Ὁ δὲ Ἅγιος Μάρτυς, κατωχυρωμένος δι’ ἀκλονήτου λογισμοῦ, περιεφρόνει πάντα ταῦτα καθ’ ὅλα αὐτῶν τὰ σημεῖα καὶ τὰ ἐθεώρει ὡς φλυαρίας. Τότε ὁ Φαυστῖνος, ἀφοῦ προηγουμένως ἔνευσε κρυφίως εἰς τοὺς δημίους, ἐπρόσταξε δῆθεν νὰ ἐκτελέσουν αὐτὸν διὰ ξίφους, νομίζων, ὅτι οὕτως θὰ ἐκφοβίσῃ αὐτόν. Ὡς δὲ ἦλθον εἰς τὸν ὡρισμένον τόπον καὶ εἶδεν ὁ Ἅγιος Μάρτυς τὸν δήμιον νὰ ὑψώνῃ τὸ ξίφος, κλίνας τὸν αὐχένα πρὸς τὴν σφαγήν, ἐδοξολόγησε τὸν Κύριον, λέγων· «Δόξα Σοι, Πάτερ τοῦ δι’ ἡμᾶς παθόντος Σωτῆρος, ὅτι καὶ ἐγώ, διὰ τῆς θείας Σου Χάριτος, θὰ εἶμαι μετ’ ὀλίγον εἷς ἐκ τῶν περιφρονησάντων τὸν θάνατον διὰ τὴν ἀγάπην Σου».

Πληροφορηθεὶς ὁ Φαυστῖνος, ὅτι ὁ Θεόδουλος ἔκλινε τὴν κεφαλὴν ὑπὸ τὸ ξίφος ὡς νὰ ἐπρόκειτο νὰ στεφανωθῇ, διέταξε νὰ ὁδηγηθῇ πάλιν οὗτος πρὸ τοῦ βήματος. Ἐν τῷ μεταξὺ καλέσας τὸν ἕτερον τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ἠρώτησεν αὐτόν· «Πῶς ὀνομάζεσαι;». Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίθη· «Ἀγαθόπους καλοῦμαι». Ἠρώτησε πάλιν ὁ τύραννος· «Διατί κατηγορεῖσαι;». Ἀπεκρίθη ὁ Μάρτυς· «Διὰ τὴν αὐτὴν αἰτίαν διὰ τὴν ὁποίαν κατηγορήθη καὶ ὁ Θεόδουλος». Λέγει ὁ Φαυστῖνος· «Ποία σχέσις ὑπάρχει μεταξὺ σοῦ καὶ τοῦ Θεοδούλου; Μήπως τὸ γένος καὶ ἡ φύσις συνήνωσεν εἰς ἕν;». Ὁ δὲ Ἀγαθόπους ἀπήντησε· «Τὸ μὲν γένος ἡμῶν εἶναι διάφορον, ὁ δὲ λογισμὸς εἷς καὶ ὁ αὐτός, καὶ ὅσον κατὰ τὴν φύσιν χωριζόμεθα, τοσοῦτον κατὰ τὴν πίστιν συνενούμεθα». Ἠρώτησε πάλιν ὁ Φαυστῖνος· «Λοιπὸν διὰ τὴν αὐτὴν κόλασιν δὲν βαδίζετε καὶ οἱ δύο;». Ἀπεκρίθη ὁ Μάρτυς· «Τοῦτο βεβαίως τὸ λέγεις σύ, διότι διὰ τοῦ αὐτοῦ συνθήματος ἀπαλλασσόμενοι ἀμφότεροι τῶν ἐδῶ πραγμάτων, δι’ ἑνὸς νεύματος καὶ τὴν ἀμοιβὴν παρὰ τοῦ Θεοῦ μέλλει νὰ λάβωμεν». Λέγει ὁ Φαυστῖνος· «Καὶ πῶς δὲν εἶναι παράλογον ἐπανειλημμένως σφάλλων νὰ ἐκθέτῃς τὸν ἑαυτόν σου εἰς προφανῆ κίνδυνον;». Ἀπεκρίθη ὁ Ἀγαθόπους· «Δὲν εἶναι τὰ πράγματα, ὅπως σὺ τὰ λέγεις, ὦ ἡγεμών, ἀλλὰ προχωρῶν κατὰ τὴν ἡλικίαν, ἔφθασα εἰς τοῦτο τὸ γῆρας, εἰς τὸν κίνδυνον δὲ τοῦτον προσφέρω μετὰ προθυμίας τὸν ἑαυτόν μου καὶ τὸν Θεόδουλον μετὰ τῆς ἐν τῇ ἀκμῇ τῆς ἡλικίας του καρτερίας». Τότε ὁ ἡγεμὼν στραφεὶς πρὸς τὸν ἐν τῷ μεταξὺ προσαχθέντα Θεόδουλον εἶπε· «Θεόδουλε, μὴ ἀπατᾶσαι καὶ περιφρονεῖς τὸ ξίφος, διότι οὗτος μέν, γέρων ἤδη, οὐδόλως εἶναι παράδοξον ἐὰν ἐπείγεται νὰ φθάσῃ πρὸς τὸ τέλος, σὺ ὅμως, νέος ὢν καὶ μόλις ἀρχίζων νὰ ἀνδροῦσαι, μὴ θελήσῃς τοῦτο, οὔτε νὰ ἀρνηθῇς ὅ,τι ἄλλο προσφερθῇ εἰς σέ». Πρὸς ταῦτα ὅμως ὁ γενναῖος Θεόδουλος ἑτοιμότατα εἶπεν· «Ἀλλὰ δὲν νομίζω τὸν ἑαυτόν μου τόσον ἀσθενῆ, ὥστε νὰ βλέπω γενναιότερον εἰς τὴν ὑπομονήν, κατὰ τὸν ὑπὲρ τῆς εὐσεβείας ἀγῶνα, τὸν λευκότριχα ἀπὸ τὸν νέον».