Ὁ δὲ Ἅγιος φθάνων εἰς γῆρας βαθύ, ἕως ἐνενήκοντα ἐτῶν, καὶ γνωρίζων ἐκ θείας ἀποκαλύψεως ὅτι ἦλθεν ὁ καιρὸς νὰ ἀπέλθῃ πρὸς τὸν ποθούμενον Χριστόν, ἐσύναξεν ὅλην τὴν ἀδελφότητα καὶ ἐφανέρωσε τοῦτο εἰς αὐτοὺς παραγγέλλων εἰς πάντας νὰ φυλάττουν ἀκριβῶς τοὺς Κανόνας τῆς μοναδικῆς πολιτείας καὶ νὰ ἀγωνίζωνται μὲ κάθε τρόπον διὰ νὰ ἀξιωθοῦν τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν· οἱ δὲ ἀδελφοὶ ἔκλαιον ὅλοι καὶ ἐκόπτοντο, τὴν ὀρφανίαν τοῦ τοιούτου πατρὸς ὀδυρόμενοι· μάλιστα δὲ δύο ἀδελφοί, οἱ ὁποῖοι ἀπὸ ἀγνωσίαν των τὸν ὠνείδιζον πρότερον, ἐθρήνουν ἀπαρηγόρητα ζητοῦντες παρ’ αὐτοῦ τὴν συγχώρησιν. Ὁ δὲ Ἅγιος νουθετήσας αὐτοὺς τοὺς παρηγόρησε καὶ εὐλογήσας αὐτοὺς εἶπε πρὸς τοὺς προεστῶτας· «Ζητήσατε, ἀδελφοί μου, ὅ,τι πνευματικὸν ζήτημα θέλετε παρὰ τῆς ἐμῆς ταπεινότητος, πρὶν παραδώσω τὸ πνεῦμά μου εἰς τὸν Κύριον». Καὶ ἀπεκρίθησαν ἅπαντες· «Θέλομεν, πάτερ παναγιώτατε, νὰ μᾶς δώσῃς ἐγγράφως τὰς θείας σου εὐχάς, διὰ νὰ ἀναγινώσκωνται εἰς τὸν τάφον κάθε ἀδελφοῦ, ὅταν ἀποθάνῃ, καὶ νὰ λαμβάνῃ τὴν λύσιν τῶν ἁμαρτημάτων, ἅτινα ὡς ἄνθρωπος ἥμαρτεν». Ὁ δὲ Ἅγιος, ὑπήκοος ὢν καὶ μέχρι τέλους, δὲν παρεῖδε τὴν αἴτησίν των, ἀλλὰ κάμνων προσευχὴν εἰς τὸν Θεὸν μετὰ θερμῶν δακρύων διὰ νὰ γίνῃ τὸ αἴτημά των, εἶπε πρὸς τὸν μαθητήν του Ἰωάσαφ· «Τέκνον, γράψον εἰς χάρτην τὰ λεγόμενα, διὰ νὰ μείνουν εἰς τοὺς ἀδελφοὺς παρηγορία παντοτεινή».
Ἀφοῦ ἔγραψεν ὁ Ἰωάσαφ τὰς συγχωρητικὰς εὐχάς, εἶπεν ὁ Ἅγιος εἰς αὐτόν· «Ἐγὼ μὲν ἀπέρχομαι πρὸς τὸν ποθούμενον Θεόν, σὺ δέ, τέκνον, ὕπαγε εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ κάμε ὅσα σοὶ παρήγγειλα καὶ ἐκεῖ θέλεις λάβει καὶ τὸν στέφανον τοῦ μαρτυρίου, ἵνα χαίρης αἰωνίως εἰς τὰ οὐράνια». Ἔπειτα λαβὼν συγχώρησιν ἀπὸ ὅλην τὴν ἀδελφότητα ἐκοινώνησε τὰ Ἄχραντα Μυστήρια καὶ οὕτω παρέδωκε τὴν μακαρίαν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ τῇ ἑνδεκάτῃ τοῦ Αὐγούστου μηνός. Οἱ δὲ ἀδελφοὶ ὅλοι ἔκλαιον τὴν στέρησιν τοῦ καλοῦ ποιμένος· καὶ ὅσοι πατέρες τὸ ἔμαθαν εἰς τὰς Σκήτας καὶ εἰς τὰ Μοναστήρια ἔδραμον διὰ νὰ ἀσπασθοῦν τὸ ἱερόν του λείψανον· συναχθέντες δὲ πλῆθος πολύ, ἔκαμαν ὁλονύντιον ἀγρυπνίαν, καὶ τὸ πρωῒ μετὰ παρουσίας πολλῆς ἐνεταφίασαν εὐλαβῶς τὸν λαμπρὸν φωστῆρα τῆς Οἰκουμένης, τὸν στερεὸν λίθο τῆς ὑπομονῆς, τὸν καρτερικώτατον ἐν τοῖς κινδύνοις καὶ πειρασμοῖς, τὸν δοκιμασθέντα ὡς χρυσὸς ἐν καμίνῳ καὶ ὑπομείναντα τὰ πάντα διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Κυρίου.