Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου ΝΗΦΩΝΟΣ, τοῦ ἐν τῇ κατὰ τὸν Ἄθω κονοβιακῇ Μονῇ τοῦ Ἁγίου Διονυσίου ἀσκήσαντος καὶ γενομένου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ἐν ἔτει ͵αυξ’ (1460) ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος.

Λαβόντες δὲ αὐτὸ εἰς τοὺς ὤμους των μὲ τὴν θήκην ἦλθον ὁμοῦ μὲ τοὺς ἐπισήμους ἄρχοντας εἰς τὸ Μοναστήριον τοῦ Ντάλου καὶ ἔβαλον τὸ ἅγιον λείψανον ἐπάνω εἰς τὸν τάφον τοῦ Ραδούλου, ἔκαμαν δὲ ἐκεῖ ὁλονύκτιον ἀγρυπνίαν, δεόμενοι θερμῶς τοῦ Ἁγίου νὰ συγχωρήσῃ τὸ ἀνόμημα τοῦ ἐλεεινοῦ Ραδούλου.

Ἐν δὲ τῷ μέσῳ τῆς νυκτός, ἐνῷ ἠγρύπνουν, ἀπεκοιμήθη ὁ ἐξουσιαστὴς Νεάγκος καὶ βλέπει εἰς τὸ ὅραμά του ὅτι ἤνοιξεν ὁ τάφος τοῦ Ραδούλου, καὶ ἐφάνη τὸ σῶμά του κατάμαυρον, ἔτρεχε δὲ ἀπὸ ὅλα του τὰ μέλη πύον καὶ ἐξῆλθε δυσωδία ἀνείκαστος καὶ ὅτι μὴ δυνάμενος νὰ ὑποφέρῃ ταύτην, παρεκάλει τὸν Ἅγιον νὰ κάμῃ ἔλεος εἰς ἐκεῖνον τὸν ταλαίπωρον Ράδουλον. Παρευθὺς τότε βλέπει ὅτι ἔτρεχεν ἀπὸ τὴν θήκην τοῦ ἁγίου λειψάνου ὡς μία βρύσις, καὶ ὅτι ὁ Ἅγιος ἔπλυνεν ὅλον τὸ βρωμερὸν ἐκεῖνο σῶμα τοῦ Ραδούλου καὶ τὸ ἔκαμεν ὡραιότατον καὶ λαμπρότατον καὶ οὕτως ἔκλεισε πάλιν ὁ τάφος τοῦ Ραδούλου, ὁ δὲ Ἅγιος ἐπῆγε πλησίον καὶ τοῦ εἶπεν· «Ἰδού, τέκνον, ὅτι ἐπήκουσα τὴν δέησίν σου, μόνον σοῦ παραγγέλλω νὰ εἰρηνεύῃς πάντοτε μὲ τὸν λαόν σου καὶ νὰ ἀποστείλῃς εἰς τὸ Μοναστπήριόν μου τὸ λείψανόν μου εἰς παρηγορίαν τῶν ἀδελφῶν, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται ἐκεῖ», ἔπειτα δὲ ἐπῆγε καὶ ἐμβῆκε πάλιν εἰς τὸ κιβώτιον. Ὁ δὲ θεοφιλὴς Νεάγκος ἐξυπνήσας ἔμεινεν ὡς ἐκστατικὸς ὥραν πολλήν, συλλογιζόμενος ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα εἶδεν, ἐλθὼν δὲ εἰς ἑαυτὸν ἐφώναξε μεγαλοφώνως· «Δόξα σοι, Βασιλεῦ ἐπουράνιε, ὁ δοξάσας τὸν δοῦλόν σου τὸν ἠγαπημένον Ἅγιον Νήφωνα μὲ δόξαν ἀνεκλάλητον». Τότε ἔπαυσαν αἱ ψαλμῳδίαι καὶ διηγήθη ὁ αὐθέντης εἰς ὅλους ἐκεῖνα ὅσα εἶδεν εἰς τὸ ὅραμά του καὶ ἐδόξασαν ἅπαντες τὸν Θεόν. Τὸ δὲ πρωΐ, ὅταν ἔγινεν ἡ θεία λειτουργία, συνήχθησαν καὶ ἀπὸ τὰς ἔξω χώοας τῆς Βλαχίας πλῆθος πολύ, φέροντες μαζί των καὶ ἀναριθμήτους ἀσθενεῖς, οἱ ὁποῖοι ἠσπάζοντο τὸν Ἅγιον μετὰ δακρύων καὶ πίστεως καὶ ἐλάμβανον τὴν ὑγείαν των· χωλοὶ ἀνωρθοῦντο, τυφλοὶ ἀνέβλεπον, οἱ ἀπὸ παροξυσμοὺς βασανιζόμενοι ἐθεραπεύοντο, καὶ σχεδὸν κάθε ἀσθένεια ἐδιώκετο ἀπὸ ἐκείνους ὅσοι προσέτρεχον εἰς τὸν Ἅγιον μετὰ πίστεως.

Βλέπων δὲ ὁ ἐξουσιαστὴς ὅτι καθ’ ἑκάστην ἐθαυματούργει ὁ Ἅγιος, συνήθροισε σύνοδον τοπικὴν καὶ διώρισαν νὰ ἑορτάζεται ὁ Ἅγιος κατὰ τὴν ἑνδεκάτην τοῦ Αὐγούστου μηνός, εἰς τὴν ὁποίαν ἐκοιμήθη, καὶ συνέθεσαν ὅλην τὴν ἀκολουθίαν του·


Ὑποσημειώσεις

[1] Οὗτος, ὡς ἐν ἀρχῇ εἴπομεν, εἶναι ὁ Ἱερομόναχος Γαβριήλ, ὁ τότε πρῶτος τοῦ Ἁγίου Ὄρους.