Ἔντρομος τότε ὁ Ἰωάσαφ ἐξύπνησε καὶ ἐνθυμούμενος τὰ ὁραθέντα ἀνελογίζετο τὴν καλλονὴν τῆς κόρης ἐκείνης ὡς σαπρίαν καὶ βόρβορον. Πληροφορηθεὶς δὲ ὁ βασιλεὺς ὅτι ὁ υἱός του ἔκειτο κλινήρης ἀσθενῶν, μετέβη ἵνα τὸν ἴδῃ. Ὁ δὲ νέος, διηγούμενος ὅσα εἶδεν εἰς ἐκεῖνο τὸ ὅραμα, διεμαρτυρήθη διότι ὁ πατήρ του ἡτοίμασεν εἰς αὐτὸν παγίδα, εἰς τὴν ὁποίαν πίπτων θὰ ἐκολάζετο, ἐὰν ὁ Κύριος δὲν ἐβοήθει. Συνέχισε δὲ ὁ νέος λέγων· «Ἐπειδὴ σύ, πάτερ, ἔκλεισες τὰ ὦτα εἰς τὴν φωνὴν τῆς σωτηρίας, μὴ ἐμποδίσῃς καὶ ἐμὲ νὰ βαδίσω τὴν ὁδὸν τοῦ Κυρίου. Διότι ποθῶ νὰ μεταβῶ πρὸς τὸν Βαρλαὰμ εἰς τὴν ἔρημον. Ἄλλως, ἐὰν διὰ τῆς βίας μὲ κρατήσῃς ἐδῶ, θέλω ἐντὸς ὀλίγου ἀποθάνει ἀπὸ τὴν θλῖψιν». Ταῦτα ἀκούσας ὁ βασιλεὺς ἀνεχώρησε περίλυπος. Τὰ δὲ τῆς πονηρίας πνεύματα ἐπέστρεψαν εἰς τὸν Θευδᾶν καὶ εἶπον εἰς αὐτὸν ὅτι ἐνικήθησαν, διότι δὲν ἠδύναντο νὰ ἀντικρύσουν τὸ σημεῖον τοῦ πάθους τοῦ Χριστοῦ, καὶ ὅτι, ἂν καὶ δεινῶς κατετάραξαν τὸν Ἰωάσαφ, μὲ τὸ ὄργανον διὰ τοῦ ὁποίου ὁ ἀρχηγός των ἐνίκησε τὸν πρωτόπλαστον καὶ μετ’ὀλίγον θὰ ἔρριπτον τὸν παῖδα εἰς τὴν πορνείαν, ὁ νέος προσηύχετο ἐπικαλούμενος τὸν Χριστὸν καὶ ποιῶν τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ. «Τότε, εἶπον οἱ δαίμονες εἰς τὸν Θευδᾶν, ἐδιώχθημεν καὶ δὲν ἐπετύχομεν τοῦ σκοποῦ μας».

Ὁ Θευδᾶς τότε, κατηγορήσας τοὺς δαίμονας διὰ τὴν ἀδυναμίαν των, μετέβη μετὰ τοῦ βασιλέως πρὸς τὸν νέον, ἵνα δοκιμάσῃ νὰ τὸν μεταστρέψῃ. Καὶ εἶπεν εἰς τὸν Ἰωάσαφ· «Διατί, κύριέ μου, ἀπηρνήθης τοὺς ἀθανάτους θεοὺς καὶ σὲ μισοῦσιν οἱ ἄνθρωποι, ταράττεις δὲ καὶ τὸν βασιλέα καὶ ὀργίζεται ἐναντίον σου; Δὲν σοῦ ἔδωσαν αὐτοὶ τὴν ζωὴν καὶ μᾶς κάμνουν τόσας εὐεργεσίας; Λοιπὸν διατί τοὺς καταφρονεῖς καὶ πιστεύεις ἕνα ἄνθρωπον σταυρωθέντα;». Ἐξακολουθοῦντος δὲ τοῦ Θευδᾶ νὰ λέγῃ πολλοὺς ἀνωφελεῖς λόγους κατὰ τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἄλλα φληναφήματα, ὁ νέος ὑπέμεινεν ἐκ σεβασμοῦ πρὸς τὸν πατέρα του Ἀβεννήρ. Εὐθὺς δὲ ὡς ὁ Θευδᾶς ἐσιώπησεν, ὁ βασιλόπαις ἀπήντησεν εἰς αὐτόν· «Ἄκουσον, ὦ πλάνης βυθέ, γέρον ματαιόφρον. Τί εἶναι καλλίτερον, νὰ λατρεύω Θεὸν παντοδύναμον, ἄναρχον καὶ ἀθάνατον, ὅστις ἔκτισε πάντα τὰ ὁρατὰ καὶ ἀόρατα, ἢ νὰ τιμῶ ὀλεθρίους δαίμονας καὶ ἄψυχα εἴδωλα;».

Ἀφοῦ λοιπὸν ὁ Ἰωάσαφ κατεκεραύνωσε διὰ τῶν λόγων του τὴν τῶν ψευδῶν θεῶν λατρείαν, ἀποδείξας αὐτὴν ἀσυλλόγιστον καὶ ἀνοητον, εἶπε ταῦτα· «Ἐγὼ λατρεύω τὸν κτίστην καὶ προνοητὴν τῶν ἁπάντων, ὅστις κατεδέχθη νὰ σαρκωθῇ, διὰ νὰ μᾶς λυτρώσῃ ἀπὸ τὸν θάνατον. Ἦλθεν εἰς τὴν γῆν χωρὶς νὰ λείπῃ ἀπὸ τὸν οὐρανόν, ἔγινεν ἄνθρωπος, μὴ ἀφήνων τὸ εἶναι τῆς θεότητος. Καὶ ὡς ἄνθρωπος μὲν ἔπαθεν ἑκουσίως, ὡς Θεὸς δὲ ἀπαθὴς διέμεινε.