Ὁ γέρων τότε ἀπεκρίθη· «Ναί, βασιλεῦ, τοῦτο εἶναι τὸ μέγα μυστήριον, τὸ ὁποῖον ἦτο κεκρυμμένον καὶ τώρα πρὸ ὀλίγων χρόνων ἀπεκαλύφθη. Καὶ ἐκεῖνος ὅστις θέλει πιστεύσει καὶ βαπτισθῇ, θὰ σωθῇ». Λέγει ὁ Ἰωάσαφ· «Ὅσα μὲν εἶπες, ἀναμφιβόλως πιστεύω, καὶ Αὐτὸν τὸν ὁποῖον κηρύττεις πιστεύω ὡς Θεόν, καὶ προσκυνῶ καὶ δοξάζω, μόνον ἐμπιστεύθητί μοι ἀφόβως καὶ δίδαξον τί εἶναι τὸ Βάπτισμα, καὶ ὅσα ἄλλα εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ πράττῃ ἐκεῖνος ὅστις θέλει νὰ πιστεύσῃ». Καὶ ὁ Βαρλαὰμ ἀπεκρίθη· «Ἡ χάρις τοῦ θείου Βαπτίσματος εἶναι ὡς ρίζα καὶ θεμέλιον τῆς Πίστεως ἡμῶν καὶ καθαρίζει τὰ μιάσματα τᾶν ἁμαρτημάτων. Διότι οὕτω μᾶς παρήγγειλεν ὁ Δεσπότης. Νὰ ἀναγεννᾶται ὁ ἄνθρωπος δι’ ὕδατος καὶ πνεύματος, ἡ δὲ χάρις τοῦ Θεοῦ ἁγιάζει τὴν ψυχὴν τοῦ βαπτιζομένου καὶ μεταβάλλει ταύτην κατ’ εἰκόνα Αὐτοῦ καὶ καθ’ ὁμοίωσιν, χωρὶς δὲ αὐτοῦ τοῦ βαπτίσματος οὐδεὶς ἀξιοῦται τῆς αἰωνίου ζωῆς, εἰς βασιλείαν οὐράνιον».
Τὸ μυστήριον τοῦ θανάτου.
Ο ΙΩΑΣΑΦ τότε ἠρώτησεν· «Ἐφ’ ὅσον ἡμεῖς ἀποθνήσκομεν, καὶ αἱ σάρκες ἡμῶν διαλύονται, ὑπάρχει τάχα καὶ ἄλλη ζωὴ μετὰ θανατον;». Καὶ ὁ γέρων Βαρλαὰμ ἀπήντησε· «Δὲν δύναται γλῶσσα ἀνθρώπου νὰ ἐξηγήσῃ τὰ ἀγαθά, τὰ ὁποῖα ἐλπίζομεν καὶ τῶν ὁποίων θέλουσιν οἱ δίκαιοι καὶ εὐσεβεῖς ἀπολαύσει εἰς τὴν οὐράνιον Βασιλείαν, ἐπειδὴ ταῦτα εἶναι ἀνεκδιήγητα. Ἀλλ’ ὅταν ἀξιωθῶμεν τῆς τοιαύτης μακαριότητος, θὰ ἔχωμεν πᾶσαν εὐφροσύνην, ἀγαλλίασιν, τιμήν, δόξαν καὶ ὡραιότητα, καὶ πᾶν ἄλλο ἀγαθόν, τὸ ὁποῖον θὰ ἠμποροῦσε νὰ ἐπιθυμήσῃ ὁ ἄνθρωπος. Ἔχε τὴν πίστιν εἰς τὴν καρδίαν σου στερεάν, καὶ μὴ σὲ σαλεύσῃ πονηρὸς λογισμός, ἀλλὰ φρόντισον νὰ ἀπολαύσῃς ἐκείνην τὴν οὐράνιον ὡραιότητα μὲ ἔργα καλά, καὶ τότε θὰ γνωρίσῃς τὴν ἀπέραντον τελειότητα».
«Ἐπὶ δὲ τῆς δευτέρας σου ἐρωτήσεως γίνωσκε, ὅτι τὸ μὲν σῶμα φθείρεται εἰς τὴν γῆν, καὶ γίνεται πάλιν χῶμα ὡς ἦτο πρότερον. Ἡ δὲ ψυχὴ ὡς ἀθάνατος δὲν ἀποθνήσκει, ἀλλὰ μεταβαίνει ὅπου προστάξῃ ὁ Κύριος, ἵνα διαμένῃ ἕως τὴν δευτέραν αὐτοῦ παρουσίαν, ὅτε θὰ ἀναστηθῶσι πάλιν ἐκεῖνα τὰ σώματα τὰ φθαρτὰ καὶ σεσηπότα, θὰ παραλάβωσι τὰς ψυχὰς αὐτῶν, καὶ θὰ κατασταθοῦν ἄφθαρτα καὶ ἀθάνατα, διὰ νὰ λάβῃ ἕκαστος τὴν ἀμοιβὴν τῶν ἔργων του, κἂν ἁμαρτωλὸς εἶναι κἂν δίκαιος. Καὶ ἐπειδὴ ὁμοῦ καὶ τὰ δύο ποιοῦσι τὸ ἀγαθὸν ἢ τὸ πονηρὸν ἡ ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα, δίκαιον εἶναι νὰ λάβωσιν ἀμφότερα τὴν ἀνταμοιβήν».