Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος Νέος Ἱερομάρτυς καὶ Ἰσαπόστολος ΚΟΣΜΑΣ, ὁ ἐν Ἀλβανίᾳ μαρτυρήσας κατὰ τὸ ἔτος ͵αψοθ’ (1779) ἀγχόνῃ τελειοῦται.

Καὶ οὕτω ὁ ἐνάρετος καὶ εὐλογημένος Ἅγιος Κοσμᾶς, ἵνα μὴ γίνῃ αἴτιος σκανδάλων καὶ ταραχῶν, ἀναχωρήσας ἐκεῖθεν μετέβη εἰς τὸ ἀντίκρυ τῆς Κερκύρας μέρος τῆς Στερεᾶς, ἤτοι τῆς Ἀλβανίας, ὀνομαζόμενον Ἅγιοι Σαράντα. Ἐκεῖ ἐδίδασκε τοὺς Χριστιανοὺς περιπατῶν καὶ διερχόμενος ἀπὸ τὰς βαρβάρους ἐκείνας ἐπαρχίας, ὅπου ἐκινδύνευε νὰ ἀπολεσθῇ τελείως ἡ εὐσέβεια καὶ ἡ χριστιανικὴ ζωὴ ἕνεκα τῆς ἀμαθείας, εἰς τὴν ὁποίαν εὑρίσκοντο οἱ ἐκεῖ Χριστιανοί, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ πολλὰ κακὰ τὰ ὁποῖα εἶχον καταπνίξει τούτους, ἤτοι φόνους, κλοπὰς καὶ ἄλλας μυρίας παρανομίας, τόσον ὥστε παρ’ ὀλίγον νὰ ἦσαν χειρότεροι κατὰ τὰς κακίας καὶ τὰ ἁμαρτήματα ἀπὸ τοὺς ἀσεβεῖς.

Καὶ εἰς τούτων τῶν Χριστιανῶν τὰς διεφθαρμένας καὶ ἐξηγριωμένας καρδίας ἐμφυτεύσας τὸν σπόρον τοῦ θείου λόγου ὁ ἱερὸς Κοσμᾶς, κατώρθωσε, συνεργούσης τῆς θείας χάριτος, νὰ ἐπιτύχῃ καρπὸν ἀγλαόν. Διότι τοὺς ἀγρίους αὐτοὺς ἡμέρευσε, τοὺς λῃστὰς κατεπράϋνε, τοὺς ἀσπλάγχνους καὶ ἀνελεήμονας ἀνέδειξεν εὐσπλάγχνους καὶ ἐλεήμονας, τοὺς ἀνευλαβεῖς μετέφερεν εἰς τὴν εὐσέβειαν, τοὺς ἀμαθεῖς καὶ ἀγροίκους ἐμόρφωσεν εἰς τὰ θεῖα γράμματα καὶ ἐνουθέτησε νὰ προσέρχωνται εἰς τὰς ἱερὰς Ἀκολουθίας καὶ ἅπαντας ἐν γένει τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἐπέστρεψεν εἰς βαθεῖαν μετάνοιαν καὶ τελειοποίησιν, εἰς σημεῖον ὥστε ἅπαντες οἱ Χριστιανοὶ ἔλεγον, ὅτι εἰς τὸν καιρόν των ἀνεφάνη εἷς νέος Ἀπόστολος.

Παντοῦ δὲ ὁπόθεν διῆλθεν ἵδρυσε σχολεῖα διὰ τοῦ μέσου τῆς διδασκαλίας αὐτοῦ, τόσον ἀνώτερα ὅσον καὶ κοινά, ἵνα φοιτοῦν εἰς αὐτὰ τὰ παιδία καὶ μανθάνουν δωρεὰν τὰ ἱερὰ γράμματα καὶ ἐκ τούτων νὰ ἑδραιώνωνται εἰς τὴν πίστιν καὶ τὴν εὐσέβειαν, ὡς καὶ νὰ καθοδηγοῦνται εἰς τὴν ἐνάρετον ζωὴν καὶ πολιτείαν. Κατέπεισε δὲ τοὺς πλουσίους καὶ ἠγόρασαν ὑπὲρ τὰς τέσσαρας χιλιάδας χαλκίνας κολυμβήθρας καὶ ἀφιέρωσε ταύτας εἰς τὰς Ἐκκλησίας εἰς μνημόσυνόν των, ἵνα βαπτίζωνται κατὰ τὸν τύπον τοῦ Μυστηρίου τὰ παιδιὰ τῶν Χριστιανῶν. Ὁμοίως κατέπεισε τοὺς ἔχοντας τὰ μέσα καὶ ἠγόρασαν βιβλία Πατερικὰ καὶ τοιαῦτα μὲ χριστιανικὰς διδασκαλίας, κομβοσχοίνια, μικροὺς σταυρούς, καλύμματα τῆς κεφαλῆς καὶ κτένια, ἐκ τῶν ὁποίων τὰ μὲν βιβλία διένειμεν εἰς ἐκείνους, οἵτινες ἐπεθύμουν τὴν μάθησιν, τὰ δὲ καλύμματα, ὑπὲρ τὰς τεσσαράκοντα χιλιάδας, εἰς τὰς γυναῖνας, ἵνα σκεπάζουν τὴν κεφαλήν των καὶ τὰ κτένια εἰς ἐκείνους, οἵτινες ὑπέσχοντο νὰ ἀφήσουν τὸ γένειον καὶ νὰ διάγωσι βίον ἐνάρετον καὶ χριστιανικόν. Τὰ δὲ κομβοσχοίνια καὶ σταυρίδια διένειμεν εἰς τὸν πολὺν λαὸν διὰ νὰ συγχωρῶσι τοὺς ἀγοράσαντας.


Ὑποσημειώσεις

[1] Πιθανῶς τὰ Δωδεκάνησα ἢ τὰς Κυκλάδας, ὅπου ἐδίδασκεν ὁ ἀδελφός του.

[2] Ἡ πόλις καὶ ἡ νῆσος Λευκάς.

[3] Κορυφοὶ καὶ Κορυφώ· ὀνομασία τῆς νήσου καὶ τῆς πόλεως Κερκύρας κατὰ τοὺς Βυζαντινοὺς χρόνους.

[4] Καβάϊα· πόλις τῆς Ἀλβανίας πλησίον τοῦ Δυρραχίου.

[5] Λυκούρσιον· τοποθεσία τῆς Ἀλβανίας βορειοανατολικῶς τῆς πόλεως τῶν Ἁγίων Σαράντα.

[6] Πιθανῶς πρόκειται περὶ τῆς Κορυτσᾶς, πόλεως τῆς Β. Ἠπείρου.

[7] Ρώσους.

[8] Ρωσίαν.

[9] Βεράτιον· κωμόπολις τῆς σημερινῆς Ἀλβανίας, εἰς τὴν ἐνδοχώραν τοῦ Αὐλῶνος, ὅπου καὶ πετρελαιοπηγαί.

[10] Ἐν τῇ θέσει ταύτῃ, μετὰ τὴν ἀνακομιδὴν τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου, ἀνηγέρθη Ναὸς ἐπ’ ὀνόματι τούτου τιμώμενος, διὰ κοινῆς μὲν συνδρομῆς, πρωτοβουλίᾳ δὲ τοῦ Ἀλῆ πασᾶ τῶν Ἰωαννίννων, ὅστις ἐχάρισεν εἰς τὸν Ναὸν καὶ ἱκανὰς γαίας, διότι προεῖπεν εἰς αὐτὸν ὁ Ἅγιος τὴν μέλλουσαν δόξαν του καὶ προσδιώρισε καὶ τὸν καιρόν, καθ’ ὃν ἔμελλε νὰ δοξασθῇ, εἰς μίαν τριακονταετίαν, τὰ ὁποῖα εἶδεν ἐντελῶς πραγματοποιούμενα. Τὴν δὲ σεβασμίαν τοῦ Ἁγίου Κάραν λαβὼν ὁ ἴδιος ὁ Ἀλῆ καὶ καταθέσας εἰς χρυσαργυρᾶν θήκην, παρέδωκεν εἰς τὴν σύζυγον αὐτοῦ Βασιλικήν, ἥτις διετήρει αὐτὴν μετὰ τῶν ἄλλων ἱερῶν Εἰκόνων προσφέρουσα τὸ αὐτὸ σέβας· τὴν χρυσαργυροθήκην δὲ ἐκείνην ἀνοίξας ἡμέραν τινὰ ὁ πασᾶς, καὶ ἀσκαρδαμυκτὶ θεωρῶν τοῦ Ἁγίου τὴν Κάραν, παρόντων καὶ ἄλλων, εἶπε τὰ ἑξῆς· «Ὦ ἁγία Κεφαλή, ὅσα μοὶ εἶπες εἰς τὸ Τεπελένι ὅλα μοὶ τὰ ἔδωκεν ὁ Θεός· ἀληθῶς εἶσαι Ἅγιος καὶ παρὰ Θεοῦ ἀπεσταλμένος, λυποῦμαι δὲ πολὺ διότι δὲν ἐνεθυμήθην νὰ σὲ ἐρωτήσω τότε καὶ ποῖον τέλος θὰ λάβω». Τὸ δὲ περὶ τῆς προφητικῆς χάριτος ἣν εἶχε παρὰ Θεοῦ ὁ βιογραφούμενος Ἅγιος, ἐπισφραγίζεται καὶ ἐκ τούτου, ὅτι διερχόμενος ποτὲ τὰ ὄρη τῶν Καλαβρυτῶν χάριν τοῦ κηρύγματος, ἔστη καὶ εἶπε θεωρῶν αὐτά· «Εὐλογημένα τὰ ὄρη ταῦτα, ἅτινα θέλουν σώσει ἐντὸς ὀλίγου ἀπείρους ψυχάς». Προέλεγε δὲ οὕτω τὴν Ἐπανάστασιν, τοὺς ἐντεῦθεν καταδιωγμοὺς καὶ ὅτι ἔμελλον ἐκεῖ νὰ καταφύγωσι πληθὺς γυναικοπαίδων ὅπως σωθῶσι, τοῦθ’ ὅπερ καὶ ἐγένετο.

[11] Τὰς τρίχας ταύτας, ὡς ὑποσημειοῖ ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, πιθανῶς οἱ μαθηταί του ἔλαβον πρὸ τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ λειψάνου του, ὅταν τὸ ἐξέθαψαν διὰ νὰ τὸ ἀσπασθοῦν.