Ἓν ἔτος ἔγινε χειμὼν, σκληρὸς πολλά, καὶ τόσον δριμύτατος, ὥστε ἐπάγωσαν τὰ νερὰ ἀπο το ψῦχος. Ὅθεν ἐπρόσταξεν ἡ Ηγουμένη νὰ τρώγουν ὅλαι εἰς τὰ κελλία των. Ἔτυχε δὲ καὶ ἐχύθη ἕν ἀγγεῖον νερὸν εἰς τὸ μέρος ὅπου εἶχε τὴν στρωμνήν της ἡ Θεοδώρα, ἥτις ἦτο μόνον μία ψάθη καὶ ἓν δέρμα ζῴου, ἀλλὰ στρῶμα, ἢ σανίδια, ἢ ἄλλην ἁπαλὴν στρωμνὴν δὲν εἶχε. Μετετόπισε λοιπὸν τὴν στρωμνήν της ἡ Ἁγία, διὰ νὰ μὴ βλαφθῇ ἀπὸ τὴν ὑγρασίαν. Ἡ δὲ προεστῶσα εἶχεν ἐντολὴν εἰς ὅλας ἐξαίρετον νὰ μὴ κάμνῃ καμμία τίποτε χωρὶς τῆς ἀδείας της. Ὅθεν εὑρίσκουσα ἡ πάνσοφος πρόφασιν, ἵνα προξενήσῃ στέφανον, ἐκπαιδεύσῃ δὲ τὴν λοιπὴν Ἀδελφότητα εἰς ἐγκράτειαν καὶ καρτερίαν εἰς τὸ προσταττόμενον, ἔκραξε τὴν μακαρίαν καὶ τῆς εἶπεν· «Ἐπειδὴ διὰ νὰ περιθάλψῃς τὴν σάρκα παρέδωκας τὴν ψυχὴν εἰς τὸν αἰώνιον τάρταρον, σὲ κανονίζω νὰ κοιμηθῇς μίαν νύκτα ἔξω εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ Μοναστηρίου, διὰ νὰ σὲ σπλαχνισθῇ ὁ Δεσπότης Χριστὸς διὰ ταύτην τὴν κακοπάθειαν τῆς ψυχρότητος, νὰ σὲ ἀναπαύσῃ εἰς τὸν λιμένα τῆς ὑπακοῆς, καὶ νὰ σὲ κατατάξῃ εἰς τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ὁμοῦ μετὰ τῶν πτωχῶν τῷ πνεύματι».
Ἡ δὲ ἄδολος καὶ ἄμωμος νύμφη τοῦ Ἰησοῦ, ἔχουσα τὴν πίστιν εἰς αὐτὸν πληρεστάτην, δεν ἐδειλίασεν οὐδόλως, ἀλλὰ βαλοῦσα μετάνοιαν ἔδραμεν εἰς τὸν ὡρισμένον τόπον, καταφρονήσασα τὴν δριμυτάτην ψυχρότητα. Τὸ δὲ θαυμασιώτατον ὅτι ἔβρεχε δυνατὴν βροχὴν τὸ περισσότερον τῆς νυκτός· ὅθεν δὲν εἶχε θέσιν κἂν νὰ καθίσῃ διὰ τὰ ὕδατα, ὅπου ἔτρεχαν εἰς τὴν γῆν, ἀλλ’ ἔστεκεν αἰθρία καὶ ὀρθία, ὑπομένουσα τὴν ἀνυπόφορον ταύτην καὶ χαλεπὴν βάσανον· ὢ καρτερίας καὶ γενναιότητος! ὢ φρικτοῦ θεάματος καὶ ἀκούσματος! Ἐξέστησαν Ἄγγελοι, ἐθαύμασαν ἄνθρωποι, καὶ ἔφριξαν δαίμονες τοιοῦτον ὅραμα βλέποντες, γυναῖκα, τὸ ἀσθενέστερον σκεῦος, νὰ ὑπομείνῃ διὰ τὴν ὑπακοὴν τόσην κακοπάθειαν, ὅπου ἔπιπτε ραγδαία βροχὴ καὶ δυνατὴ χάλαζα ἕως τὸ μεσονύκτιον. Καὶ τότε ἔπαυσεν ἡ βροχή, ὁ οὐρανὸς ἐκαθάρισε καὶ ἐπάγωσαν ὅλα τὰ ὕδατα, ἐπειδὴ ἐψυχράνθη ὁ ἀὴρ καὶ ἐκρέμαντο τὰ πεπαγωμένα ὕδατα εἰς τὰς ἄκρας τῶν ἱματίων της, καὶ μάλιστα εἰς ἐκεῖνο τὸ παλαιόρρασον, ὅπου τὴν κεφαλήν της μόνην ἐσκέπαζεν.