Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου ΙΩΑΣΑΦ, βασιλέως τῶν Ἰνδιῶν, υἱοῦ τοῦ βασιλέως Ἀβεννήρ.

Ὁ Ἀβεννήρ, οἱ ἄρχοντες καὶ ὁ λαὸς βαπτίζονται εἰς τὸ θεῖον Βάπτισμα καὶ αἱ Ἰνδίαι ἐκχριστιανίζονται.

ΤΟΤΕ καὶ ὁ Ἐπίσκοπος, τὸν ὁποῖον ἀνεφέραμεν, ἦλθε καὶ κατηχήσας, ἐβάπτισε τὸν βασιλέα εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀνεδέχθη δὲ τοῦτον ὁ Ἰωάσαφ κατὰ τὴν πρόρρησιν τοῦ Βαρλαάμ, καταστὰς οὕτω γεννήτωρ πνευματικὸς ἐκείνου, ὅστις τον ἐγέννησε σαρκικῶς. Μετὰ δὲ τὸν βασιλέα ἐβαπτίσθησαν οἱ ἄλλοι ἀξιωματοῦχοι καὶ πᾶσα ἡ πόλις καὶ τὰ περίχωρα, ἀναδειχθέντες οὕτω υἱοὶ φωτὸς οἱ πρὶν ἐσκοτισμένοι.

Πᾶσα δὲ ἀσθένεια καὶ δαιμονικὴ ἐνόχλησις ἐδιώκοντο ἀπὸ τοὺς πιστεύοντας καὶ θαύματα ἐγίνοντο, εἰς βεβαίωσιν τῆς πίστεως. Οἱ κεκρυμμένοι παρουσιάζοντο ἐλευθέρως καὶ Ἱερεῖς καὶ Μοναχοὶ ἐχειροτονοῦντο Ἀρχιερεῖς. Ὁ δὲ Ἀβεννήρ, ἐπειδὴ ἦτο ἐξ ὅλης ψυχῆς μετανοημένος δι’ ὅσα ἔκαμε πρότερον, παρέδωκεν ὅλον τὸ βασίλειον εἰς τὸν Ἰωάσαφ καὶ ἡσύχαζε. Μὲ τὴν θείαν δὲ βοήθειαν ἦλθεν εἰς τοσαύτην ταπεινοφροσύνην καὶ κατάνυξιν, ὥστε ἐφοβεῖτο νὰ ἀναφέρῃ τὸ θεῖον ὄνομα, καὶ τόσην μετάνοιαν ἔδειξε μετὰ τὴν θείαν ἐκείνην φώτισιν, ὥστε ἡ εὐσέβειά του ὑπερέβη ὅλα τὰ προηγούμενα ἀνομήματα.

 

Ὁ Ἀβεννὴρ ἀπέρχεται εἰς τὴν οὐράνιον Βασιλείαν.

ΕΠΙΖΗΣΑΣ ὁ Ἀβεννὴρ ἔτη τέσσαρα εἰς τὴν ἔνθεον πολιτείαν ἦλθεν εἰς θάνατον, καὶ τὴν τελευταίαν στιγμήν, ἐνθυμούμενος τὰς ἀνομίας αὐτοῦ, ἐδίσταζε νὰ πιστεύσῃ εἰς τὴν σωτηρίαν του. Ἀλλ’ ὁ Ἰωάσαφ παρηγορῶν αὐτὸν ἔλεγε· «Μὴ λυποῦ, πάτερ, ἀλλὰ ἔλπισον ἐπὶ τὸν Θεὸν καὶ μὴ ἔχῃς φόβον, διότι τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄπειρον καὶ γνωρίζω ὅτι ἐσυγχωρήθης ἀπὸ τὸν πολυεύσπλαχνον Θεόν». Ὁ δὲ Ἀβεννήρ, λαβὼν θάρρος καὶ εὐχόμενος τὸν υἱόν, ἔλεγεν· «Ὁ εὐεργέτης Θεός, ὁ παντοδύναμος καὶ πλουσιόδωρος βραβευτής, νὰ σοῦ τὸ ἀνταποδώσῃ τὴν ὥραν τῆς κρίσεως».

Ταῦτα λέγων ὁ Ἀβεννὴρ κατεφίλει τὸν ἠγαπημένον υἱόν του. Ἔπειτα εὐξάμενος καὶ εἰπών· «Εἰς χεῖράς σου παρατίθημι τὸ πνεῦμά μου, φιλάνθρωπε Κύριε», παρέδωκε τῷ Θεῷ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ μὲ καλὴν μετάνοιαν. Ὁ δὲ υἱὸς ἐνέδυσε τὸν πατέρα αὐτοῦ μὲ πενιχρὸν φόρεμα καὶ ἐνεταφίασεν αὐτὸν εὐσεβέστατα, παρέμεινε δὲ προσευχόμενος ἄνωθεν τοῦ μνήματός του ὑπὲρ συγχωρήσεως τῶν ἁμαρτημάτων του καὶ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς αὐτοῦ.