Γυμνώσαντες δὲ οἱ δήμιοι τὸ ἅγιον αὐτοῦ λείψανον, ἔσυραν τοῦτο πρὸς τὸν ποταμὸν καὶ ἀφοῦ ἔδεσαν μίαν βαρεῖαν πέτραν εἰς τὸν λαιμὸν ἔρριψαν ἐντὸς τοῦ ὕδατος. Οἱ δὲ Χριστιανοί, μαθόντες ταῦτα, ἔτρεξαν εὐθὺς διὰ νὰ ἀνασύρουν ἀπὸ τὸν ποταμὸν τὸ ἅγιον λείψανον. Ἀλλ’ ἂν καὶ ἠρεύνησαν μὲ δίκτυα καὶ μὲ ἄλλους τρόπους, δὲν ἠδυνήθησαν νὰ ἀνεύρουν τοῦτο. Πλὴν ὅμως, μετὰ τρεῖς ἡμέρας, Ἱερεύς τις εὐλαβής, παπᾶ-Μᾶρκος ὀνομαζόμενος, ἐφημέριος τοῦ Μοναστηρίου τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῶν Εἰσοδίων τοῦ ὀνομαζομένου τῆς Ἀρδευούσης, κειμένου πλησίον τοῦ χωρίου Κολικόντασι, εἰσελθὼν εἰς λέμβον καὶ ποιήσας τὸ σημεῖον τοῦ σταυροῦ, ἔπλεεν εἰς τὸν ποταμόν, ἐρευνῶν. Καὶ μετ’ ὀλίγον, ὢ τοῦ θαύματος! εἶδε τὸ ἅγιον λείψανον, τὸ ὁποῖον ἔπλεεν ἐπάνω εἰς τὰ ὕδατα, ὄρθιον, ὡσὰν νὰ ἦτο ζωντανόν. Ὅθεν ἔσπευσεν ἐν τῷ ἅμᾳ, ἐνηγκαλίσθη τοῦτο καὶ τὸ ἀνέσυρεν. Εὐθὺς δὲ ὡς ἀνεσήκωσε τοῦτο, αἷμα πολὺ ἔρρευσεν ἀπὸ τὸ μελίρρυτον στόμα τοῦ Ἁγίου ἐντὸς τοῦ ποταμοῦ, ἐνδύσας δὲ τὸ σεπτὸν αὐτοῦ λείψανον μὲ τὸ ράσον του, μετέφερεν αὐτὸ εὐλαβῶς εἰς τὸ ὡς ἄνω Μοναστήριον τῆς Θεοτόκου καὶ ἐνεταφίασεν ἐντίμως ὄπισθεν τοῦ Ἁγίου Βήματος. Μετὰ δὲ τὴν τελευτὴν τοῦ Ἁγίου τούτου Νέου Ἱερομάρτυρος ταῦτα τὰ θαυμάσια ἠκολούθησαν.
Ὁ Κοὺρτ πασᾶς μετενόησε βαθέως, διότι ἐξηπατήθη καὶ δι’ ἓν μάταιον κέρδος ἐθανάτωσε τὸν ἀθῷον τοῦτον καὶ εἰρηνικὸν ἄνθρωπον. Ὅθεν διεμήνυσεν εἰς τὸν χότζαν του νὰ ἐλευθερώσῃ τοὺς Μοναχούς, οἵτινες εἶχον συνοδεύσει τὸν Ἅγιον, τοὺς ὁποίους ἐκράτει πρὸς φύλαξιν, καὶ νὰ μεταβοῦν οὗτοι καὶ νὰ διαμένουν εἰς τό, ὡς ἐλέχθη, Μοναστήριον τῆς Θεοτόκου. Οὗτοι, πράγματι, μεταβάντες ἐκεῖ, εὗρον ἐνταφιασμένον τὸ ἅγιον λείψανον καὶ ἵνα λάβουν μεγαλυτέραν τὴν ἐντύπωσιν ἐκ τοῦ μαρτυρίου αὐτοῦ, ἐξέθαψαν τοῦτο, ὁμοῦ μετ’ ἄλλων Ἱερέων καὶ Χριστιανῶν. Καὶ τότε εἶδον τοῦτο τὸ θαυμάσιον. Ἂν καὶ τὸ ἅγιον λείψανον εὑρίσκετο ἐπὶ τρεῖς ἡμέρας ἐντὸς τῶν ὑδάτων τοῦ ποταμοῦ, καθὼς ὁ Ἰωνᾶς ἐντὸς τῆς κοιλίας τοῦ κήτους, ὅμως οὐδεμίαν ἀλλοίωσιν ἢ δυσοσμίαν εἶχεν, ἀλλ’ εὐωδίαζεν ὁλόκληρον καὶ ἐφαίνετο ὡσὰν νὰ ἐκοιμᾶτο. Καὶ ἀφοῦ ἠσπάσθησαν τοῦτο μὲ βαθεῖαν εὐλάβειαν, τὸ ἐνεταφίασαν πάλιν.
Ἐκείνην δὲ τὴν στιγμὴν ἔτυχε νὰ εὑρίσκεται ἐκεῖ δαιμονιζομένη τις γυνή, ἥτις ἀπὸ τόπους μακρινοὺς ἠκολούθει τὸν Ἅγιον ζῶντα, ποθοῦσα τὴν θεραπείαν της. Εὐθὺς δὲ ὡς εἶδεν ἀνοιγόμενον τὸν τάρον τοῦ Ἁγίου ἐταράχθη σφόδρα ἀπὸ τὸ δαιμόνιον, μετ’ ὀλίγον δὲ ἰατρεύθη τελείως, δοξάζουσα τὸν Θεὸν καὶ τὸν Ἅγιον.