Ἄλλοτε πάλιν τῆς ἔλεγεν· «Ἠξεύρω ὅτι δὲν θὰ καταφρονήσῃ ὁ Κύριος τὴν τοσούτων χρόνων μου ἐκδούλευσιν, ἀλλὰ θὰ μὲ ἐπισκεφθῇ εἰς τὸ ἔλεος τῆς αὐτοῦ ἀγαθότητος. Παρήγγειλε δὲ καὶ τῆς θυγατρός της, νὰ ἐνταφιάσῃ μοναχὸν τὸ ἅγιον αὐτῆς λείψανον προφητεύουσα τὴν ἐνέργειαν τῶν θαυμάτων, ὅσα ἔμελλε νὰ τελέσῃ κατὰ θείαν βοήθειαν. Ὅταν δ’ ἔφθασεν εἰς τὸ 75ον ἔτος τῆς ζωῆς της, ἀδυνάτισεν ἐκ τοῦ γήρατος καὶ τῆς μακρᾶς ἀσκήσεως, καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ συγκοπιᾶ μετὰ τῶν ἄλλων καὶ νὰ ἐργάζηται ὡς πρότερον· ὅθεν ἐλάμβανεν ἓν μικρὸν δοχεῖον ἔσωθεν τῶν ἱματίων της, διὰ νὰ μὴ τὴν βλέπουν αἱ ἄλλαι, καὶ ἔφερνεν ἀπὸ τὴν βρύσιν νερὸν ὅσον ἠδύνατο. Ὅταν δὲ πάλιν ἀδυνάτισε τελείως, καὶ κἂν αὐτὸ δὲν ἠδύνατο, ἐμάζωνεν ἀπὸ τὴν γῆν τὰ κροκίδια τοῦ λιναρίου, ἤτοι τὰ ἄχρηστα ὅπου ἔρριπταν αἱ ἄλλαι, καὶ τὰ ἔπλεκεν εἰς σχοινία, νὰ δένουν μὲ ταῦτα κἄτι τι· καὶ τοῦτο ἔκαμνεν ἡ ἀείμνηστος, διὰ νὰ μὴ τρώγῃ τὸν ἄρτον ἀργή, ἐνθυμουμένη τοῦ Ἀποστόλου λέγοντος· «Ὁ ἀργὸς μὴ ἐσθιέτω». Καὶ οὕτω εἰργάζετο ὅσον τὸ δυνατόν, καὶ ἔκαμνε πάντοτε ἔστω καὶ τὴν παραμικρὰν ἐργασίαν, ἕως τέλους τῆς ζωῆς της.
Οὖσα δὲ λίαν ποοβεβηκυῖα ἠσθένησεν ἡμέρας πέντε τὸν Αὔγουστον· καὶ τὴν ἐπαύριον γνωρίσασα, ὅτι ἦτο ἡ τελευταία ἡμέρα της, ἐφανέρωσε τὸν ἀνόθευτον καὶ ἐγκάρδιον ἔρωτα πρὸς μόνον τὸν οὐράνιον Νυμφίον της καὶ δὲν ἐδειλίασε ποσῶς εἰς τὸν χωρισμὸν τῆς ψυχῆς ἐκ τοῦ σώματος καθὼς κάμνουν ὅλοι σχεδὸν εἰς τοιοῦτον φοβερὸν καὶ ἀπαραίτητον πέραμα. Ἀλλὰ μᾶλλον ἠγάλλετο, χαίρουσα τι ἦλθεν ἡ ὥρα νὰ ὑπάγῃ πρὸς τὸν ποθούμενον. Ὅταν λοιπὸν ἀνέτειλεν ὁ ἥλιος, ἐζήτησε τὰ θεῖα Μυστήρια· καὶ μετὰ τὴν ἱερὰν κοινωνίαν ἐσταύρωσε τὰς χεῖρας εἰς τὸ στῆθος, ἐξηπλώθη ὑπτία εἰς τὴν κλίνην, ὅπου ἐκείτετο, ἔκλεισε τὰ χείλη καὶ τοὺς ὀφθαλμούς, καὶ παρέδωκε τὴν ὁσίαν ψυχὴν ἡ πανοσία, ἀγωνισαμένη καλῶς τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς ἀσκήσεως, καὶ τὸν δρόμον τῆς ὑπακοῆς μετὰ συντετριμμένης καὶ τεταπεινωμένης καρδίας τελέσασα, καὶ τὴν εἰς Χριστὸν τὸν Θεὸν ἡμῶν πίστιν ἀμέμπτως τηρήσασα.
Συνήχθησαν λοιπὸν ἀπὸ τὰ ἐπίλοιπα τῶν Μοναστηρίων εἰς τὴν μακαρίαν αὐτῆς μετάστασιν· ὅταν δὲ τῆς ἔψαλλαν τὴν νεκρώσιμον ἀκολουθίαν, ἐφάνη ἐξαίσιον θαῦμα, ἤτοι πρότερον ἦτο τὸ πρόσωπόν της ὅλον ἐρρυτιδωμένον ἐκ τοῦ γήρατος καὶ ἄσχημον, καὶ τότε παρευθὺς ἐφάνη φαιδρὸν καὶ ὡραῖον, χωρὶς ρυτίδα, ὡς νὰ ἦτο νέα· ἐφαίνετο δὲ ὡς Ἀγγέλου θείου λαμπρότατον πρόσωπον καὶ ὅτι ἐγέλα χαίρουσα, καὶ ἐξήρχετο ἐκ τοῦ λειψάνου της θεία τις καὶ ἄρρητος εὐωδία, θαυμασιώτατα. Τοσαύτη χάρις ἦλθεν εἰς ἐκεῖνο τὸ ἅγιον σῶμα ἐκ θείας δυνάμεως.