Ἀλλὰ μόνον τὸν Χριστὸν ἔχων κατὰ νοῦν καὶ τὴν ψυχήν, τὰ πάντα κατεφρόνει, καθὼς ἔπραξαν οἱ Ἀπόστολοι καὶ πάντες οἱ Μάρτυρες. Οὕτω παρεῖδε σωματικὰς ἡδονάς, πλοῦτον καὶ τιμὴν πρόσκαιρον καὶ ἀπέρριψε τὸ βασιλικὸν διάδημια, λογιζόμενος ταῦτα εὐτελέστερα ἱστοῦ ἀράχνης καὶ ὀνείρων ἀπατηλότερα· μισήσας δὲ πᾶσαν σαρκὸς ἡδυπάθειαν παρέδωσεν ἑαυτὸν μετὰ προθυμίας εἰς τὰ λυπηρὰ καὶ κοπιώδη τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς κράζων· «Ἐκολλήθη, ὦ Χριστέ, ἡ ψυχή μου ὀπίσω σου, καὶ ἡ δεξιά σου ἀντελάβετό μου».
Λυτρωθεὶς ὁ Ἰωάσαφ ἀπὸ τὴν σύγχυσιν τῶν προσκαίρων, ηὐφράνθη πνεματικῶς ὅταν ἔφθασεν εἰς τὴν ἔρημον καὶ προσηύχετο μεγαλοφώνως, παρακαλῶν τὸν Κύριον νὰ ἐνισχύσῃ αὐτὸν νὰ μὴ ποθήσῃ πλέον οὐδὲν πρόσκαιρον ἀγαθόν. Ἐλάμβανε δὲ ὡς τροφὴν ὀλίγα βότανα, ἀλλ’ ὕδωρ δὲν εὕρισκεν. Ὅθεν ἐφλέγετο ἀπὸ τὴν δίψαν καὶ πολλὴν ταλαιπωρίαν ἠσθάνετο. Ὁ πόθος ὅμως τοῦ Κυρίου ἐνίκα τὴν φύσιν καὶ ἡ πρὸς Θεὸν δίψα ἐδρόσιζε τὴν τοιαύτην τοῦ ὕδατος. Ἀλλ’ ὁ μισόκαλος, μὴ ὑπομένων τοιαύτην καρτερίαν, ἐνεθύμιζεν εἰς τὸν Ἰωάσαφ τὴν βασιλικὴν δόξαν, τοὺς φίλους, τοὺς συγγενεῖς καὶ δούλους του καὶ τὰς λοιπὰς ἀπολαύσεις τοῦ βίου τούτου, τοὺς πολλοὺς ἱδρῶτας καὶ κόπους τῆς ἀσκήσεως, τὴν ἀσθένειαν τοῦ σώματος καὶ ὅσα θὰ ἠδύναντο νὰ τὸν δελεάσουν ὡς ἀρχάριον. Ὅμως ματαίως ὁ βάσκανος ἐκοπίαζε. Καὶ τότε ὁ σατανᾶς ἐδοκίμαζε τὸν Ὅσιον Ἰωάσαφ μὲ ἄλλους τρόπους. Ἐφαίνετο πρὸ αὐτοῦ πλῆθος θηρίων καὶ ἔτριζαν κατ’ αὐτοῦ τοὺς ὀδόντας, μετὰ δὲ τοῦτο μετεμορφοῦντο εἰς ἀσπίδας, βασιλίσκους καὶ δράκοντας. Ὁ δὲ ἀνδρεῖος ἀθλητὴς ἡσύχαζεν ἀτάραχος καὶ ἠγρύπνει κατὰ τὴν διάνοιαν, πιστεύων ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι σκέπη καὶ βοήθεια, καταγελῶν τὸν πονηρόν. Εὐθὺς δὲ ὡς ἐποίει τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ὅλα ἐκεῖνα τὰ θηρία καὶ τὰ ἑρπετὰ ὡς ἄνεμος διεσκορπίζοντο. Καὶ ὁ Ἰωάσαφ περιεπάτει χαίρων καὶ εὐχαριστῶν τὸν Θεὸν ὅστις τὸν ἠλευθέρωσε.
Εἶχε δὲ πράγματι πολλὰ θηρία ἐκείνη ἡ ἔρημος, ἡ δὲ ὁδοιπορία του ἐγίνετο μὲ φόβον καὶ κόπον. Ἀλλὰ τὸν φόβον ἐδίωκεν ἡ ἀγάπη, κατὰ τὸν Ἀπόστολον, τὸν δὲ κόπον ὁ ἔνθεος πόθος ἠλάφρυνε. Κατόπιν δὲ πολλῶν ἡμερῶν κακοπαθείας, ἔφθασεν ὁ Ὅσιος εἰς τὴν ἔρημον τῆς Σενααρίτιδος γῆς, ὅπου ὁ Ὅσιος γέρων Βαλαὰμ ηὐλίζετο, ἐκεῖ δὲ εὗρεν ὕδωρ καὶ ἔσβεσε τὴν ἄμετρον δίψαν του. Παρῆλθον δὲ δύο ἔτη, ἕως νὰ εὕρῃ τὸν Βαρλαάμ, διότι ὁ Θεὸς ἐδοκίμαζεν αὐτὸν διὰ νὰ φανῇ τὸ στερρὸν καὶ ἀνδρεῖον τῆς καρτερίας του. Ἀλλ’ ἡ ἀδαμαντίνη ἐκείνη ψυχὴ ὑπέμενε τὰ λυπηρὰ ταῦτα ὡς τρυφήν. Ὅθεν δὲν ἐστερήθη τῆς ἄνω βοηθείας καὶ χάριτος.