Ὅταν δὲ ἦλθεν ἡ ὥρα τοῦ Ὄρθρου, συνήχθησαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἅπασαι, καὶ ἐποίησεν ἡ Ἄννα διδαχὴν εἰς ἐγκώμιον τῆς Θεοδώρας, καὶ τὴν συνηρίθμησεν εἰς τοὺς Ἁγίους Τεσσαράκοντα· ἐπειδὴ σχεδὸν ὁμοίαν ὑπέμεινε κακοπάθειαν. Καθὼς λοιπὸν ἡ Ἡγουμένη ἐλάλει καὶ ἐνεκωμίαζε τὴν ἀξιέπαινον, ἦλθεν ἡ αὐταδέλφη τῆς Ἡγουμένης Μοναχὴ ἐνάρετος, καὶ τῆς λέγει ἱεροκρυφίως ὅτι εἶδεν αὐτὴν τὴν νύκτα ἕνα φωτεινὸν καὶ λαμπρότατον στέφανον, τοῦ ὁποίου τὸ κάλλος δὲν ἠδύνατο νὰ διηγηθῇ τις, ὅστις κατέβαινεν ἀπὸ τὸν οὐρανόν· καὶ ἤκουσε φωνὴν ταῦτα λέγουσαν· «Οὗτος ὁ στέφανος εἶναι τῆς Θεοδώρας». Ἡ δὲ Ἡγουμένη ἐφοβήθη μήπως τὸ μάθῃ ἡ Ὁσία καὶ πέσῃ εἰς κενοδοξίαν καὶ ἔπαρσιν. Ὅθεν ἐπρόσταξε τὴν αὐταδέλφην της νὰ μὴ τὸ ὁμολογήσῃ τινὸς τελείως. Ἔπειτα ἐφώναξε τὴν Ἁγίαν νὰ ἔλθῃ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ἥτις ἔξωθεν ἦτο ὅλη λευκὴ ἀπὸ τὰς χιόνας καὶ τὸν παγετόν, ἔσωθεν δὲ ἀπὸ θεῖον φῶς τὴν ψυχὴν ἐξαστράπτουσα· καὶ βαλοῦσα τὴν συνήθη μετάνοιαν, ἐπῆρε συγχώρησιν. Ὕστερον δὲ τὴν ἠρώτησαν τινὲς ἀδελφαί, πῶς ἐπέρασεν ἐκείνην τὴν νύκτα, ἡ δὲ ὑπολαβοῦσα εἶπεν εἰς αὐτάς· «Ἐγὼ ἐδέχθην μὲ πίστιν καθαρὰν τῆς Ἡγουμένης τὴν ἐπιτίμησιν· ὅθεν οὔτε βροχὴν ἤκουσα, οὔτε ἄλλην θλῖψιν ποσῶς ἐνόησα, ἀλλὰ μοὶ ἐφαίνετο πῶς ἤμην εἰς τὸ λουτρὸν καὶ ἐχαιρόμην». Οὕτω βοηθεῖ ὁ Δεσπότης Χριστὸς τῶν δούλων του, καὶ τοιαῦτα δῶρα χαρίζει εἰς ἐκείνους ὅπου τὸν ἀγαποῦν καὶ τῷ ὑποτάσσονται.

Ταῦτα ἀκούσας ὁ μακάριος Ἰωάννης, ὅπου ἦτο τότε Ἀρχιμανδρίτης, ἠθέλησε νὰ τὴν ἐξαγάγῃ ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ Μοναστήριον, νὰ τὴν κάμῃ Ἡγουμένην εἰς ἕτερον. Ἀλλ’ αὐτὴ ἡ ταπεινόφρων δὲν ἔστερξε. Καὶ ὅταν ἦλθον οἱ ἀπεσταλμένοι νὰ τὴν ἐξαγάγωσιν, ἔδραμεν εἰς τὴν Ἡγουμένην καὶ ἔκλαιε, μεγάλως φωνάζουσα, καὶ ἔλεγε ποὸς τοὺς ἀπεσταλμένους ταῦτα· «Διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Κυρίου, μὴ μὲ πειράξετε· διότι ἀδύνατον εἶναι νὰ καταφρονήσω τὰς συνθήκας, νὰ ψευσθῶ εἰς ὅσα ὑπεσχέθην τοῦ Δεσπότου μου Χριστοῦ, καὶ νὰ ἀφήσω τοῦτο τὸ ἅγιον Μοναστήριον, ὅπου εἶναι ἡ κουρά μου, νὰ δεχθῶ ἐγὼ προστασίαν ψυχῶν ἡ ἀκάθαρτος, ὅπου εἶμαι ἀκόμη μεμολυσμένη ἀπὸ τοῦ κόσμου τὸν βόρβορον, καὶ κἂν τὴν ἰδικήν μου ψυχὴν νὰ σώσω δὲν δύναμαι. Ὑπάγετε, εἴπετε εἰς τὸν Ἀρχιμανδρίτην, ὅτι ἂν μοῦ δώσῃ καὶ κολαστήρια μύρια, δὲν θὰ δυνηθῇ νὰ ἀλλάξῃ τὴν γνώμην μου, ἀλλὰ ἐδῶ θὰ μείνω, νὰ ὑπηρετῶ τὰς ἀδελφάς μου ὅσον δύναμαι, ἕως ἐσχάτης ἀναπνοῆς». Ταῦτα μαθὼν ὁ Ἀρχιμανδρίτης ἐδόξασε τὸν Θεόν, ὅπου τῆς ἐχάρισε τόσην ταπείνωσιν.