Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου ΝΗΦΩΝΟΣ, τοῦ ἐν τῇ κατὰ τὸν Ἄθω κονοβιακῇ Μονῇ τοῦ Ἁγίου Διονυσίου ἀσκήσαντος καὶ γενομένου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ἐν ἔτει ͵αυξ’ (1460) ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος.

Βλέπων δὲ οὗτος ὅτι ὅλαι αἱ προφητεῖαι τοῦ πνευματικοῦ του πατρὸς ἐπληρώθησαν, καὶ συλλογιζόμενος τὰς ἐνθέοις διδασκαλίας του, ἤναψεν ὅλος ἀπὸ θεῖον ἔρωτα καὶ ἐπόθησε νὰ φέρῃ εἰς τὴν Βλαχίαν τὸ ἱερόν του λείψανον, διὰ νὰ εὐλογηθῇ μὲ τὴν παρουσίαν του καὶ αὐτὸς καὶ ὅλος ὁ τόπος ἐκεῖνος, ὅπου ἦτο καταδαμασμένος ἀπὸ τόσας θεϊκὰς πληγάς, ἐξόχως δὲ διὰ νὰ λάβῃ τὴν συγχώρησιν ὁ Ράδουλος, ὅστις ἦτο ὑπὸ τὴν ἀρὰν τοῦ Ἁγίου, καὶ οὕτως ἔγινε δεύτερος Θεοδόσιος· διότι καθὼς ἐκεῖνος διὰ τὴν μητέρα του Εὐδοξίαν ἔφερεν ἀπὸ τὴν Κουκουσὸν τὸ ἱερὸν λείψανον τοῦ Χρυσοστόμου, τοιουτοτρόπως καὶ ὁ θεοσεβέστατος Νεάγκος ἔκαμεν εἰς τὸν θεῖον Νήφωνα τὸν νέον Χρυσόστομον. Ὅθεν ἔστειλε δύο Ἡγουμένους τῶν Μοναστηρίων καὶ δύο ἐπισήμους ἄρχοντας εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, εἰς τὴν ἱερὰν Μονὴν τοῦ Διονυσίου, μὲ γράμματα καὶ χαρίσματα πολλὰ διὰ νὰ φέρουν τὸ ἅγιον λείψανον. Ἐλθόντες δὲ ἐκεῖνοι ἔδωκαν τὰ γράμματα εἰς τὸν Ἡγούμενον τῆς Μονῆς καὶ ἀναγνωσθέντων αὐτῶν εἰς ἐπήκοον πάντων τῶν ἀδελφῶν ἔμειναν ὅλοι ἄφωνοι ὥραν πολλήν.

Τότε εἷς ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς γέροντας εἶπε πρὸς τοὺς ἀπεσταλμένουε· «Σεβασμιώτατοι Καθηγούμενοι καὶ εὐσεβέστατοι ἄρχοντες, ἡμεῖς οὔτε τοῦ αὐθέντου τὸ πρόσταγμα καταφρονοῦμεν, οὔτε πάλιν τολμῶμεν νὰ ἁπλώσωμεν χεῖρα εἰς τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου· καὶ μάλιστα δὲν ὑποφέρομεν νὰ ζημιωθῶμεν οἱ ταλαίπωροι τοιοῦτον θησαυρόν, ὅστις εἶναι ἡ παρηγορία τοῦ Μοναστηρίου μας· ὅτι καθὼς εἰς τὴν ζωήν του ἦτο φύλαξ ἡμῶν σωτήριος, ὁμοίως καὶ τώρα μετὰ θάνατον τὸ ἱερόν του λείψανον μᾶς προξενεῖ μεγάλην παρηγορίαν εἰς κάθε θλῖψιν καὶ στενοχωρίαν, ὅπου μᾶς ἐπέρχονται καθ’ ἑκάστην ἀπὸ τοὺς ἀσεβεῖς, καὶ εἰς ἄλλα μυρία δεινὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα πάσχομεν. Καθὼς καὶ μόνοι σας βλέπετε, εἰς πολὺ δύσβατον καὶ κρημνώδη τόπον κατοικοῦμεν, τελείως ἀπαρηγόρητον, ἄλλην δὲ παρηγορίαν δὲν ἔχομεν, εἰμὴ τὸ ἱερὸν λείψανον τοῦ Ἁγίου Νήφωνος, ὅστις ἠγωνίσθη εἰς τοῦτο τὸ Μοναστήριον, καὶ τώρα νὰ τὸ πάρουν εἰς ἄλλον τόπον παράξενον μᾶς φαίνεται, καὶ λύπη καὶ πόνος ἀνείκαστος θὰ προξενηθῇ εἰς ἡμᾶς». Ἐκεῖνοι δὲ εἶπον· «Ὁσιώτατοι Πατέρες, ἀκούσατέ μας καὶ κάμετε κατὰ τὸν λόγον τοῦ αὐθέντου μας, ἤτοι δώσατε μὲ τὴν εὐχήν σας τὸ ἅγιον λείψανον, καὶ ἐκλέξατε ἐξ ὑμῶν δύο προεστῶτας νὰ ἔλθουν μαζί μας, σᾶς ὑποσχόμεθα δὲ ὅτι θέλει σᾶς στείλει ὁ αὐθέντης μεγάλην βοήθειαν καὶ πολλὰς εὐεργεσίας θέλει κάμει εἰς τὸ Μοναστήριον τοῦτο ἐπιστρέφων ὀπίσω καὶ τὸ ἅγιον λείψανον».


Ὑποσημειώσεις

[1] Οὗτος, ὡς ἐν ἀρχῇ εἴπομεν, εἶναι ὁ Ἱερομόναχος Γαβριήλ, ὁ τότε πρῶτος τοῦ Ἁγίου Ὄρους.