Ἔπειτα ἡ μὲν Ἡγουμένη ἡτοίμαζε νὰ τὴν ἐνταφιάσῃ χωριστὰ ἀπὸ τὸ κοινὸν κοιμητήριον, καθὼς ἐκείνη τῆς παρήγγειλεν. Οἱ δὲ Ἱερεῖς καὶ Μοναχοί, ὅπου ἦλθον εἰς τὸν ἐνταφιασμόν, τὴν ἐμπόδισαν λέγοντες, ὅτι ὁμοῦ μετὰ τῶν ἄλλων μοναζουσῶν ἔπρεπε νὰ ταφῇ, καθὼς καὶ ὅταν ἔζων ὁμοῦ συνηγωνίζοντο, καὶ ἐδούλευον ὁμοφρόνως τὸν Κύριον. Καὶ οὕτω ἡ γνώμη τῶν πολλῶν ὑπερίσχυσεν.
Ὅταν δὲ ἔκαμναν τὸν τελευταῖον ἀσπασμόν, ἐπρόφθασε καὶ ἕνας Ἱεροδιάκονος ἀπὸ τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, Δημήτριος ὀνόματι, ὅστις ἦτο ἔκπαλαι τῆς μακαρίας Θεοδώρας γνώριμος, τοῦ ἦλθε δέ ποτε δεινὴ καὶ κακὴ ἀσθένεια χρόνια εἰς ὅλον του τὸ σῶμα· ἐξόχως δὲ ἦτο ὁ στόμαχός του βεβλαμμένος, ὥστε δὲν ἠδύνατο νὰ φάγῃ καὶ ἦτο κατάκοιτος ἐννέα μῆνας δεινῶς ὀδυνώμενος. Τότε λοιπόν, ὡς ἤκουσεν ὅτι ἐκοιμήθη ἡ Ἁγία, ἐκίνησε νὰ ὑπάγῃ· ἐκάθισε δὲ εἰς τὴν ὁδὸν τρὶς καὶ τετράκις ἕως νὰ φθάσῃ καὶ ἔφθασεν εἰς τὴν τελευταίαν ὥραν· ἀσπασθεὶς δὲ τὸ λείψανον μετὰ πίστεως, ἔλαβεν εὐθὺς τὴν ἴασίν του, καὶ ἔφαγε καλά· καὶ περιπατῶν ἀνεμποδίστως, ὑπέστρεψεν εἰς τὴν οἰκίαν του χαίρων καὶ ἀγαλλόμενος.
Ἕτερός τις νεανίας, Ἰωάννης καλούμενος, εἶχε ρῖγος τεταρταῖον, ἔτη δύο βασανιζόμενος εἰς τόσον βαθμόν, ὥστε ἦτο ἀπὸ τὴν ἀδυναμίαν μόνον δέρμα καὶ κόκκαλα, καὶ ἀσπασθεὶς τὸ τίμιον λείψανον ἰατρεύθη ἐντελῶς.
Τότε ἐνεταφίασαν τὴν Ἁγίαν, ἦτο δὲ ἕκτη ὥρα τῆς ἡμέρας, τῇ κθ’ (29ῃ) Αὐγούστου, ἔτους ἀπὸ κτίσεως κόσμου ἑξάκις χιλιοστοῦ καὶ τετρακοσιοστοῦ ἤτοι ἀπὸ Χριστοῦ ἔτη ωϟβ’ (892), εἰς τὰς ἡμέρας Ἀλεξάνδρου καὶ Λέοντος τῶν Ὀρθοδόξων βασιλέων. Ἡ ἀοίδιμος ἦτο μὲν ἐτῶν κε’ (25) ὅταν ἐχήρευσε καὶ ἐκάρη Μοναχή, ἐμόνασε δὲ νε’ (55) ὅλα ἔτη, ὥστε ἐτελεύτησεν ὀγδοηκοντοῦτις ἤδη. Ἡ δὲ φιλομήτωρ θυγάτηρ Θεοπίσπη ἐπλήρωσεν ἑπτὰ Ἱερεῖς νὰ κάμωσι τῆς Ἁγίας τεσσαρακονταλείτουργον, ἐρχόμενος ἕκαστος νὰ ἱερουργῇ εἰς τὸν τάφον της ἀνὰ μίαν ἡμέραν, ἕως νὰ τελειώσωσιν αἱ τεσσαράκοντα λειτουργίαι. Εἶχον καὶ κανδήλαν ἀνημμένην, ἄνωθεν δὲ κρεμαμένην τοῦ μνήματος, εἰς τὴν ὁποίαν ἔδειξεν ὁ παντοδύναμος Θεὸς σημεῖον παράδοξον, ὑπερβαῖνον πάντα νοῦν ἀνθρώπου καὶ πᾶσαν διάνοιαν· τὸ ὁποῖον μόνον ἔφθανεν (ἐὰν καὶ ἄλλα θαυμάσια δὲν ἔκαμνε) νὰ μεγαλύνῃ εἰς ὅλον τὸν κόσμον τὸ ὄνομα τῆς Ὁσίας. Καὶ ἀκούσατε, παρακαλῶ, νὰ δοξάσητε τὸν Κύριον, ὅστις κάμνει διὰ νὰ δοξάσῃ τοὺς δούλους του τοιαῦτα τεράστια. Διότι ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.