Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου ΝΗΦΩΝΟΣ, τοῦ ἐν τῇ κατὰ τὸν Ἄθω κονοβιακῇ Μονῇ τοῦ Ἁγίου Διονυσίου ἀσκήσαντος καὶ γενομένου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ἐν ἔτει ͵αυξ’ (1460) ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος.

Δεχθεὶς ὁ Ἅγιος εἰς τοῦτο ἐμεσίτευσεν ὁ Ράδουλος καὶ ἔλαβεν αὐτὸν μαζί του εἰς τὴν Βλαχίαν, ὅλοι δὲ ἐκεῖ τὸν ἐδέχθησαν ὡς Ἀπόστολον τοῦ Κυρίου. Ὁ δὲ ἐξουσιαστὴς τοῦ λέγει· «Ἀπὸ τὴν σήμερον, πάτερ, σὲ ἔχομεν ὁδηγὸν καὶ ποιμένα μας, διὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσῃς εἰς ὁδὸν σωτηρίας καὶ νὰ ἔχῃς τὴν ἐξουσίαν εἰς τὰ Ἐκκλησιαστικά, ὅ,τι δὲ προστάξῃς νὰ γίνεται». Ὁ δὲ θεῖος Νήφων εἶπε πρὸς αὐτόν· «Ἐπαινῶ τὴν καλήν σου γνώμην καὶ εὔχομαι νὰ τὴν ἔχῃς ἕως τέλους· πλὴν παρακαλῶ, ὅ,τι ἐπιχειρήσω πρὸς διόρθωσίν σας, νὰ τὸ δεχθῆτε εὐχαρίστως· ἐὰν δὲ καὶ ὁ ἴδιος σφάλῃς, νὰ δέχεσαι πνευματικὴν νουθεσίαν. Ὅταν ὁ κοινὸς λαὸς ἴδῃ τὸν ἐξουσιαστήν, ὅτι δέχεται διόρθωσιν μετανοίας, τότε καὶ αὐτοὶ μὲ εὐκολίαν διορθώνονται· πάλιν δὲ ἐξ ἐναντίας, ὅταν ὁ ἐξουσιαστὴς καταπατῇ τὸν νόμον καὶ ἀθετῇ τοὺς ἱεροὺς κανόνας, τότε γίνεται εἰς ὅλους μεγάλη πτῶσις διότι οἱ ἄνθρωποι εὔκολα κλίνουν εἰς τὸ κακόν». Ὁ δὲ ἐξουσιαστὴς λέγει πρὸς τὸν Ἅγιον· «Ὅ,τι κάμῃς, Πάτερ, διὰ τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς μας, μετὰ χαρᾶς τὸ δεχόμεθα».

Τότε λοιπὸν ὁ πάνσοφος Νήφων ἐπρόσταξε νὰ γίνῃ τοπικὴ Σύνοδος, νὰ συναχθοῦν ὅλοι οἱ Ἱερεῖς τῶν Ἐκκλησιῶν, οἱ Ἡγούμενοι τῶν Μοναστηρίων, καὶ οἱ ἄρχοντες τοῦ παλατίου μὲ τὸν ἐξουσιαστὴν καὶ συναχθέντων ὅλων ἤρχισεν ὁ μακάριος νὰ κηρύττῃ πρὸς αὐτοὺς τὰ θεῖα λόγια καὶ νὰ τοὺς παρακινῇ εἰς τὰ καλὰ ἤθη, μὲ ἀποδείξεις τῶν θεοπνεύστων Γραφῶν καὶ τῶν θείων Πατέρων καὶ νὰ τοὺς ἀποκόπτῃ ἀπὸ κάθε κακὴν συνήθειαν, ὥστε ὅλοι ἐδέχθησαν τὴν μελίρρυτον διδασκαλίαν του, πεισθέντες δὲ εἰς τὰ θεῖα λόγια του προσεπάθουν νὰ διορθώσουν ὅλας τὰς τάξεις καὶ τὰ ἤθη των. Ἐχειροτόνησε δὲ ὁ Ἅγιος καὶ δύο Ἐπισκόπους, καὶ δίδων εἰς αὐτοὺς διωρισμένας ἐπισκοπάς, τοὺς παρήγγειλε νὰ ἐπιμελοῦνται τὸ ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ, διότι ἔχουν νὰ δώσουν λογαριασμὸν δι’ αὐτοὺς εἰς τὸν φοβερὸν Κριτήν. Ἔπειτα στραφεὶς πρὸς τὸν ἐξουσιαστὴν εἶπεν εἰς ἐπήκοον πάντων. «Καὶ σύ, τέκνον Ράδουλε, ὅστις ἔχεις τὴν ἐξουσίαν εἰς τὰς χεῖράς σου, πρέπει νὰ νουθετῇς ὅλους τοὺς ὑπηκόους σου καὶ νὰ παιδεύῃς τοὺς ἀτάκτους· νὰ μὴ φιλοπροσωπῇς μήτε εἰς μέγαν μήτε εἰς μικρόν, ἀλλὰ νὰ κάμνῃς δικαίαν κρίσιν, ὅτι ἡ κρίσις εἶναι τοῦ Ἁγίου Θεοῦ, καθὼς λέγει ἡ θεία Γραφή».


Ὑποσημειώσεις

[1] Οὗτος, ὡς ἐν ἀρχῇ εἴπομεν, εἶναι ὁ Ἱερομόναχος Γαβριήλ, ὁ τότε πρῶτος τοῦ Ἁγίου Ὄρους.