Ἠπατήθης, ἀδελφή μου, καὶ ἐπλανήθης ὑπὸ τοῦ δαίμονος. Ὕψωνε τὸν νοῦν σου ἀπὸ τῶν γηΐνων διὰ νὰ ἐννοήσῃς ὅτι εἶναι πένθους στολὴ ἡ στολή σου. Δι’ αὐτὸ φοροῦμεν μαῦρα καὶ ἄχρηστα, διὰ Χριστὸν τὸν Νυμφίον μας, διὰ τὸν ὁποῖον πρέπει νὰ ἔχωμεν θλῖψιν καὶ στενοχωρίαν, καθὼς τῷ ὑπεσχέθημεν εἰς τὸ ἅγιον θυσιαστήριον, ἐνώπιον τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων· καὶ ἐὰν ψευσθῶμεν εἰς αὐτόν, θὰ κατακριθῶμεν ὡς παραβάται εἰς πῦρ ἀτελεύτητον· εἰ δὲ καὶ ὑπομείνωμεν τὴν κακοπάθειαν τοῦτον τὸν ὀλίγον καιρὸν τῆς ζωῆς μας, χαρὰ εἰς ἡμᾶς, διότι κληρονομοῦμεν Βασιλείαν αἰώνιον καὶ εὐφροσύνην ἀνέκφραστον, νὰ συναγαλλώμεθα μετὰ τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων αὐτοῦ εἰς τὸν Παράδεισον πάντοτε. Ὕπαγε λοιπὸν ἡσύχασε, καὶ μὴ ἐμποδίσῃς τὴν Θεοπίστην ἀπὸ τὸ καλὸν τῆς ψυχῆς της, ἐὰν ἀγαπᾷς τὸ συμφέρον της».
Ταῦτα καὶ ἄλλα ὅμοια ψυχωφελῆ καὶ σωτήρια λόγια τὴν ἐνουθέτησεν ἡ πάνσοφος Ἄννα. Ἔπειτα προσηύχετο εἰς τὸν Θεὸν κατὰ μόνας, νὰ τὴν λυτρώσῃ ἀπὸ τὸν πειρασμὸν ἐκεῖνον. Μεθ’ἡμέρας δὲ τινὰς ἐκάθηντο ὅλαι αἱ ἀδελφαὶ μίαν Κυριακὴν συνηγμέναι εἰς ἕνα τόπον, ὅπου ἐγίνετο ὁμιλία πνευματική, ἡ δὲ Θεοδώρα, τῶν λόγων τῆς Ἡγουμένης καταφρονήσασα, ἐπεμελεῖτο τὴν θυγατέρα της· τὴν ὥραν ὅμως ἐκείνην ἦτο ἡ Ἡγουμένη εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ ἐνόμιζεν ἡ Θεοδώρα πῶς δὲν τὴν ἔβλεπεν. Ἀλλ’ ἐπειδὴ ἐξῆλθεν ἀπὸ τὸ ἱερὸν ἡσύχως, διὰ νὰ μὴ τὴν ἀκούσουν αἱ μονάζουσαι, νὰ ἴδῃ τὶ ἔκαμναν, καθὼς εἶχε πολλάκις συνήθειαν —διότι οὕτω πρέπει νὰ κάμνουν ὅσοι ἔχουν φροντίδα ψυχῶν ἐπάνω των— καθὼς δ’ αἴφνης ἐξῆλθεν ἀπὸ τὸν Ναόν, βλέπει τὴν Θεοδώραν, πῶς ἐπεμελεῖτο τὸ τέκνον της. Τότε θείου ζήλου πλησθεῖσα καὶ πεφωτισμένη ἀπὸ τὸν Κύριον, καὶ ἔνθους γενομένη, καὶ φωνήσασα ταῦτα, εἶπεν αὐτῇ· «Θεοδώρα, τί σοῦ εἶναι αὕτη ἡ κόρη;». Τότε ἐφώναξε καὶ τὴν παῖδα, ἥτις τὴν Θεοδώραν μητέρα ὠνόμασεν.
Ἡ δὲ πάνσοφος Ἄννα ἐκ βάθους καρδίας στενάξασα εἶπε ταῦτα· «Εὐλογίαν ἔχετε ἀπὸ Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἁγίους Πατέρας, καὶ ἀπὸ ἐμὲ τὴν ἁμαρτωλήν, νὰ μὴ ὁμιλήσετε πλέον ἡ μία μὲ τὴν ἄλλην ἀπὸ τὴν σήμερον μηδὲ λέξιν μικροτάτην». Ὡς ἤκουσαν αὗται τοιαύτην βαρυτάτην καὶ ἀπροσδόκητον ἐπιτίμησιν, ἐτρόμαξαν. Ὅμως ἔβαλαν μετὰ φόβου καὶ δακρύων τὴν συνήθη μετάνοιαν, καὶ ἐπῆγαν εἰς τὸ κελλίον των· καὶ ἀπ’ ἐκείνην τὴν ὥραν δὲν ἐτόλμησε πλέον νὰ ὁμιλήσῃ ἡ μία μὲ τὴν ἄλλην (ὢ ἐξαισίου πράγματος!) δεκαπέντε ἔτη λέξιν βραχυτάτην·