Ὁ μάντις Θευδᾶς ἀσπάζεται τὸν Χριστιανισμὸν καὶ λαμβάνει τὸ ἅγιον Βάπτισμα.

ΑΚΟΥΣΑΣ ταῦτα ὁ Θευδᾶς κατεπλάγη ὡς ἀπὸ ἦχον βροντῆς καὶ ἔμεινε πολλὴν ὥραν ἄφωνος. Ἐννοήσας δὲ τὴν πλάνην του, διότι ὁ σωτήριος λόγος εἰσῆλθεν εἰς τὴν καρδίαν του, μετενόησε διὰ τὴν προτέραν ἄγνοιαν καὶ φωτισθεὶς τὴν ψυχὴν ἐβόησε· «Μέγας ὁ Θεὸς τῶν Χριστιανῶν, καὶ ὄντως μεγάλη ἡ πίστις αὐτῶν καὶ θαυμάσια τὰ τοῦ Θεοῦ μυστήρια». Εἶτα στραφεὶς πρὸς τὸν βασιλέα εἶπε· «Πνεῦμα Ἅγιον, ὦ βασιλεῦ, κατῴκησεν εἰς τὸν υἱόν σου καὶ ἐνικήθημεν, μὴ ἔχοντες πλέον ἀπολογίαν τινά, οὐδὲ νὰ ἀντισταθῶμεν δυνάμεθα». Ἀκολούθως ἠρώτησε τὸν Ἰωάσαφ, λέγων· «Εἰπέ μοι, πεφωτισμένε τὴν ψυχήν, δέχεται καὶ ἐμὲ ὁ Χριστός, ἐὰν ἐπιστρέψω πρὸς αὐτὸν καὶ μισήσω τὰς ἀνομίας μου;». Ἀπαντῶν δὲ ὁ Ἰωάσαφ λέγει πρὸς αὐτόν· «Ναί, καὶ σέ, καὶ ὅσους μετανοήσωσιν, οὐχ ἁπλῶς καὶ ὡς ἔτυχεν, ἀλλ’ ὡς υἱὸν φιλοστοργότατον, ὅστις ἔλειπεν εἰς χώραν μακράν, ἐξέρχεται καὶ προϋπαντεῖ καὶ εἰς τὰς ἀγκάλας αὐτοῦ ὑποδέχεται τὸν ἐξ ὅλης ψυχῆς ἐπιστρέφοντα. Καὶ ἐναγκαλίζεται καὶ καταφιλεῖ τοῦτον καὶ ἀποδιώκει τὴν ἐντροπὴν τῆς ἁμαρτίας, ἐνδύει δὲ μὲ στολὴν λαμπράν, σωτήριον ἱμάτιον, κάμνων διὰ τὴν ἐπιστροφὴν αὐτοῦ μυστικὴν εὐφροσύνην μετὰ τῶν ἄνω Δυνάμεων. Διότι Αὐτὸς ὁ Κύριος εἶπεν, ὅτι γίνεται χαρὰ εἰς τὸν οὐρανόν, ὅταν μετανοήσῃ ὁ ἄνομος. Καὶ πάλιν εἶπεν ὁ Κύριος. Δὲν ἦλθα νὰ καλέσω δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν. Λοιπὸν ἐπειδὴ εἶναι τοσοῦτον εὔσπλαγχνος, μὴ ἀμελήσῃς, ἀλλὰ πρόσελθε πρὸς αὐτὸν τὸν φιλάνθρωπον, διότι τὴν ὥραν καθ’ ἣν θὰ εἰσέλθῃς εἰς τὴν ἱερὰν κολυμβήθραν, διὰ τὸ ἅγιον Βάπτισμα, θάπτονται εἰς τὸ ὕδωρ πάντα τὰ ἁμαρτήματά σου, καὶ ἐξέρχεσαι καθαρὸς ἀπὸ παντὸς ρύπου, ὥστε, ἐὰν κατόπιν παραμείνῃς ἀναμάρτητος, ἀπολαμβάνεις τιμὴν καὶ δόξαν εἰς τὸν Παράδεισον ὁμοίαν ἐκείνης τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων, καὶ ὅπως ἐκεῖνοι οἵτινες ἐδούλευσαν τὸν Χριστὸν ἐκ νεότητος, διὰ τὴν πολλὴν αὐτοῦ ἀγαθότητα».

Κατηχηθεὶς ὁ Θευδᾶς ὑπὸ τοῦ Ἰωάσαφ διὰ τοιούτων λόγων, ἐμίσησε την προτέραν πλάνην· ὅθεν ἀπελθὼν εἰς ἐκεῖνο τὸ πονηρὸν σπήλαιον κατέκαυσε τὰ βιβλία του, ὡς πλάνης αἰτίαν, καὶ σπεύσας μετέβη εἰς τὸν πνευματικὸν ἐκεῖνον, ὅστις ἐβάπτισε τὸν Ναχώρ, καὶ ἐξωμολογήθη τὰς ἁμαρτίας του. Ἐκεῖνος δέ, ὡς ἔμπειρος εἰς τὴν πνευματικὴν τάξιν καὶ τεχνίτης εἰς τὸ νὰ σῴζῃ ψυχάς, ἁρπάζων ταύτας ἀπὸ τὸν φάρυγγα τοῦ δολίου δράκοντος, ἐνουθέτησεν αὐτὸν ὡς ἔπρεπεν. Ἀφοῦ δὲ ὁ Θευδᾶς ἐνήστευσεν ἀρκετὰς ἡμέρας, ὁ πνευματικὸς ἐκεῖνος ἔκαμε τοῦτον τέλειον Χριστιανὸν διὰ τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος. Ἔκτοτε ὁ Θευδᾶς ἔδειξὲ θαυμαστὴν μετάνοιαν, στενάζων καὶ δακρύων. Ὅθεν καὶ συγχωρήσεως ἔτυχεν.