Ὁ δὲ ἐκτὸς τοῦ δεσμωτηρίου εὑρισκόμενος ὄχλος, ἀκούσαντες τὸν θρῆνον καὶ τοὺς σπαραγμούς, διέρρηξαν τὰ κλεῖθρα καὶ εἰσπηδήσαντες ἐντὸς τῆς φυλακῆς, ἐθαύμαζον διὰ τὰ ἱστορούμενα καὶ δι’ ὅσα διὰ τῶν ἰδίων των ὀφθαλμῶν ἔβλεπον. Τότε Οὐρβανός τις ἐψηφισμένος λογιστὴς Θεσσαλονίκης καὶ θερμὸς ὑπηρέτης τοῦ διαβόλου, τρέχει πρὸς τὸν ἡγεμόνα φωνάζων καὶ διαμαρτυρόμενος καὶ λέγει πρὸς αὐτόν· «Ἐὰν δὲν θανατωθοῦν ταχέως ὁ Θεόδουλος καὶ ὁ Ἀγαθόπους, πολλοὶ θὰ εἶναι ἐκεῖνοι οἵτινες θὰ ἀρνηθοῦν τὴν λατρείαν τῶν θεῶν».

Ἀκούσας ταῦτα ὁ Φαυστῖνος ἐταράχθη σφόδρα καὶ κινηθεὶς μετ’ ὀργῆς κατὰ τῶν εἰσελθόντων, διέταξεν ἀμέσως νὰ φέρουν πρὸ αὐτοῦ τοὺς Ἁγίους. Οἱ δὲ μακάριοι, ὡς νὰ μὴ ὡδηγοῦντο πρὸς τιμωρίαν καὶ θάνατον, ἀλλὰ ὡς στελλόμενοι εἰς πανήγυρίν τινα ἢ χαράν, ἔχαιρον δι’ ὅλης τῆς καρδίας των, φαιδροὶ δὲ εἰς τὸ πρόσωπον καὶ ἀγαλλόμενοι ἐδίδασκον τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ ἐνώπιον πάντων. Ἀφοῦ δὲ ὡδηγήθησαν πρὸ τοῦ βήματος, εἶπεν ὁ ἡγεμὼν πρὸς τὸν νεανίαν· «Πῶς ὀνομάζεσαι;». Ὁ Μάρτυς ἀπεκρίθη· «Θεόδουλος ὀνομάζομαι». Ὁ δὲ ἡγεμὼν συνέχισε· «Γνωρίζεις ὅτι πρέπει πάντες νὰ ὑπακούωσιν εἰς ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα διατάσσει ὁ τῶν ὅλων δεσπότης Μαξιμιανός;». Τότε ὁ Θεόδουλος ἀπεκρίθη· «Ὅσα μὲν ὁ Δεσπότης τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς διατάσσει, ταῦτα πρέπει νὰ κάμνωμεν καὶ τοῦτο εἶναι λίαν εὐσεβές. Εἰς ὅσα δὲ διατάσσει ὁ Μαξιμιανός, ἐὰν μὲν εἶναι δίκαια, βεβαίως πρέπει νὰ ὑπακούῃ τις, ἐὰν δὲ εἶναι παράνομα, δὲν εἶναι ἀνάγκη». Ὁ Φαυστῖνος ἠρώτησε· «Εἰπέ μοι λοιπόν, τίς εἶναι ὁ Δεσπότης τοῦ οὐρανοῦ;». Ὁ Μάρτυς ἀπεκρίθη· «Ὁ Θεὸς ὁ Παντοκράτωρ καὶ ὁ Υἱός Του Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Λόγος τοῦ Πατρός». Λέγει ὁ Φαυστῖνος· «Αὐτὸς τὸν ὁποῖον ἐσταύρωσαν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ εἰς τόσον σκληρὰς τιμωρίας τὸν ὑπέβαλον;». Ὁ Θεόδουλος ἀπεκρίθη πάλιν· «Ἐκεῖνος, ὅστις ἀφ’ ἑαυτοῦ ἠθέλησε νὰ ὑποστῇ τοῦτο χάριν ἡμῶν καὶ τὸν ὁποῖον ὀλίγον μετὰ τὴν σταύρωσίν του εἶδον οἱ Ἰουδαῖοι, ἀπὸ νεκροῦ σώματος μεταβαλλόμενον εἰς φύσιν ζῶσαν. Κατόπιν πάλιν εἶδον Αὐτόν, ὡς περιστερὰν ἐν πνεύματι πρὸς τὸν οὐρανὸν ἀνερχόμενον. Ταῦτα δὲ ἔπραττε, διότι ἤθελεν ἀφ’ ἑνὸς μὲν νὰ ἐπικρατήσῃ τοῦ θανάτου, ἀφ’ ἑτέρου δὲ νὰ ἐλέγξῃ τὸν λογισμὸν τῶν ἀπειθούντων». Ὁ Φαυστῖνος ἠρώτησε· «Πῶς δικαιολογεῖς τὴν ἄρνησίν σου νὰ θυσιάσῃς πρὸς τοὺς θεοὺς ἡμῶν;». Καὶ ὁ Θεόδουλος ἀπεκρίθη· «Καλλίτερον εἶναι τὸ νὰ ὑπηρετῇ τις τὸν ποιήσαντα τὸ πρωτότυπον τῶν ἀγαλμάτων παρὰ τὰ πρὸς εὐχαρίστησιν καὶ ἀπάτην τῆς ὁράσεως κατασκευαζόμενα. Ἐπειδὴ προτιμότερος εἶναι ὁ δημιουργὸς ἀπὸ τὸ δημιουργούμενον».