Ἡ δὲ Ἡγουμένη τῆς εἶπεν· «Ἐγὼ σὲ δέχομαι ὡς συγγένισσάν μου καὶ μέλος ἴδιον, ἀλλὰ δὲν πρέπει νὰ καλογερευθῇς παρευθύς, διὰ νὰ μὴ τύχῃ καὶ σὲ πειράξῃ ὁ ἐπίβουλος διάβολος ὕστερον, ὅταν παρέλθῃ ἡ θλῖψις τῆς χηρείας, νὰ μεταβάλῃς γνώμην, διότι εἶσαι ἀκόμη νέα». Ἡ δὲ Θεοδώρα ἀπεκρίθη ὡς ἔλαφος διψαλέα· «Εἰς τὸν Χριστὸν σὲ ἐγκαλῶ, τὸν ἠγαπημένον Νυμφίον μου, νὰ δώσῃς φοβερὰν ἀπολογίαν τὴν ὥραν τῆς κρίσεως, ἐὰν δὲν μὲ κείρῃς σήμερον».
Βλέπουσα τότε ἡ Ἄννα, τὴν θαυμασίαν αὐτῆς προθυμίαν καὶ τὸν ἐγκάρδιον πρὸς τὸν Χριστὸν ἔρωτα, τὴν κατήχησε πρότερον καὶ τὴν παρεκίνησεν εἰς τοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνας οὕτω· «Βλέπε, τέκνον, καὶ σκέψου μετὰ τίνος συντάσσεσαι, μὴ στραφῇς πάλιν ὕστερον εἰς τὰ τερπνὰ τοῦ κόσμου, μὴ προτιμήσῃς περισσότερον ἀπὸ τὸν Θεὸν τὰς σαρκικὰς ἡδονὰς καὶ ἄλλα μάταια πράγματα, διότι τότε κολάζεσαι βαρύτατα. Εἰ δὲ καὶ φύλάξῃς τὸ σχῆμα ἀμόλυντον, χαρὰ εἰς τὴν ψυχήν σου, διότι μεγάλην ἀνταμοιβὴν εὑρίσκεις εἰς τὸν Παράδεισον». Αὐτὰ καὶ ἄλλα πλείονα λέγουσα, ἔβαλε τὴν ψαλίδα κατὰ τὴν τάξιν εἰς τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον, καὶ ἀπ’ ἐκεῖ τὴν ἔλαβεν ἡ Θεοδώρα, καὶ τὴν ἔδωκεν εἰς τὸν Ἐφημέριον ὅστις τὴν ἔκειρεν ὀνομάζων αὐτὴν Θεοδώραν καὶ τὴν ἀνεδέχθη ἡ Ἄννα, ἡ ὁποία τὴν ἐνουθέτει καθ’ ἑκάστην, διότι ἦτο ὡραία καὶ δι’ αὐτὸ ἐφοβεῖτο πολλά, μήπως καὶ τὴν φθονήσῃ ὁ διάβολος καὶ τὴν παγιδεύσῃ τεχνηέντως. Ἔχαιρε δὲ πάλιν, βλέπουσα τὴν καλήν της διαγωγὴν καὶ ἀγαθὴν προαίρεσιν· διότι μικρόθεν συνείθισεν εἰς τὰς νηστείας, καὶ τὰς ἐφύλαττεν εὐκόλως χωρὶς κόπον, καὶ πᾶσαν ἄλλην κακοπάθειαν ὑπέμενε, καὶ ἔμενε πολλάκις νῆστις ἐπὶ μίαν ἑβδομάδα, ὥστε κἂν νερὸν δὲν ἔπινεν. Ἡ δὲ Ἡγουμένη τὴν ἠγάπα πολὺ διὰ τὴν πολλὴν ταπείνωσιν καὶ ἐπιμέλειάν της ὅπου εἶχεν εἰς τὸ νὰ σωθῇ· καὶ τῆς ἑρμήνευεν ἀόκνως ὅσα ἔπρεπε νὰ κάμνῃ, διδάσκουσα αὐτὴν νὰ λαμβάνῃ εἰς ὅλα της τὰ ἔργα εὐλογίαν, καὶ νὰ μὴ πράξῃ τίποτε ἀφ’ ἑαυτῆς ποτέ, χωρὶς συγχωρήσεως, ἀλλὰ καὶ τοὺς λογισμούς της ἀκόμη νὰ ἐξομολογῆται.
Ὅθεν ὅταν τῆς ἐνεθύμιζεν ὁ δαίμων εἰς τὸν νοῦν διανοήματα ἀκάθαρτα, τὰ ἐσκόρπιζε προσευχομένη καὶ ἐξομολογουμένη, καὶ ἀναμιμνῃσκομένη τῶν αἰωνίων κολάσεων καὶ βαθύτατα ταπεινοφρονοῦσα ἡ ἀξιέπαινος ἔσωθέν τε καὶ ἔξωθεν, παρρησίᾳ ὀνομάζουσα ἑαυτὴν ἀχρείαν δούλην, παρουσίᾳ ὅλης τῆς ἀδελφότητος καὶ ποιοῦσα ὅλας τὰς ὑπηρεσίας τῆς Μονῆς ἀγογγύστως, ἀλέθουσά τε καὶ ζυμώνουσα καὶ μαγειρεύουσα καὶ νεροκουβαλοῦσα καὶ εἴ τι ἄλλο ἐχρειάζετο προθυμότατα ἐκτελοῦσα ὄχι μόνον ἐντὸς τῆς Μονῆς,