Εἷς δὲ ἐξ αὐτῶν, Ἀντώνιος καλούμενος, ἐνάρετος τὴν πολιτείαν καὶ ἱδρυτὴς καὶ κτίτωρ πολλῶν εὐαγῶν Ἐκκλησιῶν καὶ μονυδρίων, ἐνόσει πολυετῶς ἐξ ἰσχιαλγίας καὶ ὀστεΐτιδος καὶ οὔτε νὰ καθίσῃ, οὔτε νὰ ἵσταται χωρὶς πόνον καὶ ὀδύνην ἠδύνατο. Ἐλθὼν λοιπὸν εἰς τὴν Εἰκόνα τῆς Ἁγίας ὁ Ἀντώνιος ἔκαμε τρεῖς μετανοίας καὶ λαμβάνων ἐκ τῆς Εἰκόνος τὸ ἔλαιον, ἔχρισε τὰ μέλη του ἐκεῖνα τὰ πεπονημένα. Εὐθὺς δὲ ἰατρεύθη καθ’ ὁλοκληρίαν τελείως, ὥστε δὲν ἔμεινε ποσῶς κανὲν λείψανον ἀσθενείας ἐπάνω του. Τοιουτοτρόπως οἱ Μοναχοὶ ἐβεβαιώθησαν τὴν ἀλήθειαν καὶ ὑπέστρεψαν εἰς τὰ κελλία των, αἰνοῦντες τὸν Κύριον.
Ἑτέρας ἐπίσης Μοναχῆς ἐξ ἄλλου Μοναστηρίου εἶχον πρησθῆ οἱ πόδες καὶ τὰ γόνατα δίκην οἰδίποδος καὶ ἀσκοῦ, ἐλεεινὸν καὶ ἀξιοδάκρυτον θέαμα. Ἀπελθοῦσα λοιπὸν καὶ αὐτὴ εἰς τὸν τάφον τῆς Ὁσίας μετὰ πίστεως, καὶ παραμείνασα ἡμέρας πέντε καὶ χρισθεῖσα τὸ ἅγιον ἔλαιον, ἐπέστρεψεν ὑγιὴς εἰς τὸ αὐτῆς Μοναστήριον. Ἂς διαλάβωμεν καὶ ἕτερον θαυμάσιον ἐκ τῶν πολλῶν καὶ οὕτω νὰ δώσωμεν τέλος ἀγαθὸν σὺν Θεῷ εἰς τὴν βιογραφίαν μας.
Γυνή τις ἐκ τῆς Θεσσαλονίκης, Αὐξεντία ὀνόματι, ἦτο ἀπὸ τῆς ὀσφύος καὶ κάτωθεν παράλυτος καὶ ἀκίνητος. Ἀκούσαντες δὲ οἱ συγγενεῖς της τὰ σημεῖα καὶ τέρατα, ὅπου ἡ θαυμαστὴ Θεοδώρα ἐτέλει, ἐσήκωσαν αὐτὴν ὡς ἄψυχον φορτίον καὶ τὴν ἔφεραν εἰς τὸν τάφον της, ἔνθα προσμείνασα τρεῖς ἡμέρας ἐχρίετο κατάσαρκα τὸ ἅγιον ἔλαιον καὶ οὕτω ἠγέρθη ὑγιής, ὦ τοῦ θαύματος! Περιεπάτει δὲ ἀνεμποδίστως καὶ ἀνωδύνως ἐκτελοῦσα πάσας τὰς ὑπηρεσίας τῆς Μονῆς καὶ δοξάζουσα τὸν Κύριον· ὅθεν ηὐχαρίστει τὴν Ὁσίαν ὡς ἔπρεπεν. Ἔμεινε δὲ ἄλλας τέσσαρας ἡμέρας εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τοῦ Μοναστηρίου πρὸς ἠθικὴν ἀνταπόδοσιν τῆς χάριτος, μετέπειτα ἐπῆγεν εἰς τὸν οἶκόν της, περιπατοῦσα καὶ χαίρουσα. Ταῦτα καὶ ἄλλα πλεῖστα ὅσα ἐτέλεσε καὶ τελεῖ καθ’ ἑκάστην τὸ τίμιον αὐτῆς καὶ σεβάσμιον λείψανον εἰς δόξαν τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς μιᾶς θεότητος. ᾟ πρέπει τιμὴ καὶ προσκύνησις, πάντοτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.