Ἀφοῦ ὅμως ἐξημέρωσε καὶ ἐπληροφορήθη ὁ λαὸς τὰ γενόμενα, ἐλυπήθησαν ἅπαντες βαθυτάτην λύπην· ἐξῆλθον δὲ τὸ πλῆθος εἰς ἀναζήτησιν τοῦ Ἰωάσαφ καὶ καταλαβὸν τὰς πρὸς τὴν ἔρημον διαβάσεις τὸν ἀνεῦρον προσευχόμενον παρά τινα ποταμόν. Ἰδόντες δὲ αὐτὸν τὸν ἐπλησίασαν καὶ παρεπονοῦντο μετὰ δακρύων διότι τοὺς ἐγκατέλειψεν. Ὁ δὲ ἔλεγε· «Τί κοπιάζετε μάταια; Μὴ ἐλπίζετε πλέον νὰ μὲ ἔχετε βασιλέα σας». Πλὴν διὰ τὰ πολλὰ δάκρυά των ὑπακούσας ἐπέστρεψεν εἰς τὸ παλάτιον, ὅπου πρὸ τοῦ πλήθους ἀπεκάλυψε καὶ πάλιν τὴν βουλήν του, παρακαλῶν νὰ μὴ τὸν ἐμποδίσωσι πλέον νὰ ἀπέλθῃ εἰς τὴν ἔρημον, ἀνεκήρυξε δὲ καὶ μὴ θέλοντα τὸν Βαραχίαν ὡς βασιλέα των. Στραφεὶς δὲ πρὸς Ἀνατολὰς προσηυχήθη μὲ βαθεῖαν κατάνυξιν νὰ φυλάξῃ οὗτος τὴν πίστιν ἀπαράτρεπτον, ηὐχήθη δὲ καὶ διὰ τὴν βοήθειαν καὶ σωτηρίαν τοῦ λαοῦ, τὸν δὲ Βαραχίαν, παρουσίᾳ πάντων, συνεβούλευσε νὰ ποιμάνῃ ἐπιμελῶς τὸν λαὸν τοῦ ὁποίου ἔγινε βασιλεύς, ἐπινεύσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νὰ φυλάττῃ τὸ ἀγαθὸν μὲ πολλὴν ἀκρίβειαν, νὰ ἀσκῇ δικαιοσύνην, νὰ μὴ ἐπαίρεται διὰ τὴν ματαίαν δόξαν, νὰ εἶναι οἰκτίρμων καὶ εὔσπλαγχνος πρὸς τοὺς ἐνδεεῖς καὶ νὰ ἀνοίξῃ τὰ ὦτα εἰς τοὺς ἐπικαλουμένους αὐτόν, διὰ νὰ εὕρῃ τὸν οὐράνιον Κριτὴν ἵλεων εἰς τὰς δεήσεις του, πρὸ παντὸς δὲ νὰ διαφυλάττῃ τὸν εὐσεβῆ λόγον τῆς πίστεως καὶ ἄλλα πολλά.
Ἀφοῦ ἐπεράτωσε τὴν τῆς βαθυτάτης Χριστιανικῆς σοφίας διδαχήν του πρὸς τὸν Βαραχίαν, κατεφίλησεν αὐτὸν καὶ τοὺς ἄρχοντας, οἵτινες ἔκλαιον ἐπὶ τῷ ἀποχωρισμῷ ἀποκαλοῦντες τὸν Ἰωάσαφ πατέρα, εὐεργέτην καὶ ἀντιλήπτορα. Ἀλλ’ ὁ ἐνάρετος Ἰωάσαφ παρηγόρει αὐτοὺς εὐθέως. Μεθ’ ὅ ἐξῆλθε τοῦ παλατίου συνοδευόμενος ἀπὸ τοὺς ἄρχοντας καὶ πλῆθος λαοῦ, οἵτινες ἐπέμενον νὰ ἐπιστρέψῃ, ἕως ὅτου ἦλθεν ἡ νὺξ καὶ τοὺς ἐχώρισεν.
Ὁ Ἰωάσαφ εἰσέρχεται εἰς τὴν ἔρημον.
ΕΞΗΛΘΕ λοιπὸν ἀπὸ τὸ βασίλειον ὁ ἀνδρεῖος ἐκεῖνος εἰς τὴν ψυχήν, χαίρων ὡς νὰ ἤρχετο ἀπὸ ἐξορίαν εἰς τὴν πατρίδα. Ἦτο δὲ ἐνδεδυμένος ἔξωθεν τὰ βασιλικὰ φορέματα καὶ ἔσωθεν τὸ τρίχινον ράσον τοῦ Βαρλαάμ. Τὴν νύκτα ἐκείνην διέμεινεν εἰς τὴν οἰκίαν ἑνὸς πτωχοῦ, ὅπου ἐκδυθεὶς τὰ ἱμάτια αὐτοῦ ἔκαμε ταῦτα βασιλικὴν εὐεργεσίαν ἐλεημοσύνης εἰς ἐκεῖνον τὸν πένητα. Ἔπειτα ἐνεδύθη τὰς εὐχὰς ἐκείνου καὶ ἄλλων πτωχῶν καὶ τοῦ Θεοῦ τὴν χάριν καὶ βοήθειαν ὡς εὐφροσύνης χιτῶνα καὶ σωτηρίας ἱμάτιον καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὴν ἔρημον χωρὶς νὰ ἔχῃ μεθ’ ἑαυτοῦ οὔτε ἄρτον οὔτε ὕδωρ, οὔτε ἄλλο τι βρώσιμον, ἐπειδὴ τραφεὶς τὴν ψυχὴν μὲ σφοδρότατον πρὸς τὸν Χριστὸν ἔρωτα ἦτο ὅλως ἐξεστηκὼς καὶ ἐνηλλαγμένος εἰς τὸν ἔνθεον πόθον καὶ ἐμίσει πάντα τὰ τῆς σαρκὸς θελήματα.