Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου ΝΗΦΩΝΟΣ, τοῦ ἐν τῇ κατὰ τὸν Ἄθω κονοβιακῇ Μονῇ τοῦ Ἁγίου Διονυσίου ἀσκήσαντος καὶ γενομένου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ἐν ἔτει ͵αυξ’ (1460) ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος.

Τότε ὁ θεῖος Νήφων ἀναστενάζων, ἐκ βάθους ψυχῆς εἶπε πρὸς αὐτὸν ὡς εἰς τὸν τυχόντα ἄνθρωπον· «Ράδουλε, οὔτε τὰ χρήματά σου θέλω διὰ τὴν χρείαν μου, οὔτε τὰ ἐνδύματά σου χρειάζομαι διὰ σκέπασμά μου, οὔτε καμμίαν τιμὴν ζητῶ ἀπὸ σέ, μὴ γένοιτο. Ἐνθυμεῖσαι πόσα ἔκαμες νὰ μὲ φέρῃς εἰς τὴν Βλαχίαν, διὰ νὰ σὲ διδάξω τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ. Ἂν λοιπὸν σᾶς ἔκαμα καμμίαν παρανομίαν μαρτύρησέ την· ἐγὼ διωρίσθην ἀπὸ τὸν Κύριόν μου νὰ ἐλέγχω τοὺς παρανόμους, εἰς ταύτην δὲ τὴν παρανομίαν δὲν θέλω συγκοινωνήσει ποτέ, ὅτι κανένας νόμος δὲ τὴν συγχωρεῖ· μόνος σου μὲ ἔφερες ἐδῶ, καὶ πάλιν μόνος σου μὲ διώκεις· καὶ ἐγὼ μὲν ὑπάγω ὅπου μὲ ὁδηγήσῃ ὁ Κύριος· ὅμως σεῖς μέλλετε νὰ ἀποθάνετε εἰς τὴν ἀνομίαν μὲ πολλὰς θλίψεις καὶ πόνους, ἄπειρα δὲ κακὰ μέλλουν νὰ ἔλθουν εἰς τὸν τόπον σας, καὶ τότε θὰ μὲ ζητήσετε, ἀλλὰ δὲν θὰ μὲ εὕρετε.

Ταῦτα εἰπὼν ὁ Ἅγιος, μὲ ἐλευθεροστομίαν ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν καὶ εὑρίσκων τὸν πνευματικον του υἱὸν Νεάγκον, τοῦ εἶπε κατ’ ἰδίαν· «Βλέπω, τέκνον μου, ὅτι μεγάλη ὀργὴ μέλλει νὰ ἔλθῃ εἰς τοῦτον τὸν τόπον καὶ θὰ κινδυνεύσῃς καὶ σὺ μὲ ὅλον τὸ γένος σου. Ἀλλ’ ὁ πανοικτίρμων Θεὸς θέλει σὲ διαφυλάξει ἀπὸ κάθε κακόν, ἐὰν φυλάξῃς τὰς παραγγελίας ὅπου σοῦ ἔδωσα· ὄχι δὲ μόνον θέλεις λυτρωθῆ ἀπὸ κάθε κίνδυνον, ἀλλὰ καὶ εἰς μεγάλην τιμὴν θέλεις ἀναβῆ καὶ θὰ αὐξηθῇ τὸ ὄνομά σου εἰς ὅλα τὰ μέρη· νὰ ἐνθυμῆσαι δὲ καὶ ἐμὲ τὸν πνευματικόν σου πατέρα, καὶ ἐγώ, ἐὰν εὕρω παρρησίαν πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν, θέλω παρακαλεῖ αὐτὸν διὰ σέ». Οὕτως εἰπὼν ηὐλόγησεν αὐτὸν καὶ ἠσπάσατο· ὁ δὲ Νεάγκος ἔκλαιε τὴν ὀρφανίαν τοιούτου πατρὸς ὀδυρόμενος. Παραλαβὼν δὲ ὁ Ἅγιος τὸν Μακάριον καὶ τὸν Ἰωάσαφ, τοὺς μαθητάς του, ἐπῆγεν εἰς τὴν Μακεδονίαν, ἀπὸ ἐκεῖ δὲ εἰς τὰ Πετόλια, διδάσκων καὶ στηρίζων τοὺς Χριστιανούς· ἔπειτα ἦλθεν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος εἰς τὴν ἱερὰν Μονὴν τοῦ Βατοπαιδίου καὶ τὸν ἐδέχθησαν μετὰ πάσης εὐλαβείας καὶ χαρᾶς οἱ ἐκεῖσε πατέρες, δοξάζοντες τὸν Θεόν, ὅστις τοὺς ἠξίωσε νὰ ἀπολαύσουν τοιοῦτον φωστῆρα καὶ διδάσκαλον. Ἀκούοντες δὲ τὸν ἐρχομόν του οἱ ἀσκηταὶ τοῦ Ὄρους ἔτρεχον καθ’ ἑκάστην πρὸς αὐτὸν διὰ νὰ λαμβάνουν τὴν εὐλογίαν του καὶ νὰ ἀκούουν τὰς ψυχωφελεῖς διδασκαλίας του.


Ὑποσημειώσεις

[1] Οὗτος, ὡς ἐν ἀρχῇ εἴπομεν, εἶναι ὁ Ἱερομόναχος Γαβριήλ, ὁ τότε πρῶτος τοῦ Ἁγίου Ὄρους.