Τότε ὁ Ἰωάσαφ ἐναγκαλισθεὶς τὸ ἱερὸν αὐτοῦ λείψανον κατεφίλει αὐτὸ λίαν εὐλαβῶς καὶ δακρύων ἔπλυνε καὶ ἐνέδυσὲν αὐτὸ μὲ τὸ τρίχινον ἱμάτιον. Κατόπιν ἔψαλεν ἓν νυχθήμερον, καὶ τὴν ἐπιοῦσαν ἀνέσκαψε τάφον καὶ ἔθεσεν αὐτό, λέγων ταῦτα· «Κύριε ὁ Θεός μου, εἰσάκουσον καὶ ἐλέησόν με, ὅτι σὲ ἐπόθησεν ἡ ψυχή μου. Μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπ’ ἐμοῦ, ἀλλὰ γενοῦ βοηθός μου. Μὴ μὲ ἐγκαταλίπῃς ὁ Θεὸς καὶ Σωτήρ μου, ὅτι πατήρ μου καὶ μήτηρ μου ἐγκατέλιπόν με, σὺ δὲ προσέλαβές με. Δίδαξόν με, Κύριε, τὴν ὁδόν σου ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος, διὰ πρεσβειῶν τοῦ θεράποντός σου Βαρλαάμ, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεός μου, καὶ σὲ δοξάζω τὸν Πατέρα καὶ Υἱὸν καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν».

Μετὰ δὲ τὴν εὐχὴν καθίσας ἐπὶ τοῦ μνήματος ἔκλαιε.

Ὅραμα τοῦ Ἰωάσαφ.

ΥΠΝΩΣΑΣ τότε ὁ Ἰωάσαφ εἶδεν ἐν ὁράματι τοὺς φοβεροὺς ἐκείνους ἄνδρας, οἵτινες τὸν ὡδήγησαν εἰς ἐκείνην τὴν ὑπέρλαμπρον πόλιν, ὅπου προϋπήντησαν αὐτὸν ὡραιότατοι νέοι ἐστολισμένοι μεγαλοπρεπῶς καὶ φοροῦντες εἰς τὰς κεφαλὰς λαμπροτάτους στεφάνους, ἐν μέσῳ δὲ τούτων εἶδε δύο στεφάνους περικαλλεῖς, οἵτινες ἦσαν εἰς τὸν ἀέρα. Τότε ὁ Ὅσιος Ἰωάσαφ ἠρώτησε, τίνος ἦσαν οἱ ἔνδοξοι στέφανοι. Καὶ οἱ ὁδηγοῦντες αὐτὸν ἀπεκρίθησαν ὅτι ὁ εἷς εἶναι ἰδικός του διὰ τὰς ψυχὰς τὰς ὁποίας διέσωσε καὶ τώρα ἐλαμπρύνθη περισσότερον, καὶ διὰ τὴν θαυμασίαν αὐτοῦ ἄσκησιν, ἂν μάλιστα ὑπομείνῃ ἀνδρείως ἕως τέλους. Ὁ δὲ ἕτερος στέφανος εἶναι τοῦ πατρός του Ἀβεννήρ, ὅστις εἰς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του ἔκαμε τοσαύτην εἰλικρινῆ μετάνοιαν.

Ὁ δὲ Ἰωάσαφ ἀπεκρίθη· «Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ λάβῃ ὁ πατήρ μου τὰ ἴσα χαρίσματα μὲ ἐμὲ, ὅστις τοσοῦτον ἐκακοπάθησα;». Τοῦτο δὲ εἰπών, ἐφαντάσθη ὅτι εἶδε τὸν Βαρλαάμ, ὅστις, ὀνειδίζων αὐτόν, εἶπε· «Διατί ἐλυπήθης, διότι ἐτιμήθη ὁ πατήρ σου ὁμοίως μὲ σέ; Ἔπρεπε νὰ χαρῇς, ὅτι ἐπήκουσε Κύριος τῆς πολλῆς σου δεήσεως». Καὶ ὁ Ὅσιος Ἰωάσαφ εἶπε· «Συγχώρησόν μοι, πάτερ, φανέρωσόν μοι ποῦ κατοικεῖς». Ὁ Βαρλαὰμ τότε ἀπεκρίθη· «Εἰς ταύτην τὴν περικαλλῆ καὶ εὔμορφον πόλιν μὲ ἀνέπαυσεν ὁ Θεὸς διὰ τὴν ἄμετρον Αὐτοῦ ἀγαθότητα». Ὁ Ἰωάσαφ παρεκάλει τότε νὰ τὸν φιλοξενήσῃ εἰς τὴν κατοικίαν του. Ὁ δὲ Βαρλαὰμ ἀπεκρίθη· «Δὲν ἔφθασεν ἀκόμη ὁ καιρὸς νὰ ἔλθῃς ἐδῶ, ἐπειδὴ βαστάζεις τὸ φορτίον τοῦ σώματος· ἀλλ’ ἐὰν ὑπομείνῃς ἀνδρείως, καθὼς σοῦ παρήγγειλα, εἰς ὀλίγον καιρὸν θὰ ἀξιωθῇς νὰ ἀπολαύσῃς τὴν τοιαύτην δόξαν καὶ ἀγαλλίασιν καὶ θὰ συνευφραινώμεθα πάντοτε». Τότε ἐξύπνησεν ὁ Ὅσιος Ἰωάσαφ καὶ ἦτο πλήρης φωτὸς ἀρρήτου τῆς θείας δόξης, παρεδόθη δὲ εἰς σκληροτέραν ἄσκησιν, ὑπομείνας ἕως τέλους εἰς ἐκεῖνο τὸ σπήλαιον, μετερχόμενος ὑπερθαύμαστον καὶ ἰσάγγελον πολιτείαν.