ αὐτὸ ὁμοῦ μίαν ἑορτήν, θεολογοῦντες ἐψυχολόγουν, κατὰ τὴν συνήθειάν των, καὶ δὴ μεταξὺ τῆς ὁμιλίας ἀνεμνήσθησαν καὶ τῆς Ὁσίας Θεοδώρας, ἠπόρουν δὲ καὶ ἐξίσταντο πῶς ἦτο δυνατὸν νὰ δοξασθῇ τοσοῦτον παρὰ Θεοῦ, ὥστε νὰ τελῇ τοσαῦτα θαυμάσια μία γυνὴ ὑπανδρευθεῖσά τε καὶ χαρεῖσα τὸν κόσμον καὶ μάλιστα νὰ περισσεύῃ εἰς τὰς θαυματουργίας τὰς Ἀσκητρίας γυναῖκας καὶ Μάρτυρας. Ὅθεν γνωσιμαχήσαντες πολὺ καὶ δυσπιστήσαντες, τέλος ἀπεφάσισαν νὰ ὑπάγωσιν εἰς τὸν τάφον της, ὅπως βεβαιωθῶσιν ἐπιτοπίως τὴν ἀλήθειαν.