Ὕπνον ἐλάμβανεν ὅσον νὰ μὴ ἀσθενήσῃ ἀπὸ τὴν ἀγρυπνίαν, καὶ ἔκαμνε τοσοῦτον ἀγῶνα εἰς τὴν ἄσκησιν, ὥστε ὁ γέρων, ὅστις ἔζη ἐπὶ ἑξήκοντα χρόνους εἰς τὴν ἔρημον, ἐξεπλήσσετο πῶς ὁ νέος Ἰωάσαφ ὑπέμεινε πολὺ πλεῖον τούτου εἰς τὴν νηστείαν καὶ τὴν κακοπάθειαν. Ἐτέλει ἀγρυπνίας ὡς ἄσαρκος, ἀδιαλείπτως προσηύχετο καὶ ἀφιέρωνεν ὅλον τὸν καιρόν του εἰς πνευματικὰς θεωρίας. Οὕτως ὁ ἀνδρεῖος καὶ εὐσταλὴς σταδιοδρόμος ἐφύλαξε τὴν θερμότητα αὐτοῦ ἕως τέλους, αὐξάνων τὴν ἀγάπην πρὸς τὴν ἀρετήν, καὶ ἀνερχόμενος εἰς δύναμιν καὶ εἰς κόπους καὶ ἀπὸ σπουδῆς εἰς σπουδὴν τελειούμενος ἔφθασεν εἰς τὸ ἄκρον τῆς τελειότητος.
Ἡ πρὸς Κύριον ἐκδημία τοῦ Ὁσίου γέροντος Βαρλαάμ.
ΑΦΟΥ ἔζησαν ὁμοῦ ἐπὶ χρόνους δεκαεπτά, ἀγωνιζόμενοι τὸν καλὸν ἀγῶνα, μίαν ἡμέραν ὁ Ὅσιος γέρων ἐκάλεσε τὸν πνευματικὸν αὐτοῦ υἱόν, ὃν ἐγέννησε διὰ τοῦ Εὐαγγελίου, καὶ εἶπεν· «Πρὶν ἔλθῃς ἐδῶ, τέκνον μου, προσηυχόμην εἰς τὸν Θεὸν διὰ σὲ καὶ μοὶ ὑπεσχέθη ὅτι θὰ σὲ ἴδω πρὸ τῆς τελευτῆς μου καὶ θὰ συνευφρανθῶμεν ἐπὶ χρόνους πολλούς. Τώρα ὅμως ἧλθεν ὁ καιρὸς νὰ χωρίσωμεν. Ἐγὼ μὲν θὰ ἀναχωρήσω πρὸς τὸν ποθούμενον, σὺ δὲ νὰ ἐνταφιάσῃς τὸ σῶμά μου καὶ νὰ μείνῃς εἰς τοῦτον τὸν τόπον μὲ τὴν διαταγὴν νὰ μὴ ἀμελήσῃς τὴν ἄσκησιν. Μὴ δειλιάσῃς τὸ μάκρος τοῦ χρόνου καὶ τὰς ἐπιβουλὰς τῶν δαιμόνων, ἀλλὰ καταγέλα μὲν τολμηρῶς τὴν ἐκείνων ἀσθένειαν, ἐν Κυρίῳ ἐνδυναμούμενος· πρὸς δὲ τὴν τοῦ κόπου σκληρότητα καὶ τὸ τοῦ καιροῦ διάστημα νὰ εὑρίσκεσαι καθ’ ἑκάστην μὲ τόσην προθυμίαν, ὡς νὰ ἦτο ἡ ὑστερνή σου ἡμέρα, καὶ μὴ βαρυνθῇς τῆς ἀρετῆς τὴν δυσχέρειαν, συλλογιζόμιενος τὴν πλουσιωτάτην ἀμοιβὴν καὶ ἄμετρον ἀνταπόδοσιν. Ἀνδρίζου ὡς καλὸς στρατιώτης καὶ σπούδαζε νὰ ἀρέσκῃς εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν σὲ στρατολογήσαντα. Ὅταν δὲ ὁ δόλιος δαίμων σοῦ προβάλλῃ λογισμοὺς ὑψηλόφρονας καὶ σοῦ ἐνθυμίζῃ τὴν βασιλείαν καὶ τὰ λοιπὰ τοῦ κόσμου τερπνά, ἀντίστηθι μὲ τὸν δεσποτικὸν λόγον· «Ὅταν κάμητε ὅλα ἐκεῖνα ὅπου ἐδιδάχθητε, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοι εἴμεθα καὶ ἀνάξιοι». Καὶ τοῦτο εἶναι ἀληθέστατον. Ἐπειδὴ κανεὶς ἀπὸ ἡμᾶς δὲν δύναται νὰ πληρώσῃ τὸ χρέος πρὸς τὸν Δεσπότην, ὅστις ὑπέμεινε διὰ τὴν σωτηρίαν ἡμῶν ἐπονείδιστον θάνατον. Ἡμεῖς δὲ πότε θὰ φθάσωμεν εἰς τόσην ἀγάπην πρὸς τὸν Θεὸν καὶ Σωτῆρά μας; Ὅθεν φρόντιζε νὰ καθαίρῃς πᾶσαν ὑπερηφάνειαν καὶ νὰ δουλώνῃς εἰς τὴν ὑπακοὴν τοῦ Κυρίου πᾶν νόημα. Οὕτω ἡ εἰρήνη αὐτοῦ ἡ ὑπερβαίνουσα πᾶσαν διάνοιαν θὰ διαφυλάξῃ ἀτάραχον τὴν καρδίαν σου».