Ἀλλ’ ἡ καθαρὰ τοῦ νέου ψυχή, ἂν καὶ ἠσθάνετο διπλῆν τὴν πάλην, εἶχε πόθον νὰ διατηρήσῃ ἀμόλυντον τὴν λαμπρὰν στολὴν τοῦ θείου Βαπτίσματος. Ὅθεν ἀντὶ νὰ παρασυρθῇ ἀπὸ τοὺς πειρασμοὺς τῆς σαρκὸς ἔθεσεν ἀντίκρυ εἰς τὸν τῆς φύσεως ἔρωτα ἄλλον ὑπερφυᾶ καὶ θαυμάσιον, τὸν τῆς θεϊκῆς ἁγνείας. Κλαίων δὲ καὶ τύπτων τὸ στῆθος καὶ μετὰ κατανύξεως προσευχόμενος ἀπεδίωκε τοὺς πονηροὺς λογισμούς. Ἀλλ’ ἡ ὡραιοτάτη ἐκείνη κόρη, ὑπὸ τοῦ σατανᾶ κινουμένη, ἐπέμενεν ἔτι περισσότερον, τὰ δὲ τῆς πονηρίας πνεύματα εὑρόντα τὸν καιρὸν ἐπιτήδειον ἐφώρμησαν κατὰ τοῦ στρατιώτου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ταράσσοντα ὅλας αὐτοῦ τὰς δυνάμεις, ἐξέκαιον αὐτὸν εἰς ἐπιθυμίαν τῆς κόρης.
Βλέπων δὲ ὁ νέος, ὅτι ἰσχυρῶς κατεθέλγετο ἡ καρδία του πρὸς τὴν ἁμαρτίαν, ἠπόρει τί νὰ πράξῃ. Αλλ’ ὡς σώφρων προσέφυγε πάλιν εἰς τὴν θείαν βοήθειαν καὶ ἐπικαλούμενος ταύτην παρεκάλει νὰ μὴ καταισχυνθῇ. Οὕτω δὲ παλαίων καὶ προσευχόμενος ἐπὶ ὥραν πολλήν, ἀποκαμών, ἀπεκοιμήθη. Τότε βλέπει κατ’ ὄναρ ὅτι ἥρπασαν αὐτὸν ἄνδρες ἐξαίσιοι καὶ τὸν ὡδήγησαν εἰς πεδιάδα θαυμασίαν, ἐστολισμένην μὲ πολλά, ποικίλα καὶ εὔοσμα ἄνθη καὶ δένδρα πλήρη ὡραίων ὀπωρικῶν, ἐλαφρὸς δὲ ἄνεμος ἐκίνει τὰ φύλλα τῶν δένδρων ἐκείνων. Ἦσαν δὲ ἐκεῖ καὶ θρόνοι χρυσοῖ, κεκοσμημένοι μὲ πολυτίμους λίθους λάμποντας, ὕδατα δὲ καθαρὰ ἔτρεχον, τέρποντα ἐξαισίως τὸν ὁρῶντα. Διελθόντες δὲ τὴν πεδιάδα ἐκείνην ἦλθον εἰς πόλιν θαυμασιωτάτην, ἥτις περιεκλείετο ἀπὸ τείχη χρυσᾶ μὲ ἀπαστράπτοντας πολυτίμους λίθους. Ἄνωθεν δὲ ἤρχετο φῶς ἐξαίσιον, φωτίζον τὰς ὁδούς της, εἰς τὰς ὁποίας περιεπάτουν αἱ στρατιαὶ τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων ψαλλόντων ὑπερκοσμίως παναρμόνιον μελῳδίαν.
Ἐνῷ δὲ ὁ Ἰωάσαφ παρεκάλει τοὺς ἄνδρας ἐκείνους νὰ ἀφήσουν αὐτὸν ἐκεῖ, ἵνα ἀπολαμβάνῃ τὸ θεσπέσιον ἐκεῖνο θέαμα, ἐκεῖνοι ἀπήντησαν εἰς αὐτόν, ὅτι εἶναι ἀδύνατον νὰ παραμείνῃ τώρα ἐκεῖ, ἀλλὰ θὰ ἐπανέλθῃ μὲ πολὺν κόπον καὶ ἱδρῶτα, καὶ ἂν διαφυλάξῃ σωφροσύνην καὶ ἐκεῖνα ὅσα ὁ Βαρλαὰμ ἐδίδαξεν αὐτόν. Ὡδήγησαν δὲ τοῦτον εὐθὺς ἀμέσως εἰς τόπον σκοτεινὸν καὶ φοβερόν, ὅπου ἐσύροντο σκώληκες δυσωδέστατοι καὶ ἐπεκράτει θλῖψις βαρυτάτη, κάμινος δὲ ἤναπτε σπινθηροβολοῦσα καὶ πῦρ σφοδρὸν ἀναδίδουσα. Ἱστάμενοι δὲ παρὰ τὴν κάμινον ἄσπλαγχνοι δαίμονες ἐβασάνιζον τοὺς ἁμαρτήσαντας, οἵτινες φρικτῶς κατεκαίοντο καὶ ἠκούετο φωνὴ λέγουσα, ὅτι οὗτος εἶναι ὁ τόπος τῆς κολάσεως, ἐν τῇ ὁποίᾳ τιμωροῦνται ἐκεῖνοι οἵτινες ἐμόλυναν τὴν ψυχήν των μὲ ἁμαρτήματα.