Τότε ὁ Ἰωάσαφ ἠγαλλιάσατο πνευματικῶς καὶ ἐδόξασε τὸν Κύριον. Ὁ δὲ γέρων ηὐχήθη οὕτως· «Εὐλογητος ὁ Θεὸς καὶ Πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅστις διὰ τὸ πολὺ ἔλεος Αὐτοῦ σὲ ἀνεγέννησεν εἰς ἐλπίδα ζῶσαν, εἰς κληρονομίαν οὐράνιον ἐν Χριστῷ Ἰηησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, διὰ Πνεύματος Ἁγίου. Σήμερον ἐλυτρώθης ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, καὶ ἔλαβες τὸν ἀρραβῶνα τῆς αἰωνίου ζωῆς. Ἀφῆκες τὸ σκότος, καὶ ἐνεδύθης τὸ φῶς, ἐλθὼν εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ μας, καὶ οὕτω δὲν εἶσαι πλέον δοῦλος, ἀλλά, κατὰ τὴν Γραφήν, εἶσαι πλέον υἱὸς καὶ κληρονόμος Θεοῦ, διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Διό, ἀγαπητέ, ἀγωνίζου, ἵνα εὑρεθῇς ἄσπιλος καὶ ἀμώμητος, ἐργαζόμενος τὸ ἀγαθὸν ἐν τῷ θεμελίῳ τῆς πίστεως». Ταῦτα καὶ ἕτερα πλείονα νουθετήσας ἐζήτησε συγχώρησιν, ἵνα ἀναχωρήσῃ εἰς τὸ κελλίον του. Τότε ὁ νέος, διὰ νὰ μὴ δίδῃ εἰς αὐτὸν πλέον κόπους, καὶ μὴ θέλων νὰ ἐμποδίσῃ τὴν ποθουμένην ὁδοιπορίαν του, εἶπεν· «Ὡς θέλεις, ὦ πάτερ πνευματικὲ καὶ διδασκάλων ἄριστε, ἄπελθε ἐν εἰρήνῃ, ἐνθυμούμενος εἰς τὰς προσευχάς σου καὶ ἐμὲ τὸν ἄθλιον, καὶ παρακαλῶν τὸν Κύριον, ὅπως δυνηθῶ νὰ ἔλθω πλησίον σου διὰ νὰ βλέπω τὸ τίμιόν σου πρόσωπον».
Ταῦτα λέγων ὁ Ἰωάσαφ ἔδωσεν εἰς αὐτὸν πολλὰ ἀργυρᾶ νομίσματα δι’ ἔξοδά του, καὶ διὰ νὰ μοιράσῃ εἰς τοὺς ἄλλους ἐρημίτας. Ἀλλ’ ὁ γέρων δὲν τὰ ἐδέχθη καὶ ὁ νέος ᾐτήσατο ἀπὸ τὸν Ὅσιον γέροντα τὸ τρίχινόν του ἱμάτιον, διὰ νὰ τὸν ἐνθυμῆται, καὶ νὰ τὸν διαφυλάττῃ ἀπὸ πᾶσαν δαιμονικὴν ἐνέργειαν. Ὅθεν ὁ γέρων ἔδωσε τοῦτο εἰς τὸν νέον, εἰπὼν τὴν τελευταίαν ταύτην νουθεσίαν· «Τέκνον μου γλυκύτατον, σὺ τὸν ὁποῖον ἀνεγέννησα διὰ τοῦ Εὐαγγελίου, γινώσκεις τίνος βασιλέως ἔγινες στρατιώτης, καὶ ποίας ὁμολογίας ὑπεσχέθης; Ὀφείλεις λοιπὸν νὰ διαφυλάξῃς πᾶσαν ὑπόσχεσιν, διότι ὁ Δεσπότης παρίστατο ἀοράτως, καὶ πάντες οἱ Ἅγιοι ὑπέγραψαν ὅσα καὶ σὺ ὡμολόγησας. Μὴ λοιπὸν προτιμήσῃς κανὲν πρόσκαιρον ἀγαθὸν καὶ μόνον τὸ τελειότατον πόθησον, τὸν Ποιητὴν καὶ Σωτῆρά σου, οὗ ἡ δόξα καὶ τὸ κάλλος εἶναι αἰώνια, καὶ τὰ ἀγαθὰ τὰ ὁποῖα ἡτοίμασε διὰ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτὸν ὑπερβαίνουσι πᾶσαν διάνοιαν. Πάντων τῶν ἀγαθῶν εἴθε νὰ σὲ ἀξιώσῃ ἡ χάρις Αὐτοῦ, ἵνα γίνῃς συγκληρονόμος μετὰ τῶν Ἁγίων εἰς τὴν Βασιλείαν Αὐτοῦ τὴν οὐράνιον».
Ὁ δὲ νέος ἔκλαιε λυπούμενος τὸν χωρισμόν του καὶ ἔλεγε· «Κύριος ὁ Θεὸς νὰ πληρώσῃ πλουσίως τὸν κόπον σου, διότι ἐγὼ δὲν εἶμαι ἄξιος». Τότε ὁ γέρων, συμβουλεύσας τὸν νέον νὰ παύσῃ κλαίων, ηὐχήθη ταῦτα πρὸς Κύριον· «Δέσποτα Θεέ, πάτερ Παντοκράτορ, ὁ φωτίσας τὰ πρὶν ἐσκοτισμένα, καὶ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ εἶναι ποιήσας τὴν ὁρατὴν ταύτην κτίσιν καὶ τὴν ἀόρατον, καὶ ἀναπλάσας ἡμᾶς διὰ τοῦ Μονογενοῦς σου Υἱοῦ, Σὲ ἐπικαλοῦμαι καὶ Σοῦ δέομαι, ἐπίβλεψον ἐπὶ τὸ λογικόν σου πρόβατον καὶ ἁγίασον τὴν ψυχὴν αὐτοῦ διὰ τῆς χάριτός Σου·