Ἀλλ’ ἐκείνη δὲν ὑπήκουσεν εἰς τὴν τοιαύτην συμβουλήν, ὅτε ὁ Ἅγιος εἶπεν εἰς αὐτήν, ὅτι ἐὰν δὲν παύσῃ νὰ στολίζῃ τὸ τέκνον της μὲ αὐτὰ τὰ περιττὰ καὶ ἀνόητα πράγματα θέλει στερηθῆ τοῦτο ταχέως. Καὶ ἐπειδὴ καὶ εἰς τὴν τοιαύτην συμβουλὴν ἐκείνη δὲν συνεμορφώθη, τὴν ἑπομένην ἡμέραν εὗρε τὸ τέκνον της νεκρὸν εἰς τὴν κλίνην του. Καὶ τότε ἐγνώρισεν, ὅτι διὰ τὴν ἀπείθειάν της ὁ Θεὸς τὴν ἐτιμώρησεν.
Ἐκεῖ ὁπόθεν διήρχετο ὁ Ἅγιος ἐδίδασκε τοὺς Χριστιανοὺς νὰ μὴ κάμνουν ἐμπόριον τὴν Κυριακήν, οὔτε, ἄλλας ἐργασίας, ἀλλὰ νὰ προσέρχωνται προθύμως εἰς τὰς Ἐκκλησίας διὰ νὰ ἀκούουν τὰς ἱερὰς Ἀκολουθίας καὶ τοὺς θείους λόγους. Πλὴν ὅμως πολλοί, παρακούσαντες εἰς τὴν τοιαύτην τοῦ Ἁγίου συμβουλήν, ἐτιμωρήθησαν παρὰ Θεοῦ μὲ διαφόρους τιμωρίας. Οὕτω, εἰς τόπον λεγόμενον Χαλκιάδες, ἕως μιᾶς ὥρας ἀπόστασιν ἀπὸ τῆς Ἄρτης, πραγματευτής τις, ὅστις παρήκουσε καὶ ἐτόλμησε νὰ ἐμπορευθῇ Κυριακήν, ἔπαθε τὴν χεῖρά του, ἥτις ἐξηράνθη καὶ ἔμεινε παράλυτος. Σπεύσας δὲ πρὸς τὸν Ἅγιον καὶ ζητήσας συγχώρησιν διὰ τὴν ἁμαρτίαν, ἔτυχε ταύτης καὶ μετ’ ὀλίγας ἡμέρας ἡ χείρ του ἰατρεύθη.
Ὁμοίως καὶ εἰς τὴν Πάργαν καταστηματάρχης τις, θελήσας νὰ πωλήσῃ μερικὸν ἐμπόρευμα τὴν Κυριακήν, ἔπαθε παράλυσιν τῆς χειρός του, ἀφοῦ δὲ ὡμολόγησε τὴν ἁμαρτίαν του ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου, εἶδε τὴν ποθουμένην τῆς χειρός του ἴασιν.
Εἰς τὸ Ξηρόμερον μία γυνὴ ἐζύμωσε τὴν Κυριακήν. Ἀφοῦ δὲ ἐξήγαγεν ἀπο τὸν φοῦρνόν της ἐψημένους τοὺς ἄρτους εἶδε τούτους ἐρυθρούς, ὡσὰν νὰ τοὺς εἶχε ζυμώσει μὲ αἷμα. Ὅθεν προσδραμοῦσα εἰς τὸν Ἅγιον καὶ πεσοῦσα πρὸ τῶν ποδῶν αὐτοῦ ἔλαβε τὴν συγχώρησιν, καὶ ἔκτοτε δὲν εἰργάζετο πλέον ἡμέραν Κυριακήν. Εἰς ἄλλα δὲ μέρη, ὅπου δὲν ἐδόθη ὁ πρέπων σεβασμὸς εἰς τὴν τοιαύτην ἐντολὴν τοῦ Ἁγίου, πολλὰ σημεῖα ἐγένοντο. Καὶ βοῦς ἔθανε τινὸς παρακούσαντος καὶ ἡμίονος ἄλλου τινὸς καὶ ἕτερος ἐδαιμονίσθη, ἄλλος δὲ εὗρε τὸ τέκνὸν του νεκρόν.
Εἰς χωρίον τῆς Καστοριᾶς, ὀνομαζόμενον Σέλτζα, μία γυνή, τρέφουσα εὐλάβειαν πρὸς τὸν Ἅγιον, ἔλαβε τὸ ὕδωρ διὰ τοῦ ὁποίου ἔνιψέ ποτε τὸ πρόσωπόν του ὁ Ἅγιος καὶ διεφύλαξεν αὐτὸ ἐντὸς ὑαλίνου δοχείου. Καὶ ὢ τοῦ θαύματος! Ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ ὕδατος ἐφύτρωσεν ἕν χόρτον μὲ δύο μόνον φύλλα, τὸ ὁποῖον ηὐξήθη καὶ ἡπλώθη εἰς ὅλην τὴν ἐπιφάνειαν τοῦ ὕδατος τούτου, χωρὶς νὰ ἔχῃ ρίζαν. Καὶ τὸ χρῶμα αὐτοῦ οὐδόλως ἤλλαξεν, ἀλλ’ ἔμεινε δροσερὸν ἐπὶ ἕνα ὁλόκληρον χρόνον, πάντες δὲ ὅσοι τὸ ἔβλεπον, ἐθαύμαζον. Καὶ τὸ ὕδωρ πολλοὺς ἀσθενεῖς ἐθεράπευσεν, ὅπως ἔλεγεν ἡ γυνὴ αὕτη.