«Διότι Σὺ τώρα, Παντοδύναμε καὶ Πανάγαθε Κύριε, τὸ γένος ἡμῶν ἐν τῷ σκότει τῆς ἀσεβείας εὑρισκόμενον καὶ μὴ θέλον νὰ διαφυλάξῃ τίποτε ἐκ τῶν ὑπὸ Σοῦ ὁρισθέντων, ἀλλὰ παραδιδόμενον εἰς παράνομον κραιπάλην καὶ ἀσελγείας, δὲν ἀφῆκες νὰ καταστραφῇ παντελῶς εἰς τὴν αἰώνιον φθοράν, οὐδὲ ἐπέτρεψες νὰ ἀσχημονήσῃ ἐναντίον μας ὁ δαίμων, ὥστε νὰ βυθίσῃ τὸν λογισμόν μας μέχρι τοῦ ταρτάρου. Ἀντιθέτως, Σύ, οὐράνιε Βασιλεῦ, εἰς τὴν ἀμνησικακίαν παραδώσας τὰ ἰδικά μας ἁμαρτήματα ἀπέστειλες πρὸς τοὺς ἀνθρώπους ἐκ τῶν οὐρανίων θρόνων τὸν Μονογενῆ Σου Υἱόν, ἐνδυθέντα πλήρη ἀνθρωπίνην φύσιν καὶ τὴν ἀθάνατον καὶ αἰώνιον οὐσίαν ἀναμίξας μὲ τὴν θνητήν, ἵνα, ὁ παρὰ Σοῦ σταλείς, δι’ ἐκείνων τὰ ὁποῖα ἔπραξεν, ἐπαναφέρῃ πάλιν εἰς τὴν εὐσέβειαν τοὺς πλανωμένους περὶ τὴν ἀδικίαν. Διότι συγχρόνως Σὺ καὶ ὁ Υἱός, καθὼς καὶ ὁ Υἱὸς συγχρόνως μετὰ Πατρὸς σὺν τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, πᾶσαν τὴν οἰκουμένην περιτρέχοντες, διὰ τῶν παραδοξοτέρων θαυμάτων μετέστρεψας τοὺς ἀσεβεῖς πρὸς τὴν πίστιν. Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον δηλονότι ὁ Λάζαρος, ἐκπληρώσας τὸ χρέος του καὶ διὰ τετάρτην ἡμέραν εὑρισκόμενος εἰς τὸν τάφον, διὰ τῆς φωνῆς Σου θραύσας τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου, ἐκ τοῦ βαθυτάτου σκότους ἀνῆλθε κατανικήσας διὰ τῆς δυνάμεώς Σου καὶ τὸν νόμον τῆς φύσεως καὶ τοῦ θανάτου τὴν δύναμιν. Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον καὶ ὁ ἀνὴρ ἐκεῖνος ὁ ἐστερημένος τῆς ὁράσεως καὶ μὴ δυνάμενος νὰ ἴδῃ τὸν παρὰ Σοῦ δωρηθέντα ἥλιον, διὰ πηλοῦ μόνον ἀλειφθεὶς διὰ τῆς δεξιᾶς Σου ἀπὸ τὸ πάθος τοῦτο τελείως ἀπηλλάγη. Καὶ ἐκείνη ἡ γυνὴ ἡ ἄλλοτε αἱμορροοῦσα ἐκ τῶν ἀπορρητοτέρων μελῶν της, διὰ τῆς ἁφῆς καὶ μόνης τοῦ ἱματίου Σου θερμανθεῖσα ὑπὸ ταχείας ἐλπίδος, ἐκ τοῦ σοβαρωτάτου κινδύνου ἐσῴζετο. Ὁμοίως ἤρκεσας, Σὺ ὁ Θεός, διὰ μόνου τοῦ ρήματος νὰ ἐνεργήσῃς ὥστε ὁ παράλυτος ἐκεῖνος νὰ φέρῃ ἐπὶ τῶν ὤμων τὸν κράββατον ἐκεῖνον, ὅστις πρὸ ὀλίγου ἔφερεν αὐτόν. Οὕτω καὶ τώρα μὴ ἀμελήσῃς νὰ συνοδεύσῃς ἡμᾶς, ἵνα, καθιστάμενοι ἱκανοὶ διὰ τῶν λογισμῶν καὶ τὰ μαρτύρια τῶν ἀθέων ἀντιπαρερχόμενοι, δυνηθῶμεν οὕτω νὰ ἀποκτήσωμεν τοὺς οὐρανούς».
Ἐν ᾧ δὲ τοιαῦτα προσηύχοντο οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ἐντὸς τοῦ δεσμωτηρίου, οἱ ἐκεῖ κατάδικοι, δεδεμένοι δι’ ἀλύσεων, φονεῖς, μοιχοὶ καὶ ἄλλοι διάφοροι κακοποιοί, πάντες οὗτοι ὁμοῦ, ἐγκαταλείψαντες τὸν φόβον διὰ τὸν τοῦ σώματος θάνατον, μετὰ δακρύων καὶ ὀδυρμῶν μετενόουν δι’ ἐκεῖνα τὰ κακὰ τὰ ὁποῖα ἕκαστος διέπραξεν.