Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου ΙΩΑΣΑΦ, βασιλέως τῶν Ἰνδιῶν, υἱοῦ τοῦ βασιλέως Ἀβεννήρ.

Μὴ λοιπὸν κοπιάζῃ ἡ βασιλεία σου, ἀλλὰ πίστευσον εἰς τὸν ζῶντα Θεόν, διότι τὰ ἀναίσθητα εἴδωλα προξενοῦν ἀπώλειαν. Ἐγὼ εἶμαι δοῦλος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ οὔτε μὲ κολακείας, οὔτε μὲ ἀπειλὰς βασάνων θὰ ἀπαρνηθῶ τὸν Σωτῆρά μου». Καὶ ταῦτα εἰπὼν ὁ βασιλόπαις ἔκαμε πρὸς τὸν βασιλέα διδαχὴν περὶ τῆς ματαιότητος τῶν εἰδώλων, περὶ τῶν ἀψευδεστάτων τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὑποσχέσεων, ἀποδείξας ὅτι ὑπάρχει ἀνάστασις νεκρῶν καὶ ἀνταμοιβὴ τῶν ἐναρέτων ἀνδρῶν διὰ τῆς κληρονομίας τοῦ Παραδείσου, καὶ τιμωρία τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ἀπίστων εἰς τὸ πῦρ τῆς κολάσεως.

Ὁ δὲ βασιλεὺς ἐθαύμασε τοὺς λόγους τοῦ υἱοῦ του καὶ ὑπὸ τῆς συνειδήσεως ἐλεγχόμενος διελογίζετο, ὅτι ἀληθῆ καὶ ὀρθότατα ἔλεγεν εἰς αὐτὸν ὁ υἱός του. Πλὴν συνεκρατεῖτο καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ προσβλέψῃ εἰς τὸ τῆς ἀληθείας φῶς, ἀλλὰ ἐσυλλογίζετο νὰ πράξῃ τὸ κατὰ τὴν συμβουλὴν τοῦ Ἀραχῆ προτεινόμενον καὶ εἶπεν εἰς τὸν Ἰωάσαφ· «Ἐπειδὴ εἶσαι σκληρὸς καὶ φιλόνεικος, ἂς συνδιαλεχθῶμεν καὶ ἂς εἴπωμεν ἕκαστος τὴν γνώμην του. Καὶ ἢ ἐγὼ θὰ πεισθῶ, ἢ σύ. Διότι ὁ Βαρλαάμ, ὁ ὁποῖος σὲ ἐξηπάτησεν, εὑρίσκεται δέσμιος. Ἐγὼ θὰ συναθροίσω τοὺς διδασκάλους μου καὶ τοὺς Γαλιλαίους, ἵνα συζητήσωσιν καὶ ἐὰν σεῖς μᾶς νικήσητε, νὰ πιστεύσωμεν εἰς τὸν Χριστόν· ἂν ὅμως νικηθῆτε, νὰ προσκυνήσῃς τὰ εἴδωλα». Ὁ Ἰωάσαφ τότε ἀπεκρίθη· «Ἂς γίνῃ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου». Εὐθὺς τότε ὁ βασιλεὺς ἔστειλε προσταγὴν εἰς ὅλας τὰς πόλεις, νὰ συναχθῶσιν ἀφόβως οἱ Χριστιανοί, καὶ νὰ συνδιαλεχθῶσιν εἰρηνικῶς.

 

Ὁ θρίαμβος τῆς ἀληθείας.

ΣΥΝΗΘΡΟΙΣΘΗΣΑΝ λοιπὸν μάντεις καὶ γόητες πλῆθος πολύ· ἀπὸ δὲ τοὺς Χριστιανοὺς δὲν ἐτόλμα τις νὰ ἔλθῃ εἰς βοήθειαν τοῦ Βαρλαάμ. Μόνον ἄρχων τις, Βαραχίας καλούμενος ἐνεφανίσθη, διότι οἱ ἄλλοι, ἐκτὸς ὅσων ἐφονεύθησαν, ἦσαν κεκρυμμένοι εἰς ὄρη καὶ σπήλαια· καὶ ἄλλοι ἐφοβοῦντο καὶ δὲν ἀπεκάλυπτον τὴν εὐσέβειάν των. Μόνον ὁ Βαραχίας ἦτο ἀνδρεῖος εἰς τὴν ψυχὴν καὶ ἦλθε νὰ διαγωνισθῇ διὰ τὴν ἀλήθειαν. Καθίσας δὲ ὁ βασιλεὺς εἰς ὑψηλὸν τόπον, ἐπρόσταξε τὸν υἱόν του νὰ καθίσῃ παρ’ αὐτῷ. Ἀλλ’ οὗτος, ὡς ταπεινόφρων καὶ φρόνιμος, δὲν ἠθέλησεν, ἀλλ’ ἐκάθισεν εἰς τὴν γῆν. Ἔφεραν τότε τὸν Ναχώρ, ὅστις, προσποιούμενος τὸν Βαρλαάμ, ἐμελέτα νὰ κάμῃ τὴν ὁμιλίαν ἀπατηλῶς, ὡς συνεβουλεύθη. Ἀλλ’ ὁ Θεὸς ἄλλα ᾠκονόμησεν.