«Οἱ Ἕλληνες πάλιν, νομίζοντες, ὅτι εἶναι σοφοί, χεῖρον ἐμωράνθησαν τῶν Χαλδαίων, πιστεύοντες, ὅτι εἶναι πολλοὶ θεοί, ἄρρενές τε καὶ θήλεις, πόρνοι, μοιχοί, φονεῖς καὶ πολλῶν ἄλλων ἁμαρτημάτων δημιουργοί, τοῦθ’ ὅπερ εἶναι μεγάλη ἀφροσύνη. Καὶ ἔπλασαν ταῦτα ψευδῶς, ὡς ἀσελγεῖς καὶ παράνομοι, διὰ νὰ κάμνουν τὰς πονηρὰς ἐπιθυμίας αὐτῶν, προφασιζόμενοι ὅτι καὶ οἱ θεοί των ἐκτελοῦν ὁμοίας πράξεις. Εἶναι εὔλογον καὶ πρέπον νὰ λέγετε, ὅτι ὁ πρῶτος τῶν θεῶν σας, ὁ Ζεύς, ἦτο μοιχός, ἀρσενοκοίτης καὶ πατροκτόνος, φονεύσας τὸν πατέρα του καὶ διαφθείρας τόσας γυναῖκας; Ὁ Ἥφαιστος λέγεται ὅτι ἦτο χωλός, καὶ ἐχάλκευε διὰ νὰ κερδίζῃ τὰ πρὸς τὸ ζῆν μὲ τὸ ἐργόχειρόν του. Ὁ Ἑρμῆς ἦτο κλέπτης, μάντις καὶ πλεονέκτης. Ὁ Ἀσκληπιὸς ἤσκει τὴν ἰατρικὴν ἐπιστήμην, διότι ἦτο πτωχός, καὶ ἔκαμνεν ἔμπλαστρα, διὰ νὰ ἐξοικονομῇ τὴν τροφὴν αὐτοῦ, καὶ κατόπιν ὁ Ζεὺς ἔκαυσεν αὐτὸν μὲ ἀστραπὴν καὶ ἀπέθανεν. Ὁ Ἄρης ἐμοίχευε τὴν Ἀφροδίτην, καὶ τὸν ἔδεσαν ὁ Ἔρως καὶ ὁ Ἥφαιστος. Ὁ Διόνυσος ἦτο μέθυσος καὶ δαιμονιζόμενος, καὶ οἱ Τιτᾶνες ἐφόνευσαν αὐτόν. Ὁ Ἡρακλῆς ἔγινεν ἔξω φρενῶν καὶ ἔσφαξε τὰ τέκνα του, κατόπιν δὲ κατεκαύθη διὰ πυρὸς καὶ ἀπέθανεν».
«Αὐτὰ καὶ ἄλλα αἰσχρότερα καὶ πονηρότερα λέγουσιν, ὦ βασιλεῦ, διὰ τοὺς θεούς σας οἱ Ἕλληνες, τὰ ὁποῖα παρατρέχω διὰ νὰ μὴ μολύνω τὰ ὦτά σας. Εἶναι λοιπὸν πρέπον νὰ ὀνομάζετε τούτους θεούς; Τίνα βοήθειαν θὰ ἐλπίζετε ἀπὸ τοιούτους θεούς; Ἐὰν αὐτοὶ οἱ τάλανες ὑπὸ πυρὸς ἐχωνεύθησαν καὶ κακὴν κακῶς ἀπωλέσθησαν, πῶς θὰ εὐεργετήσουν σᾶς τοὺς ἄφρονας; Περὶ τῶν Αἰγυπτίων δὲν πρέπει νὰ χάνωμεν καιρόν, ἐπειδὴ ἦσαν ἀνοητότεροι ἀπὸ τοὺς ἄλλους, προσκυνοῦντες ἄλογα ζῷα καὶ ἄψυγα πράγματα. Λοιπὸν ἅπαντες ἐπλανήθησαν. Καὶ οἱ Αἰγύπτιοι καὶ οἱ Χαλδαῖοι καὶ οἱ Ἕλληνες. Τώρα δὲ σεῖς, οἵτινες βλέπετε τοὺς θεούς σας καὶ φθείρονται καὶ καταστρέφονται, δὲν συλλογίζεσθε ὅτι ὁ δημιουργὸς καὶ τεχνίτης εἶναι ἀξιώτερος ἀπὸ τὸ τεχνούργημα αὐτοῦ καὶ ἐκεῖνος ὅστις φυλάττει εἶναι ἰσχυρότερος ἀπὸ τὸ ὑπ’ αὐτοῦ φυλασσόμενον;».
«Ἀλλ’ ἂς εἴπωμεν καὶ περὶ τῶν Ἰουδαίων. Οὗτοι εἶναι ἀπόγονοι τοῦ Ἀβραάμ, καὶ ἔφυγον ἀπὸ τὸν τόπον των, παροικήσαντες εἰς τὴν Αἴγυπτον, ὁπόθεν ἐλύτρωσεν αὐτοὺς ὁ Κύριος μὲ κραταιὰν χεῖρα καὶ ὑψηλὸν βραχίονα, καὶ ἔδειξεν εἰς αὐτοὺς τὴν δύναμιν αὐτοῦ μὲ πολλὰ σημεῖα καὶ τέρατα. Ὅμως καὶ αὐτοί, ὡς ἀνόητοι, ἐφάνησαν πολλάκις ἀχάριστοι, λατρεύοντες ἐκεῖνα ποὺ ἐλάτρευον οἱ εἰδωλολάτραι, φονεύοντες τοὺς Προφήτας τοῦ Θεοῦ. Ἔπειτα ἐσταύρωσαν καὶ Αὐτὸν τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, οἱ ἀγνωμονέστατοι, καὶ δὲν ηὐλαβήθησαν τὰς ἀπείρους εὐεργεσίας, τὰς ὁποίας προσέφερεν εἰς αὐτούς. Ὅθεν μὲ τοιαύτην μιαιφονίαν, κακὴν κακῶς ἀπωλέσθησαν».