Ὁ θάνατος τῶν τέκνων των, ἐβύθισεν εἰς θλῖψιν τὸν ἄνδρα τῆς Θεοδώρας, αὕτη δὲ παρηγόρει αὐτὸν νὰ μὴ λυπῆται, μάλιστα δὲ καὶ τὸν συνεβούλευσε νὰ κάμουν μίαν πρᾶξιν ψυχωφελῆ καὶ σωτήριον, λέγουσα· «Παρακαλῶ σε, ἠγαπημένε νυμφίε μου, νὰ μοῦ κάμῃς ἓν θέλημα. Γινώσκεις καλὰ ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι προσφέρουσιν ἀπαρχὰς πρὸς Κύριον τὸν Θεόν, διὰ νὰ τοὺς δίδῃ βοήθειαν· ἄς ἀφιερώσωμεν καὶ ἡμεῖς τῷ Κυρίῳ τὸ θυγάτριον, ὅπου μᾶς ἔμεινε ζῶν, νὰ δέεται ὑπὲρ ἡμῶν· καὶ βλέπων ὁ Θεὸς αὐτὴν τὴν καλήν μας προαίρεσιν, βεβαίως θὰ μᾶς δώσῃ ἄλλο τέκνον ἀντὶ τούτου, καὶ τὴν οὐράνιον Βασιλείαν του». Ὁ δὲ ἀνήρ της, ὡς καλόγνωμος, ἐδέχθη τὴν ἀγαθὴν συμβουλήν, καὶ τῆς λέγει· «Καλὴ εἶναι ἡ προθυμία σου καὶ ἂς ποιήσωμεν καθὼς ὁ Θεὸς σὲ ἐφώτισε».
Λαβόντες λοιπὸν τὸ κοράσιον (τὸ ὁποῖον ἦτο ἐτῶν ἓξ),τὸ ἐπῆγαν εἰς τὸ Μοναστήριον τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ, ἔνθα ἦτο Ἡγουμένη Μοναχὴ ἐνάρετος, Αἰκατερίνη ὀνόματι, ἀδελφὴ τοῦ πρῴην Προέδρου Θεσσαλονίκης καὶ ὁμολογητοῦ Ἀντωνίου, εἰς τὰς χεῖρας τῆς ὁποίας παρέδωκαν τὸ κοράσιον, λέγοντες· «Δέξου, Μῆτερ, τὸ πρῶτόν μας τέκνον, ἵνα γίνῃ διὰ τοῦ ἀγγελικοῦ σχήματος θυσία εὐάρεστος τῷ Θεῷ καὶ λογικὸν ὁλοκαύτωμα». Ἡ δὲ προεστῶσα τὴν ἐδέχθη μετὰ χαρᾶς, καὶ ἔκαμεν εὐχὴν πρὸς τὸν Θεὸν δι’ ἑαυτήν. Ἔπειτα τὴν ἔκειρε κατὰ τὴν τάξιν, καὶ τὴν ἐπωνόμασε Θεοπίστην· τότε ἐπέστρεψαν οἱ γονεῖς εἰς τὴν οἰκίαν των χαίροντες καὶ δοξάζοντες τὸν Κύριον, ὅτι τοὺς ἠξίωσε νὰ συναριθμηθῇ μετὰ τῶν Ὁσίων μοναζουσῶν καὶ τὸ ἰδικόν των τέκνον. Μετ’ ὀλίγον δὲ ἐχήρευσεν ἡ Θεοδώρα, καὶ ἐχάρη διότι κατ’ οἰκονομίαν Θεοῦ ἔμεινεν ἐλευθέρα, νὰ γίνῃ Μοναχὴ ἀνεμποδίστως, κατὰ τὴν πρὸ τοῦ γάμου ἐπιθυμίαν της.
Ἀφ’ οὗ ὅθεν ἐποίησε τὰ μνημόσυνα τρίτα καὶ ἔνατα τοῦ ἀνδρός της εἰς τὴν οἰκίαν της, ἀπηρνήθη ἔπειτα τὸν κόσμον, ἀφήνει πλοῦτον καὶ πᾶσαν ἀπόλαυσιν, καταφρονεῖ τῆς σαρκὸς τὰ σκιρτήματα, καθὸ ἐτῶν εἰκοσιπέντε, καὶ μισήσασα ὅλα τὰ σαρκικὰ διὰ τὸν θεϊκὸν ἔρωτα, διένειμε τὰ πράγματά της πρὸς τοὺς πτωχούς, δέσασα δὲ εἰς ἓν κομπόδεμα 100 χρυσᾶ φλωρία, ἐπῆρε τρεῖς τῶν ὑπηρετριῶν της καὶ ἐπῆγεν εἰς ἓν Μοναστήριον, ὅπου ἦτο Ἡγουμένη μία τις συγγένισσα, Ἄννα ὀνόματι, ἥτις ἔπαθε διὰ τὰς ἁγίας Εἰκόνας πολλὰ βάσανα ἀπὸ τοὺς εἰκονομάχους πρότερον, καὶ πίπτουσα εἰς τοὺς πόδας της τὴν παρεκάλει νὰ τὴν κείρῃ Μοναχήν. Ἡ δὲ Ἡγουμένη ἐφοβεῖτο διὰ τὸ ἀνθηρότατον τῆς ἡλικίας της· ὅθεν ἀνέβαλλε τὸν καιρόν, ἡ δὲ ἔκλαιε λέγουσα· «Κάμε ἔλεος εἰς ἐμέ, Κυρία μου, δέξου με τὴν ἀναξίαν καὶ ἄσωτον».