Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος Νέος Ἱερομάρτυς καὶ Ἰσαπόστολος ΚΟΣΜΑΣ, ὁ ἐν Ἀλβανίᾳ μαρτυρήσας κατὰ τὸ ἔτος ͵αψοθ’ (1779) ἀγχόνῃ τελειοῦται.

Ἀγαρηνός τις, ἐξ ἐκείνων οἵτινες ἐθανάτωσαν τὸν Ἅγιον, ἔλαβε τὸ ἐπανωκαλύμμαυχον αὐτοῦ καὶ ἐπιστρέψας εἰς τὸν χότζαν ἐτοποθέτησε τοῦτο ἐπὶ τῆς κεφαλῆς του, περιγελῶν τὸν Ἅγιον. Εὐθὺς δέ, δαιμονισθείς, ἀπέρριψε τὰ ἐνδύματά του καὶ ἔτρεχε γυμνός, φωνάζων ὅτι αὐτὸς ἐθανάτωσε τὸν ἀσκητήν. Τοῦτο μαθὼν ὁ πασᾶς ἐπρόσταξε καὶ τὸν ἔκλεισαν εἰς τὴν φυλακήν, ὅπου κακὴν κακῶς ἐτελεύτησεν.

Ἀφοῦ ὁ Ἅγιος ἔκαμε τὴν τελευταίαν αὐτοῦ διδασκαλίαν εἰς τὸ ὡς ἄνω χωρίον Κολικόντασι, ἀφῆκεν ἐκεῖ, κατὰ τὴν συνήθειάν του, ἕνα Σταυρὸν ἑστημένον εἰς τὴν γῆν. Καὶ μετὰ τὴν τελευτὴν αὐτοῦ, οἱ Χριστιανοὶ ἔβλεπον καθ’ ἑκάστην νύκτα φῶς οὐράνιον, τὸ ὁποῖον ἔλαμπεν ἄνωθεν τοῦ Σταυροῦ. Ὅθεν, κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς ἑορτῆς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, μετέβησαν οἱ Ἱερεῖς μετὰ τοῦ πλήθους τῶν Χριστιανῶν καὶ παρέλαβον τὸν Σταυρὸν ἐκεῖνον, τὸν ὁποῖον λιτανεύσαντες μετ’ εὐλαβείας μετέφεραν καὶ ἔστησαν ὄπισθεν τοῦ ἁγίου Βήματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Μοναστηρίου, πλησίον τοῦ τάφου τοῦ Ἁγίου εἰς παντοτεινὴν ἐνθύμησιν τοῦ θαύματος.

Ὅταν δὲ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἔλαβον τὴν πλήρη ἐλευθερίαν ἀπὸ τὸν πασᾶν, ἔκαμαν ἀνακομιδὴν τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου [10] καί τινες ἐξ αὐτῶν παρέλαβον μέρη τούτου καὶ διεσκορπίσθησαν εἰς διαφόρους τόπους. Πολλοὶ τότε ἀσθενεῖς ἐκ τῶν τόπων αὐτῶν ἔλαβον τὴν ἴασιν τῶν ἀσθενειῶν των διὰ τῶν ἁγίων ἐκείνων λειψάνων. Δύο δὲ μαθηταὶ τοῦ Ἁγίου μεταβάντες εἰς τὴν νῆσον τῆς Ναξίας [Νάξου], ἵνα ἀναγγείλουν τὰ τοῦ μαρτυρίου αὐτοῦ εἰς τὸν ἐκεῖ σχολάρχην ἱεροδιδάσκαλον Χρύσανθον, τὸν αὐτάδελφον τοῦ Ἁγίου, ἔτυχε νὰ ἔχουν μεθ’ ἑαυτῶν ὀλίγας τρίχας ἀπὸ τὸ γένειον τοῦ Ἁγίου [11]. Τὰς ὁποίας μετ’ εὐλαβείας λαβοῦσα γυνή τις ἐκ τοῦ ὀνομαζομένου Νεοχωρίου, καὶ ἥτις ὑπέφερεν ἀπὸ βαρυτάτην θανατηφόρον ἀσθένειαν, ὤ τοῦ θαύματος! εὐθὺς ἠσθάνθη παράδοξον δύναμιν καὶ μετ’ ὀλίγον ἐπανῆλθε καὶ πάλιν τελείως ἡ ὑγεία της.

Ἀλλὰ καὶ πολλαὶ στεῖραι γυναῖκες λαμβάνουσαι ἐπὶ τεσσαράκοντα ἡμέρας χῶμα ἀπὸ τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου μετ’ εὐλαβείας καὶ πίστεως ἐπιτυγχάνουν τῆς παρακλήσεως τοῦ νὰ γεννοῦν τέκνα, μὲ τὴν χάριν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ διὰ πρρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου του Ἱερομάρτυρος καὶ Ἰσαποστόλου Κοσμᾶ, οὗ ταῖς πρεσβείαις ἀξιωθείημεν τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἀμήν.

            

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ


Ὑποσημειώσεις

[1] Πιθανῶς τὰ Δωδεκάνησα ἢ τὰς Κυκλάδας, ὅπου ἐδίδασκεν ὁ ἀδελφός του.

[2] Ἡ πόλις καὶ ἡ νῆσος Λευκάς.

[3] Κορυφοὶ καὶ Κορυφώ· ὀνομασία τῆς νήσου καὶ τῆς πόλεως Κερκύρας κατὰ τοὺς Βυζαντινοὺς χρόνους.

[4] Καβάϊα· πόλις τῆς Ἀλβανίας πλησίον τοῦ Δυρραχίου.

[5] Λυκούρσιον· τοποθεσία τῆς Ἀλβανίας βορειοανατολικῶς τῆς πόλεως τῶν Ἁγίων Σαράντα.

[6] Πιθανῶς πρόκειται περὶ τῆς Κορυτσᾶς, πόλεως τῆς Β. Ἠπείρου.

[7] Ρώσους.

[8] Ρωσίαν.

[9] Βεράτιον· κωμόπολις τῆς σημερινῆς Ἀλβανίας, εἰς τὴν ἐνδοχώραν τοῦ Αὐλῶνος, ὅπου καὶ πετρελαιοπηγαί.

[10] Ἐν τῇ θέσει ταύτῃ, μετὰ τὴν ἀνακομιδὴν τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου, ἀνηγέρθη Ναὸς ἐπ’ ὀνόματι τούτου τιμώμενος, διὰ κοινῆς μὲν συνδρομῆς, πρωτοβουλίᾳ δὲ τοῦ Ἀλῆ πασᾶ τῶν Ἰωαννίννων, ὅστις ἐχάρισεν εἰς τὸν Ναὸν καὶ ἱκανὰς γαίας, διότι προεῖπεν εἰς αὐτὸν ὁ Ἅγιος τὴν μέλλουσαν δόξαν του καὶ προσδιώρισε καὶ τὸν καιρόν, καθ’ ὃν ἔμελλε νὰ δοξασθῇ, εἰς μίαν τριακονταετίαν, τὰ ὁποῖα εἶδεν ἐντελῶς πραγματοποιούμενα. Τὴν δὲ σεβασμίαν τοῦ Ἁγίου Κάραν λαβὼν ὁ ἴδιος ὁ Ἀλῆ καὶ καταθέσας εἰς χρυσαργυρᾶν θήκην, παρέδωκεν εἰς τὴν σύζυγον αὐτοῦ Βασιλικήν, ἥτις διετήρει αὐτὴν μετὰ τῶν ἄλλων ἱερῶν Εἰκόνων προσφέρουσα τὸ αὐτὸ σέβας· τὴν χρυσαργυροθήκην δὲ ἐκείνην ἀνοίξας ἡμέραν τινὰ ὁ πασᾶς, καὶ ἀσκαρδαμυκτὶ θεωρῶν τοῦ Ἁγίου τὴν Κάραν, παρόντων καὶ ἄλλων, εἶπε τὰ ἑξῆς· «Ὦ ἁγία Κεφαλή, ὅσα μοὶ εἶπες εἰς τὸ Τεπελένι ὅλα μοὶ τὰ ἔδωκεν ὁ Θεός· ἀληθῶς εἶσαι Ἅγιος καὶ παρὰ Θεοῦ ἀπεσταλμένος, λυποῦμαι δὲ πολὺ διότι δὲν ἐνεθυμήθην νὰ σὲ ἐρωτήσω τότε καὶ ποῖον τέλος θὰ λάβω». Τὸ δὲ περὶ τῆς προφητικῆς χάριτος ἣν εἶχε παρὰ Θεοῦ ὁ βιογραφούμενος Ἅγιος, ἐπισφραγίζεται καὶ ἐκ τούτου, ὅτι διερχόμενος ποτὲ τὰ ὄρη τῶν Καλαβρυτῶν χάριν τοῦ κηρύγματος, ἔστη καὶ εἶπε θεωρῶν αὐτά· «Εὐλογημένα τὰ ὄρη ταῦτα, ἅτινα θέλουν σώσει ἐντὸς ὀλίγου ἀπείρους ψυχάς». Προέλεγε δὲ οὕτω τὴν Ἐπανάστασιν, τοὺς ἐντεῦθεν καταδιωγμοὺς καὶ ὅτι ἔμελλον ἐκεῖ νὰ καταφύγωσι πληθὺς γυναικοπαίδων ὅπως σωθῶσι, τοῦθ’ ὅπερ καὶ ἐγένετο.

[11] Τὰς τρίχας ταύτας, ὡς ὑποσημειοῖ ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, πιθανῶς οἱ μαθηταί του ἔλαβον πρὸ τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ λειψάνου του, ὅταν τὸ ἐξέθαψαν διὰ νὰ τὸ ἀσπασθοῦν.