Ὁ Ἰωάσαφ κατηχεῖ τὸν Ναχώρ.
ΑΠΕΛΘΩΝ δὲ ὁ νέος εἰς τὸ παλάτιον αὐτοῦ, ὡς νικητὴς εὐφραινόμενος, εἶπεν εἰς τὸν Ναχώρ· «Γνώριζε, ὅτι ὁ Δεσπότης μοῦ ἀπεκάλυψε τίς εἶσαι, καὶ, σὲ εὐχαριστῶ ἐπειδὴ ἔγινες βοηθὸς εἰς τὴν ἀλήθειαν. Διὰ δύο αἰτίας προσεπάθησα νὰ μείνῃς πλησίον μου τὴν νύκτα ταύτην. Πρῶτον, διὰ νὰ μὴ σὲ τιμωρήσῃ ὁ βασιλεύς, ἐπειδὴ δὲν εἶπες ὅσα ἤρεσαν εἰς αὐτόν, καὶ δεύτερον διὰ νὰ σοῦ ἀνταμείψω τὴν χάριν τὴν ὁποίαν μοῦ ἔκαμες. Ἡ δὲ ἀνταμοιβή σου εἶναι νὰ σὲ ὁδηγήσω εἰς τὴν ὁδὸν τῆς σωτηρίας, τὴν ὁποίαν ἐγνώριζες, ἀλλὰ ἑκουσίως ἐξέκλινες, καὶ ἐκρημνίσθης εἰς τὸ βάραθρον. Ἄκουσον λοιπὸν ὡς φρόνιμος καὶ σπούδασον, τώρα εἰς τὸ γῆράς σου, νὰ κερδήσῃς τὸν γλυκύτατον Δεσπότην Χριστὸν καὶ ζωὴν τὴν αἰώνιον. Ἀπόρριψον τὰ τοῦ κόσμου φθαρτὰ καὶ μάταια».
Εἰς ταῦτα ὁ Ναχὼρ ἀπεκρίθη· «Γινώσκω καὶ ἐγὼ τὸν ἀληθῆ Θεὸν καὶ τὴν μέλλουσαν κρίσιν. Ἀλλ’ ὁ δαίμων καὶ ἡ κακὴ συνήθεια μὲ ἐτύφλωσαν. Τώρα ὅμως, διὰ τῶν λόγων σου, θὰ προσδράμω εἰς τὸ φῶς τοῦ Κυρίου μου καὶ ἴσως θὰ ἐλεήσῃ καὶ ἐμὲ τὸν πονηρὸν καὶ ἀποστάτην δοῦλον αὐτοῦ. Ἀλλὰ αἱ ἁμαρτίαι μου ὑπερβαίνουν τὴν ἄμμον τῆς θαλάσσης, καὶ φοβοῦμαι μήπως δὲν εὕρω τὴν συγχώρησιν». Ἀκούσας δὲ ὁ νέος τοῦτον τὸν λόγον τῆς ἀπογνώσεως, ἔκαμεν εἰς αὐτὸν διδαχὴν ἀπὸ τὴν θείαν Γραφήν, ἰδίως ὅσων ἀποδεικνύουν τὸ τοῦ Θεοῦ ἀμέτρητον ἔλεος. Ἐξόχως δὲ τὴν παραβολὴν τοῦ Εὐαγγελίου, διὰ τοὺς ἐργάτας τῆς ἑνδεκάτης ὥρας, καὶ ὅτι ὁ Πανάγαθος Θεὸς θὰ τὸν δεχθῇ μὲ ἀγκάλας ἀνοικτὰς ὡς τὸν ἄσωτον υἱὸν ὁ πατήρ του. Πεισθεὶς δὲ ὁ Ναχὼρ ἀπὸ τούτους τοὺς λόγους ἐστερεώθη εἰπών· «Ἐγὼ μὲν ὑπάγω εἰς τόπους ἀποκρύφους, ἵνα σώσω τὴν ἀθλίαν ψυχήν μου, σὺ δὲ ἐπίμεινον εἰς ταύτην τὴν ὁμολογίαν σου ἕως τέλους».
Ὁ Ναχὼρ βαπτίζεται καὶ κατοικεῖ εἰς τὴν ἔρημον.
ΤΟΤΕ τὸν ἀπέλυσεν ἐν εἰρήνῃ καὶ ἀφ’ οὗ ἠσπάσθησαν ἀλλήλους ἐξῆλθε τοῦ παλατίου περιτρέχων ὡς ἔλαφος διψῶσα εἰς τὴν βαθυτάτην ἔρημον, εὑρὼν δὲ σπήλαιον, ὅπου ἦτο κεκρυμμένος εἷς Ἱερομόναχος, εἰσῆλθε μετὰ πολλῆς κατανύξεως καὶ ἔπλυνε τοὺς πόδας αὐτοῦ μὲ δάκρυα, τὴν πρῴην πόρνην μιμούμενος, καὶ ἐζήτει θεῖον Βάπτισμα. Ο δὲ ἱερεὺς ἐχάρη καὶ κατηχήσας αὐτὸν εἰς ὀλίγας ἡμέρας τὸν ἐβάπτισε, καὶ ἔμεινεν ἐκεῖ ἕως τέλους, εὐχαριστῶν τὸν Θεόν, ὁ ὁποῖος ἐδέχθη αὐτὸν πρὸς μετάνοιαν. Τὴν ἑπομένην, πληροφορηθεὶς ὁ βασιλεὺς τὴν τοῦ Ναχὼρ ἀναχώρησιν ἀπεγοητεύθη, ἐπειδὴ ἐπείσθη ὅτι, οἱ σοφοί του, οἱ φιλόσοφοι καὶ οἱ ρήτορες ἀπεδείχθησαν ἄσοφοι, ἡττηθέντες κατὰ κράτος κατὰ τὴν συνομιλίαν. Ὅθεν ἄλλους μὲν ἔδειρε μὲ βούνευρα, ἄλλους ἐξύβρισε βαρύτατα. Ἤρχισε δὲ νὰ κατηγορῇ τὴν ἀδυναμίαν τῶν ψευδωνύμων θεῶν καὶ δὲν ἐτέλει πλέον θυσίας πρὸς αὐτούς. Ἔπαυσε δὲ καὶ νὰ τιμᾷ τοὺς ἱερεῖς τῶν εἰδώλων.