Ἐδῶ δὲ εἰς τὴν γῆν τὰ ἅγια αὐτῶν λείψανα εὐωδιάζουν ὑπὲρ τοὺς μόσχους καὶ τὰ ἀρώματα, καὶ τελοῦσιν ἄπειρα θαύματα. Διώκουσι δαίμονας καὶ θεραπεύουσι πᾶσαν ἀσθένειαν. Ἀφ’ οὗ δὲ ἔπαυσεν ὁ διωγμός, καὶ ἐπίστευσαν οἱ βασιλεῖς εἰς τὸν Χριστόν, ἰδόντες οἱ ἐνάρετοι ἄνθρωποι, ὅτι δὲν ὑπῆρχον πλέον τύραννοι, ἵνα βασανίζουν τούτους μὲ μαρτύρια, εὗρον αὐτοὶ ἄλλον τρόπον διὰ νὰ βασανίζουν τὴν σάρκα, ἵνα τὴν ὑποτάξουν τῷ πνεύματι. Ἠρνήθησαν τὸν κόσμον, κατὰ τὴν ἐντολὴν τοῦ Κυρίου, ἐγκατέλειψαν φίλους καὶ συγγενεῖς, ἐμίσησαν πλοῦτον καὶ πᾶσαν ἀπόλαυσιν καὶ ἀπελθόντες εἰς ἐρήμους τόπους, ὡς ἐξόριστοι, ἔζησαν θλιβόμενοι, κακουχούμενοι καὶ πάσης παρακλήσεως στερούμενοι, πλανώμενοι εἰς ὄρη καὶ σπήλαια, ἐσθίοντες μόνον χόρτα καὶ ἄρτον ξηρὸν καὶ οὕτως ἀσκούμενοι ἐγένοντο Μάρτυρες μὲ τὴν προαίρεσίν των. Ὄντως μακάριοι οἱ τοιοῦτοι, οἵτινες βασανισθέντες προσκαίρως καταφρονοῦντες ρευστὰ καὶ μάταια, ἀπήλαυσαν ἀληθινὰ καὶ αἰώνια. Αὐτοὺς μιμούμεθα καὶ ἡμεῖς οἱ ταπεινοί, ἐν μεγάλῃ στενότητι καὶ σκληραγωγίᾳ διάγοντες».
Ταῦτα εἶπεν ὁ γέρων. Προσέθεσε δὲ καί τινα παραδείγματα ἐκείνων, οἵτινες κατεφρόνησαν τὸν μάταιον κόσμον, ἵνα πείσῃ τον βασιλόπαιδα Ἰωάσαφ νὰ μισήσῃ τὸν πλοῦτον, τὴν δόξαν καὶ τὴν πολυτέλειαν. Κατόπιν δὲ εἶπε καὶ τὴν παραβολὴν ταύτην, παρακινῶν αὐτὸν πρὸς ἔλεος καὶ συμπάθειαν.
Ἡ παραβολὴ τῶν τριῶν φίλων.
ΑΝΘΡΩΠΟΣ τις εἶχε τρεῖς φίλους, ἐξ ὧν τοὺς δύο ἠγάπα καὶ ἐξετίμα, τὸν δὲ τρίτον κατεφρόνει, μὴ δεικνύων πρὸς αὐτὸν φιλανθρωπίαν, ὡς ἔπρεπεν. Ἐλθόντες δὲ μίαν ἡμέραν φοβεροί τινες στρατιῶται ὡδήγησαν βιαίως ἐκεῖνον τὸν ἄνθρωπον πρὸς τὸν βασιλέα, διότι ἐχρεώστει μυρία τάλαντα. Στενοχωρούμενος λοιπὸν ὁ ὀφειλέτης, ἐζήτει τινὰ νὰ ὁμιλήσῃ εἰς τὸν βασιλέα καὶ δώσῃ εἰς αὐτὸν μικρὰν προθεσμίαν, ἵνα ἐξοφλήσῃ τὸ χρέος του. Μεταβὰς τότε εἰς τὸν πρῶτόν του φίλον, εἶπεν εἰς αὐτόν· «Γινώσκεις, φίλτατε, ὅτι πολλάκις ἐκινδύνευσα πρὸς χάριν σου. Τώρα καὶ ἐγὼ σὲ χρειάζομαι εἰς τὴν ἀνάγκην μου. Λοιπὸν βοήθησόν με ὅσον δύνασαι». Ὁ δὲ φίλος του ἀπεκρίθη· «Ἐγὼ δὲν εἶμαι φίλος σου, οὔτε σὲ γνωρίζω· ὅμως δύο παλαιὰ ἱμάτια σοῦ δίδω καὶ ἄλλην βοήθειαν μὴ ἐλπίζῃς». Τότε μετέβη εἰς τὸν ἄλλον· «Ἐνθυμεῖσαι, εἶπεν εἰς αὐτόν, πόσην ἀγάπην σοῦ ἔδειξα; τώρα ἔχω καὶ ἐγὼ συμφορὰν μεγίστην, καὶ ζητῶ τὴν βοήθειάν σου». Καὶ ὁ δεύτερος φίλος τοῦ ἀπήντησε· «Δὲν ἔχω σήμερον καιρόν, διότι μεγάλη κακοτυχία μοῦ συνέβη καὶ ἔχω θλῖψιν πολλήν, ἀλλὰ θὰ σὲ συνοδεύσω ὀλίγον καὶ κατόπιν θὰ ἐπιστρέψω εἰς τὴν οἰκίαν μου».