Ὁ δὲ νέος προσηύξατο πρὸς τὸν Κύριον λέγων· «Κύριε ὁ Θεός μου, ἡ γλυκεῖα ἐλπὶς καὶ ἀψευδὴς ἐπαγγελία καὶ φρούρησις τῶν ἐλπιζόντων εἰς Σέ, ἴδε τὴν συντριβὴν τῆς καρδίας μου μὲ ὄμμα εὐμενὲς καὶ ἵλεων καὶ μὴ μὲ ἐγκαταλείψῃς, ἀλλὰ δυνάμωσόν με, ἵνα φυλάξω τὴν καλὴν ὁμολογίαν Σου ἕως τῆς τελευταίας ἀναπνοῆς μου. Ἐπίβλεψον ἐπ’ ἐμὲ καὶ ἐλέησόν με, καὶ ἀπὸ πάσης σατανικῆς ἐνεργείας ἀβλαβῆ διαφύλαξον. Ναί, Βασιλεῦ οὐράνιε. Διότι ἡ ψυχή μου δροσίζεται εἰς τὸν πόθον σου, ὡς διψαλέος ὁδοιπόρος ἐν ὥρᾳ καύσωνος. Δυνάμωσόν με, Δέσποτα, νὰ θυσιάσω ὅλον ἐμαυτὸν εἰς τὴν ὁμολογίαν Σου, ὅτι Σὺ εἶ βοηθὸς ἀήττητος καὶ Θεὸς ἐλεήμων, ὅν εὐλογεῖ καὶ δοξάζει πᾶσα ἡ κτίσις εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν».

Ταῦτα προσευχηθεὶς ὁ νέος ἠσθάνθη εἰς τὴν καρδίαν του θείαν ἐνίσχυσιν καὶ πλήρης θάρρους παρέμεινε καθ’ ὅλην τὴν νύκτα εὐχόμενος. Ὁ δὲ βασιλεὺς ἀνήγγειλεν εἰς τὸν Ἀραχῆν τὴν ἄφοβον παρρησίαν τοῦ παιδὸς καὶ τὸ ἀκλόνητον τῆς πίστεώς του, καὶ οὗτος τὸν συνεβούλευσε νὰ μὴ ἀπειλῇ πλέον τὸν παῖδα, ἀλλὰ νὰ κολακεύῃ τοῦτον μὲ ταπεινότητα. Πράγματι ὁ βασιλεὺς ἐπανῆλθε τὴν ἑπομένην, καὶ ἐναγκαλισθεὶς κατεφίλει τοῦτον, λέγων· «Τίμησον, τέκνον, τὸ γῆράς μου καὶ θυσίασον εἰς τοὺς θεούς, ἵνα λάβῃς παρ’ αὐτῶν μακρότητα ἡμερῶν, πλοῦτον καὶ δόξαν, εἰς ἐμὲ νὰ εἶσαι ἀγαπητός, σεβαστὸς δὲ ὑπὸ πάντων τῶν ἀνθρώπων. Μὴ νομίσῃς, τέκνον, ὅτι πλανῶμαι, καθὼς σὺ ὡς ἀπονήρευτος, διότι δὲν ἐπείσθην εἰς τὴν γνώμην μόνον ἑνὸς ἀνθρώπου, ἀλλ’ ἐκάλεσα ἄνδρας σοφοὺς καὶ ἐπιστήμονας, συνωμίλησα μὲ Χριστιανούς, καὶ οὕτως ἐξηκρίβωσα τὴν ἀλήθειαν. Καὶ ἐπείσθην ὅτι δὲν εἶναι ἄλλη πίστις ἐκτὸς αὐτῆς τῆς πρὸς τοὺς μεγίστους θεούς, οἱ ὁποῖοι μᾶς προσφέρουν εὐφροσύνην καὶ ἀγαλλίασιν εἰς τὴν ζωὴν ταύτην, τὴν ὁποίαν οἱ Γαλιλαῖοι ἀκρίτως ἐστερήθησαν θυσιάσαντες οἱ ἄφρονες τὰς τέρψεις καὶ τὰς ἡδονὰς διὰ μίαν ματαίαν ἐλπίδα ἀβεβαίου ζωῆς. Πείσθητι ὅθεν εἰς ἐμέ, υἱέ μου παμφίλτατε, καὶ ἐπίστρεψον εἰς τοὺς θεούς μας, διὰ νὰ ἀπολαμβάνῃς εἰς ὅλον σου τὸν βίον πλούσια τὰ ἀγαθὰ καὶ νὰ κληρονομήσῃς τὴν βασιλείαν μου.

Τότε ὁ μεγαλόφρων καὶ εὐγενὴς νεανίας, ζητήσας πρῶτον τὴν ἐξ ὕψους βοήθειαν, ἀπεκρίθη· «Ἀληθῶς προστάσσει ἡμᾶς ὁ Θεὸς νὰ ὑποτασσώμεθα εἰς τοὺς γεννήτορας, ὅταν ἡ ὑποταγὴ ὠφελῇ καὶ ἀποβαίνῃ πρὸς τὸ ἀμοιβαῖον συμφέρον· ἂν ὅμως προξενῇ κίνδυνον νὰ στερηθῶμεν αὐτὸν τὸν Θεόν, ἔχομεν ἐντολὴν νὰ μὴ ὑποτασσώμεθα εἰς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι μᾶς χωρίζουσιν ἐξ Ἐκείνου, ἀλλ’ ἀντιθέτως νὰ φεύγωμεν μακρὰν αὐτῶν, ἔστω ἂν εἶναι πατὴρ ἢ μήτηρ, ἢ βασιλεῖς, ἢ ἐξουσιασταὶ τῆς ζωῆς μας. Διὰ τοῦτο δὲν εἶναι πρέπον διὰ τὴν πρὸς τὸν πατέρα ἀγάπην νὰ στερηθῶ τὸν Θεὸν καὶ Σωτῆρά μου.