Ἀλλ’ ἐπειδὴ ἦτο ὑπεξούσιος καὶ δὲν διηύθυνεν, ἔκαμνεν ὅσον ἠδύνατο, καὶ δὲν ἔμενε ταύτης τῆς ἀρετῆς ἄμοιρος· ἤτοι, ὅταν ἤρχοντο πτωχοὶ εἰς τὸ Μοναστήριον, ἄφηνε πᾶσαν ἄλλην ὑπηρεσίαν, καὶ ἔτρεχεν εἰς τὴν κελλάρισσαν, ὅπου ἐλάμβανε τὰ χρειαζόμενα, καὶ τὰ ἔδιδεν εἰς τοὺς πένητας, ἐπειδὴ αὐτὴ ἡ μακαρία δὲν ἐξουσίαζε τίποτε, μόνον εἰς τὸ καλὸν συνηγωνίζετο καὶ διηγωνίζετο καὶ τῆς ἐφαίνετο μέγα ἁμάρτημα νὰ ἀργήσῃ ὁ πτωχὸς πολλὴν ὥραν εἰς τὸ τοῦ Μοναστηρίου κατώφλιον.

Διὰ τὴν φιλεύσπλαγχνον ταύτην γνώμην της ὁ ἐλεήμων Κύριος τῆς ἔδωκε τὴν χάριν νὰ κάμνῃ τοιαύτην θαυματουργίαν ὑπὲρ τὰς ἄλλας, διὰ νὰ φανερώσῃ τοιουτοτρόπως τὴν ἐλεήμονα γνώμην, ὅπου εἶχεν ἡ μακαρία πρὸς πάντας τοὺς ἀρρώστους καὶ πένητας. Καὶ μὴ ἀπιστεῖτε εἰς τοιοῦτον θαυματούργημα, διότι καὶ ἕως τὴν σήμερον γίνεται· καὶ πολλάκις συμβαίνει καὶ ἀνάπτει ἡ κανδήλα μόνη της θαυμασίως, χωρὶς νὰ τὴν ἀνάψῃ καμμία ἀπὸ τὰς Μοναχάς. Πᾶς δὲ ὁ ἀπιστῶν, ἂς ἐρωτήσῃ τὸν εὐλαβέστατον καὶ ἔγκριτον Ἱερέα Σισίνιον, ὅστις τὸ εἶδεν ὀφθαλμοφανῶς καὶ τὸ ἐμαρτύρησεν, οὕτω λέγων· «Καθὼς εἰσῆλθον νὰ προσκυνήσω τὸν τάφον τῆς Ὁσίας, ἔτυχεν ἡ κανδήλα ἐσβεσμένη τὴν ὥραν ἐκείνην, καὶ καθὼς ηὐχόμην, τὴν βλέπω καὶ ἐσείσθη δυνατὰ πρότερον, ἔπειτα (ὦ τοῦ θαύματος!) ἤναψεν ἀφ’ ἑαυτῆς, καὶ ἔμεινεν οὕτω καίουσα καὶ ἀναβλύζουσα ἔλαιον μυροφόρον».

Μετὰ δέ τινας ἡμέρας ἐτέλεσε πάλιν ἡ Ὁσία καὶ ἕτερον θαυματούργημα· ἤτοι εἷς νέος ἐθήρευε πετεινὰ τον Σεπτέμβριον· καὶ καθὼς ἔστηνε τὰ βρόχια τὴν μεσημβρίαν, ἐξαίφνης εἶδεν Ἄραβα μέγαν καὶ φοβερὸν καὶ ἐτρόμαξε· τρέχων δὲ νὰ φύγῃ, ἐφθάσθη ὑπὸ τοῦ μέλανος, ὅστις ἦτο ὁ πονηρὸς διάβολος, καὶ ἁρπαγεὶς ὑπ’ αὐτοῦ ἐκτυπήθη κατὰ γῆς, καὶ τόσον ἐδαιμονίσθη ὁ ἐλεεινὸς νεανίας, ὅστις ἐκαλεῖτο Θεόδωρος, ὥστε μετὰ παρέλευσιν ὥρας πολλῆς μόλις καὶ μετὰ βίας ἠγέρθη καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸν οἶκόν του, ἀφηγηθεὶς πρὸς τὴν μητέρα του τὴν ὑπόθεσιν. Ἡ δὲ λαβοῦσα αὐτὸν ἀπῆλθεν εἰς τὸν τάφον τῆς Ὁσίας κλαίουσα. Τότε ὁ Θεόδωρος ἔγινεν ἔξω φρενῶν καὶ πηδῶν ἐφώναζε λόγους τρελλούς, καὶ ἐποίει ἀταξίας εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἐκ συνεργείας τοῦ δαίμονος. Ἔμεινε δ’ ἐκεῖ ἡμέρας τινάς, καὶ ἔκλαιεν ἡ μήτηρ του δεομένη τῆς Ὁσίας νὰ ποιήσῃ εἰς τὸν υἱόν της ἔλεος. Μίαν δὲ νύκτα τοῦ ἐφάνη εἰς τὸ ὅραμα λέγουσα· «Ἀνάστα, Θεόδωρε, καὶ δὲν ἔχεις πλέον τίποτε». Τότε ἐξύπνησε, καὶ εὑρέθη τεθεραπευμένος θαυμασιώτατα, βλέπων δὲ τὴν κανδήλαν πηγάζουσαν ἔλαιον, ἤλειψε τὴν κεφαλήν του μὲ ἔλαιον καὶ ἐθεραπεύθη ἐντελέστατα.